De weergoden waren park Den Brandt goed gezind voor deze laatste en uitverkochte dag van de 36ste editie van Jazz Middelheim. Het was een overwegend ouder publiek dat op deze zonnige middag was komen opdraven en dat was natuurlijk te danken aan de grote publiekstrekker Van Morrisson.
Maar de opener van de dag was Penny Freeman feat. Mark Guiliana. De Amerikaanse drummer en componist Guiliana, die onder meer te horen was op David Bowie’s album Blackstar, was artist in residence op Jazz Middelheim. En voor deze laatste dag nam hij drie studenten van het Koninklijk Conservatorium Antwerpen onder zijn hoede: Willem Heylen op gitaar, Karel Cuelenaere aan de piano en Cyrille Obermüller op bas. Het resultaat van drie dagen intensief repeteren was een jazzy opener, bijwijlen heel toegankelijk met soms momenten ergens lost in space. Maar steeds werd het geheel strak in de pas gehouden door Guiliana.
Hierna konden we kennis maken met Becca Stevens, “the best kept secret” volgens The New York Times. Langzaamaan liep de tent vol voor deze zomerse verschijning die originele songs brengt die grenzen aan de folk, pop en jazz. Ze deed ons bij wijlen denken aan Tori Amos en Heather Nova en klonk met wat verbeelding als een jonge Joni Mitchell. Stevie Wonder’s I’ll be loving you always, een nummer dat ze ook speelde op het huwelijk van Mark Guilliana, kreeg de tent volop aan het meezingen. Een geslaagd optreden, maar eentje dat niet wist te overdonderen.
Niets van dat alles bij de heren van Dans Dans, het jazztrio rond Bert Dockx, Fred Lyenn Jacques en Steven Cassiers. Zelf willen ze zich niet omschreven zien als een jazzrock band, niettegenstaande de stevige gitaarlijnen vaak de overhand nemen. Jazz meets rock, blues & psychedelica. Met reeds vier albums op de teller kunnen de heren putten uit zowel eigen songs als eigenzinnige bewerkingen van klassiekers, inclusief eerbetoon aan Ennio Morricone. Hoewel het publiek ouder was dan ze gewend zijn, konden ze met brio hun enthousiasme overbrengen en de tent doen bruisen, met een staande ovatie als kers op de taart.
En toen was het tijd om een goed plaatsje te bemachtigen voor de onbetwiste headliner van deze editie van Jazz Middelheim, Van Morrison. Na een groovy intro door de band opende Van The Man met een sterke versie van Moondance, waarin hij al meteen zijn saxofoon tot protagonist uitriep. Al snel volgde Have I told you lately en andere klassiekers als Here Comes The Night en Bright Side Of The Road. Van Morrison toont zich meester in swing en blues, wisselt vakkundig tussen saxofoon, mondharmonica en zijn warme stem. Hij zet de deuren open naar gospel en laat zich gezwind aanvullen door de backing vocals. We zagen een perfect geoliede machine waarin zowel frontman als band hun eigen plaats hadden, zonder dat één van hen echt de overhand nam. Het publiek liet het graag op zich afkomen en zong volmondig mee. Shake, Rattle & Roll en publiekslieveling Brown Eyed Girl brachten meer leven in de tent dan een bruistablet in een glas water en met Gloria was het feest helemaal compleet.
Een mooiere afsluiter had Jazz Middelheim zich niet kunnen wensen. Het hele park genoot zichtbaar na. De prachtige omgeving, het familiale gevoel, de uitstekende catering en een muzikaal programma dat zowel verrast als verwend, muziekliefhebbers ten lande, het is nu al uitkijken naar de programmatie voor 2018. Allen daarheen!
