Op vrijdag 2 juni kwamen de Intergalactic Lovers met veel energie naar Vestrock in Hulst afgezakt. Een weergaloos concert in een bomvolle tent, én met songs uit hun laatste album ‘Liquid Love’. Hun vloeiende liefde voor muziek vermengde zich al vlug als een wave onder het publiek en in de tot de verbeelding sprekende waterpartij naast het terrein. Wie een mini-Vestcruise had geboekt, zal het geweten hebben, ver buiten de tent werd er meegedanst en werden de songs meegezongen. Frontview Magazine zette de sympathieke Lara Chedraoui in een velours zetel backstage , zo’n 40 minuten na het concert, voor een ongedwongen gesprek over de schoonheid en herkenbaarheid van de Intergalactic Lovers muziek.
Jullie spelen voor de 3e keer op Vestrock. Vestrock houdt dus van jullie! Bouwt u dan een memory lane op van festivalvibes en anekdotes?
“Als we hier in de backstage zitten, beseffen we altijd hoe mooi dat het hier is en dat op maar een boogscheut van Antwerpen.“
Hoeveel nummers telt jullie setlist vandaag?
“13, ik heb de setlist zelf samengesteld.”
De nummers vallen onder eenzelfde noemer qua stijl, maar zijn elk zo apart.
“We spelen op de festivals ook nummers uit het recentste album ‘Liquid Love’, altijd wat risky omdat vele mensen ons oudere werk beter kennen, maar het is ons moment om ze te laten horen. We hadden er vandaag bijzonder veel zin in om ook de nieuwe te spelen.”
Brendan Corbey (drums) zei ooit “we moeten na een toer altijd even verdwijnen van het podium en van elkaar.” Is dat nog altijd de regel?
“Ja, dat klopt, iedereen heeft naast het bandgebeuren nog een job. Op dat moment moet je tijd inhalen bij de personen die je een tijdje hebt achter gelaten. De balans met het thuisfront is heel belangrijk.”
Hoe werd het recentste album ‘Liquid Love’ onthaald?
“Zeer positieve reacties, ondanks dat deze plaat toch anders is. Iets zachter misschien, maar minder gitaren en veel synths. Het is een beetje een break-up plaat, het paste daar een beetje meer bij.”
Wat voor een gevoel geeft het om te arriveren op een venue of een festivalweide met een aantal onvoorspelbare factoren?
“Het is leuk om te verkennen en die zoektocht te delen met iedereen. Met ons 9 koppig team kijken we naar elkaar en vragen we ons af: ‘Wat wordt nu de komende tijd weer ons huisje, wie moet waar gaan zitten,….?’ Er is geen sound check maar een line check. Dat is soms wel lastig, want toen ons concert begon, was er aan de overzijde van het terrein nog een artiest zijn set aan het afronden op de main stage. Op dat moment waren we aan het line checken en toen ik dat hoorde dacht ik: ‘als dat gans ons optreden zo klinkt, dan zal dat niet gaan!’ Ik hoorde alles en iedereen. Het is na onze intro weggeëbd, maar zo’n dingen maken het altijd zo spannend!. Dat is festival he!”
Wat doen jullie nog allemaal backstage?
“Bijpraten sowieso, verder genieten van dit mooie weer en het prachtige uitzicht hier. Ook naar andere bands gaan kijken. Ik vind het altijd leuk om de herkomst van de bands hier trachten te onderscheiden. Komen ze uit Nederland, de UK? Mijn eigen spelletje! Ik tracht dan te achterhalen of ik juist ben, maar hier ben ik gewoon wat naar de bomen en het water aan het kijken. In Brugge zou je misschien ook zo’n uitzicht hebben, maar daar stopt het dan ook hé! Op grote festivals dikwijls een opstapeling van containers, maar hier zitten we pal in het groen.”
U deed tevens radiowerk op StuBru, kriebelt dat nog ?
“Ja, omdat het totaal iets nieuws was voor mij, en je kan bijleren op een heel ander domein. Het was een zondagavondprogramma, dus voor mij voelde het minder stressvol aan onder het motto van ‘doe maar!’. Verder heb je de mogelijkheid om eens wat andere muziek te draaien. Als ze het mij nog eens zouden vragen, zeg ik geen nee.”
U was tevens te gast op Winteruur op Canvas (2019), waar u een zelf gekozen literair stukje voorlas. Leest u nog vaak?
“Ja, ik heb periodes dat ik zeer veel lees, maar er zijn ook periodes waarbij ik me moeilijker kan focussen. Ik ben een grote Rilke fan.”
Ik veronderstel dat het live spelen enorm gegroeid is, naarmate de jaren en albums passeren.
“Ik speelde vroeger ook gitaar totdat ik een werkongeval kreeg en vervolgens merkte ik dat ik anders op een podium stond dan voordien. Je hebt niets meer om u achter weg te steken. Je merkt dat je daarin verder groeit. Verder is het een speeltuin, ik ben altijd nerveus, maar ik begin er meer en meer van te genieten. Ik voel me super vereerd dat ik dat kan én mag doen.”
Jullie spelen in september in Djerba, benieuwd hoe mensen daar zullen reageren?
“We hebben ooit in Japan gespeeld en mij werd verteld dat Japanners zeer gereserveerd zijn, maar uiteindelijk viel dat zeer goed mee. Belgen zijn immers ook heel gereserveerd, het hangt af van het uur. Is er al gepintelierd of niet…? Elk land heeft zo zijn manier van expressie. Ik zal het jullie laten weten hoe het was in Djerba!”
Bij het schrijven van liedjes, is het dan een must om er altijd een boodschap in te verwerken of kan de melodielijn ook de focus krijgen? Neem nu ‘Lost’, alleen het intens wijds gitaargeluid zorgt op zich voor kippevel.
“We zijn met een groepje van 4 betreft het schrijven, en dat voedt elkaar. Als ik een melodie hoor, dan zie ik daar onmiddellijk een verhaal bij en dan begin ik de tekst te schrijven. Soms kom ik met riffs af, ofwel komen zij met iets af en puzzelen we het in elkaar. Het is niet zo, dat je op een moment bepaalt, nu wil ik daar iets over gaan zeggen. Het komt er gewoon spontaan uit.”
Het is haast niet te begrijpen hoe jullie er altijd in slagen om songs te schrijven, die enerzijds vernieuwend zijn, maar die anderzijds toch altijd onder de noemer ‘Intergalactic Lovers stijl’ vallen. Bij het horen van jullie songs, weet je het direct, dat zijn ze!
“Ik snap het ook niet, maar wel leuk om dat te vernemen.” (lacht)
Aan welke songs beleven jullie live het meeste plezier?
“Op festivals hebben de mensen graag luide nummers, rustige nummers liggen op zo’n event wat moeilijker. Het is tof om energie terug van de mensen te krijgen bij nummers als ‘Lost’ en ‘Delay’. Mijn persoonlijke voorkeur gaat uit naar meer rustige nummers, die bijzonder fijn zijn om te spelen. Plots hoor je dan alles als band en dan besef je pas hoe fragiel we klinken. Dat is een zeer toffe dynamiek!”
En in zo’n tent zoals hier op Vestrock hoor je nog alles beter doordat het geluid wat binnenskamers wordt gehouden.
“Zo was er tijdens de song ‘Crushing’ een security agent met een hamer op het hekken aan het kloppen. Het is het rustigste nummer van de set en die man vond het juist op dat moment nodig om het hek terug vast te kloppen! (lacht) Ik hoorde het en dacht ‘wat moeten we nu doen?’, maar hij moest zijn werk doen hé.”
En hoe ziet de festivalzomer eruit?
“We spelen al wat matchen in België en Duitsland. Ik hoop veel op te treden want ik word hier gewoon gelukkig van. Gewoon buiten zitten, naar muziek te kijken, te luisteren en zelf spelen, dat is mijn lang leven!”
