1979 - Madison Square Garden : een jonge AFS-uitwisselingstudente tijdens een date (in een tijd dat dat woord hier nog niet bestond)
2023 - De Roma : dezelfde vrouw met mensen van alle leeftijden, maar zonder twijfel veelal met dezelfde leeftijd en bijhorende grijze haren
In beide situaties : Jethro Tull op het podium
Wie toen de band uitmaakte, zou ik moeten opzoeken, maar van de oorspronkelijke muzikanten staat er in de Roma slechts één : Ian Anderson, dé leader van de band. Hij laat zich omringen door de muzikanten David Goodier en John O’Hara, Scott Hammond, en de meer recente en uitstekende aanwinst, Joe Parrish.
Jethro Tull heeft een zeer uitgebreid repertoire om uit te kiezen : de band was zeer productief en bracht tussen 1968 en 1980 jaarlijks een plaat uit. En de nummers voor het concert in De Roma kwamen dan ook voornamelijk uit deze eerste jaren.
1969 Nothing is Easy, We Used to Know, Bourrée in E minor, Sweet Dream (“Stand Up” - album)
1970 With You there to Help me (“Benefit”-album)
1971 Aqualung, Locomotive Breath (“Aqualung” -album)
1977 Songs from the Wood (“Songs from the Wood” -album)
1978 Heavy Horses (“Heavy Horses” -album)
1979 Warm Sporran, Dark Ages (“Stormwatch” -album)
Uit het studioalbum van 2003 “The Jethro Tull Christmas Album” werd Holly Herald gebracht.
En toen werd het een tijd stil rond de band. Tot vorig jaar, 19 jaar later, Ian Anderson Jethro Tull opnieuw tot leven bracht. Uit de albums “The Zealot Gene” (2022) en “RökFlöte” (2023) kwamen de nummers Mine is the Mountain, Mrs Tibbets, en Hammer on Hammer, The Navigator. Voor mij pasten deze nieuwe nummers zeer mooi in de traditie van Jethro Tull.
Het was een mooi concert! Tijdens verschillende nummers was de dwarsfluit (uiteraard) zeer prominent aanwezig. Ian Anderson bespeelt dit instrument virtuoos, nog steeds, af en toe op één been, zijn iconische houding, zoals al direct bij de eerste song Nothing is Easy, of tiptoeing over het podium, als een kobold, vol plezier en spielereien tijdens bijvoorbeeld de instrumentale Bourrée in E minor.
Daarnaast waren er ook solomomenten van de andere muzikanten. Persoonlijk kon ik de muzikale kwaliteiten van Joe Parrish wel smaken.
Een grote videowall trok echter ook sterk de aandacht. Hierop verschenen tijdens de songs de videoclips van de nummers, beelden ervan tijdens concerten uit een ver verleden, maar ook beelden die de songteksten kracht bijzetten. Zo spuwde de videowall bij de song Dark Ages ononderbroken een massa beelden van oorlog, industrialisering, vervuiling, overbevolking, de consumptiemaatschappij, de teloorgang van het platteland, olievervuiling op zee en de besmeurde vogels, plastiek afval, overstromingen, klimaatopwarming, smeltend ijs, riots, betogingen, droogte, …. En bij Aqualung toonde de videowall o.a. artistiek mooie portretten van zwervers, daklozen en/of armen. Maar ik sloot toch ook af en toe mijn ogen, om niet afgeleid te worden door deze overvloed aan beelden, en met volle teugen te kunnen (enkel) luisteren, naar de muziek.
Al moet ik bekennen, af en toe betrapte ik me er op naar die jonge man te kijken op het scherm, eerder dan naar de artiest op het podium. Een vorm van nostalgie? Kijkend naar wie we ooit waren?
Ten slotte, tijdens het schrijven van de tekst, en de walk on memory lane, kwam ook de dwarsfluitist Thijs Van Leer (Focus) terug in mijn gedachten.
Nekka 1976 - Sportpaleis Antwerpen : dezelfde, toen nog jongere, vrouw, en House of the King….