“My, my, my, Delilah. Why, why, why, Delilah. I could see that girl was no good for me. But I was lost like a slave that no man could free.” Ethias Arena Hasselt. Jaccques Vermeire zingt de longen uit zijn lijf op het schlagerfestival voor zijn grootste publiek ooit.
“Ik was graag een grote zanger geworden. Maar ik heb alleen een goeie smoel.” Zo kent Vlaanderen Jacques Vermeire het best. Als de brullende smoel. De luidste lach. Zal't gaan ja!
Vandaag is Jacques Vermeire 63 en staat hij elke week op het podium met zijn nieuwste show. De plezantste thuis ook. Een echte familieman. Zijn zes kinderen zijn zijn alles. Zijn fijne relatie met zijn eigen vader zorgt voor een ontspannen sfeer thuis. Jaren geleden stierven zijn beide ouders op enkele dagen tijd. In zijn ouderlijk huis woont niemand meer en staat alles onaangeroerd. Toch gaat Jacques er wekelijks het gras afrijden, een ritueel dat Jacques koestert als een relikwie. Het tekent hem meer dan hij zelf beseft.
Want het leven was niet mals voor de bekendste garagist van het land. Het noodlot nam hem tot twee keer toe zijn vrouw af. Maar de buitenwereld mocht en zou daar niets van merken. Over Muriël: “Ik wou dat niet etaleren. Ik vind het goed dat het we haar ziekte zo konden camoufleren, en dat ze haar fierheid kon behouden.” In diezelfde periode werd hij ook zelf getroffen door the big C. Ook nu zou hij er amper met iemand over praten en overwon hij op eigen kracht en op miraculeuze wijze de ziekte. The show must go on, zelfs voor een breekbare clown.
In Kroost praat Jacques voor het eerst over zijn ziekte, zijn carrrière, over zijn opvoeding en over zijn passie voor het podium. Portret van een smoel.
Kroost, maandag 20 april om 21U00 op VIER.