Op donderdag 19 september praat Koppen met de mensen achter Mars One. Die plannen over tien jaar een reis naar Mars. Een enkele reis, want terugkeren, dat kan niet. Daarnaast onderzoekt Koppen de noodzaak van regionale hulpverlening voor drugsverslaafden. Die vind je namelijk niet alleen in grootsteden. En Inge Vervotte en Luc Bonte getuigen over hun overstap van de politiek en het bedrijfsleven naar de ‘zachte sector’.

Mars one: mission impossible?
De Nederlandse organisatie Mars One wil in 2023, dat is al binnen tien jaar, de allereerste menselijke kolonie stichten op Mars. De man achter dit merkwaardige project is de Nederlandse ingenieur Bas Lansdorp. “We hebben nu in deze tijd de techniek om mensen van de aarde naar de volgende planeet te brengen. Dat gaat tijdens ons leven gebeuren, of Mars One dat nou doet of niet.”

Maar een terugreis van Mars naar Aarde is voorlopig technisch onmogelijk en te duur. Daarom heeft Bas Lansdorp die simpelweg geschrapt. In zijn plan zullen de pioniers sterven op Mars, zo’n 56 miljoen kilometer van huis. En toch stroomden meer dan 200.000 kandidaturen van over de hele wereld binnen. Onder hen 733 Belgen zoals ingenieur Roel. “We gaan voor het eerst naar een planeet waar nog nooit mensen zijn geweest, een fantastisch idee.” Stefanie is arbeidster en droomt ook van een nieuw leven op de rode planeet. “Waarom heb ik mij ingeschreven? Omdat het gewoon de eerste stap is om weer verder te gaan als mensheid, net als Columbus”.

Bas Lansdorp wil Mars One financieren door er het grootste mediaspektakel ooit van te maken en de televisierechten wereldwijd te verkopen. Maar de internationaal gerenommeerde evenwichtsexpert Floris Wuyts noemt Mars One simpelweg een zelfmoordmissie. En ook Frank De Winne, hoofd van de Europese astronautenopleiding, vindt het onethisch om mensen op een enkele reis naar Mars te sturen. “Wij willen alleen astronauten naar Mars sturen als we hen ook veilig kunnen terugbrengen naar de aarde. Als wij over tien jaar de eerste Europeaan op de maan hebben, zullen we al heel tevreden zijn.’

De vergeten drugsverslaafden
Drugs zijn al lang geen grootstedelijk probleem meer, drugs zijn overal. Toch zijn er blinde vlekken in de hulpverlening. “Aalst, Dendermonde, het zuiden van Oost- Vlaanderen, stukken van West-Vlaanderen, maar ook de Kempen, daar is maar minimale hulpverlening voorzien,” zegt Paul Van Deun van vzw De Spiegel.

Er is grote nood aan een regionale spreiding van de hulpverlening en aan laagdrempelige hulp. Initiatieven als Spuitenruil, die ook de actieve risicogebruikers bereiken, zijn er vooral in de grotere steden. “We hebben een nog niet voldoende geografische dekking,” zegt Tessa Windelinckx van Spuitenruil Vlaanderen. Junior, een ex-verslaafde uit Kortrijk bevestigt dat hij er zonder de hulp van een straathoekwerker nooit van af was geraakt. “Sowieso, als je begint te gebruiken, en zeker harddrugs als heroïne en cocaïne, dat is een reuzenrad. Je stapt erop en je wil er niet meer af. Je blijft doordraaien, dat gaat niet, je kan niet stoppen.”

Maar doordat het drugsbeleid naar het Vlaamse niveau wordt overgeheveld, neemt men geen beslissingen meer. In de sector heerst dan ook grote ongerustheid over wat komen gaat. “Pas na 2014 zal er een beleid worden gevoerd omdat de politieke constellaties nog behoorlijk kunnen wijzigen,” zegt Paul van Deun. “We zitten in een impasse en dobberen gewoon verder zoals we bezig zijn. ”

Van hard naar hart
Zij verliet de politiek voor een topjob in de zorgsector. Hij keerde de bedrijfswereld de rug toe en ging voor een ngo werken. Inge Vervotte en Luc Bonte praten voor het eerst sinds hun opmerkelijke carrièrewending eind vorig jaar.

“Dit is mijn droomjob”, zegt Inge Vervotte, voorzitter van het dagelijks bestuur van Emmaüs, de koepel van 22 zorgvoorzieningen. “Ik heb altijd zin voor ondernemen gehad, maar ik ben geen typische ondernemer. Ik heb altijd zin voor engagement gehad, maar ik ben geen typische politica. Ik heb altijd zin gehad voor hulpverlening, maar ik ben geen typische hulpverlener. Die puzzelstukken vielen in elkaar.”

“Ik was al lang bezig met ontwikkelingssamenwerking. Zelfs als CEO van ArcelorMittal Gent”, zegt Luc Bonte, vandaag directeur van Vredeseilanden. “Ook in ontwikkelingshulp moet je hard zijn. Wij doen niet aan liefdadigheid. Volgens mij gaan ‘hard met een d’ en ‘hart met een t’ hand in hand.”

Vervotte en Bonte over engagement, gedrevenheid, macht, geld en voldoening. Twee maal van hard naar hart.

Koppen: op donderdag 19 september om 20.40 u. op Eén.

Krijg het laatste FrontView Magazine nieuws in je Facebook nieuwsoverzicht: