Vijf jaar na zijn overlijden en 30 jaar na de eerste editie van Het Verdriet van België brengt Canvas een portret van Hugo Claus. Geen literaire analyse maar het verhaal van een man die gulzig leefde. In alles. In zijn schrijven, in zijn schilderen, in zijn eten, in zijn drinken, in zijn vrouwen, in zijn leven. Claus zelf is er niet meer. Zijn vrouw, broer, zonen, collega’s en vrienden zijn er nog wel. Zij verwoorden wie Claus voor hen was en is. Want dood is hij niet. Vergeten nog veel minder.
Hugo Claus. Dichter, minnaar, rebel : op dinsdag 19 maart om 20.40 u. op Canvas.
Hugo Claus (1929-2008) was een man die niet alleen heftig leefde, maar ook werkte. Elke dag. Zelfs op vakantie. Gedichten, romans, toneelstukken, films, schilderijen. Luieren doe je pas na de arbeid. En dan mag het ook ongegeneerd. Met veel drank en veel eten.
Luieren en spelen. Claus was een speler. Een winnaar. Trivial Pursuit, ‘achterste letter’, jeu de boules, pitjesbak, ‘Quéstions pour un Champion’, bokswedstrijden: hij moest en hij zou winnen. En hij won. Ook zowat alle literaire prijzen. Zijn voorwaarde was dat de prijs minstens een maandloon van een arbeider moest voorstellen. Anders weigerde hij beleefd. Geen lintjes, eretitels en straatnamen aan zijn lijf.
Dat imposante lijf dat veel vrouwen en mannen in verwondering en bewondering deed staan: ‘Je kon niet anders dan voor hem vallen’. Die Romeinse kop, die diepe stem, die ogen en die pen, Claus was letterlijk en figuurlijk een man van de wereld, een charmeur, een gulle man. Gul ook in zijn werk. Hij debuteert op 19-jarige leeftijd met een eerste roman en schrijft duizenden gedichten, tientallen toneelstukken en meer dan twintig romans waarvan de bekendste nog altijd Het Verdriet van België is. De liefde voor zijn moeder, de getroebleerde relatie met zijn vader, het gevecht met het katholieke geloof, zijn vaak beleden nonnenhaat en het Vlaanderen van in en na de oorlog: het zijn terugkerende thema’s die een werk Clausiaans maken.
Maar Claus is een multitalent. Schrijven alleen volstaat niet. Er moet ook geregisseerd worden, theater en film. En geschilderd. Veel geschilderd. Claus maakt deel uit van de Cobragroep en zijn talent wordt zeer gewaardeerd door zijn kunstenaars- vrienden.
Het leven van Claus bestaat niet alleen uit zijn eigen carrière. Hij heeft grote liefdes met actrices en volgt hen over de hele wereld. Om toch telkens terug naar Vlaanderen terug te keren.
Claus zelf is er niet meer. Alzheimer ontnam hem zijn woorden. En daarmee zijn bestaansreden. De gruwelijkste ziekte die een man van woorden kan treffen, trof hem genadeloos. Op 19 maart 2008 is Hugo Claus het hoofdpunt van alle nieuwsuitzendingen. Niet omdat hij dan toch nog die vervloekte Nobelprijs gewonnen heeft maar omdat het leven het van hem gewonnen heeft.
Claus is er niet meer. Zijn vrouw, broer, zonen, collega’s en vrienden nog wel. Zij verwoorden wie Claus voor hen was en is. Want dood is hij niet. Vergeten nog veel minder. Of zoals Cees Nooteboom zegt: ‘Schrijvers hebben een uitgestelde sterfelijkheid. Dus ik bedoel iedereen weet dat die verdwijnen, maar schrijvers verdwijnen iets langzamer’.
Met archiefbeelden en de medewerking en getuigenissen van: Cees Nooteboom, Thomas Claus, Arthur Kristel, Hugo Van Den Berghe, Hilde Van Mieghem, Suzanne Holtzer, Jef Lambrecht, Roger Raveel, Odo Claus, Pierre Alechinsky, Piet Piryns, Lili Rademakers, Marc Didden, Jan Decleir, Pjeroo Roobjee, Roland Verhavert en Veerle Claus-De Wit.
Hugo Claus. Dichter, minnaar, rebel: dinsdag 19 maart om 20.40 uur op Canvas