De zon gaat langzaamaan onder over het Donkmeer. Terwijl de lucht langzaam zijn rode gloed krijgt stroomt de tribune vol met nieuwsgierige mensen. Sommigen hebben hier al producties gezien, maar andere komen voor de eerste keer op ontdekkingsreis. Zo'n openluchtmusical geeft toch direct zo'n heel andere sfeer dan een zaal. Het straalt een soort van rust uit en maakt de setting veel romantischer. Maar is het wel zo'n rooskleurig verhaal dat ze hier gaan vertellen? Gelukkig is het lekker warm, maar met de zon die ondergaat zal dat niet meer lang duren. Verschillende mensen hebben dan ook knusse dekentjes bij om zich in te vleien tijdens de voorstelling.
Aan de ingang staat een horde fotografen die de BV's verwelkomen door even een fotootje te maken met een prachtige achtergrond. Zij komen namelijk hun collega's even een hart onder de riem steken voor de première. Maar natuurlijk mogen we de prachtige achtergrond, namelijk het decor niet vergeten. Het decor is ontworpen door Stefaan Haudenhuyse. We zagen het al eens eerder bij daglicht, maar in de avondschemering krijgt het toch nog een iets andere, maar grotere charme. Het grote hoofd van het vrijheidsbeeld krijgt iets meer uitstraling en valt eigenlijk nog harder op.
Eindelijk verdwijnt de zon achter het podium en worden we vriendelijk verzocht onze plaatsen in te nemen zodat de voorstelling kan beginnen. Spannend! In de schemering wordt een rolstoel voort geduwd door een dame. Snel wordt het duidelijk dat het Rosa Sacco (Deborah De Ridder) is die rechter Thayer (Frans Maas) ontvoerd heeft. De rechter heeft haar man vroeger onterecht tot de dood veroordeeld, maar wat is zij nu met hem van plan? Ze stoppen aan de oever van een rivier. Zal ze hem erin duwen? Ze start haar verhaal bij het begin, de intrede van haar en Nicola Sacco (Jelle Cleymans) in Amerika. Ze kenden elkaar toen nog niet maar hadden net zoals alle andere Italianen een droom: een beter leven in Amerika. Al snel werd duidelijk dat het voor hen niet zo gemakkelijk was als gedacht. Nicola ontmoet Bartolomeo Vanzetti (Hans Peter Janssens) en sluit zich samen met hem aan bij een anarchistische beweging. Ze strijden samen voor de rechten van de vreemden, de armen en minderbedeelden. Met protestacties, het uitdelen van pamfletten, zelfs stakingen, lopen ze meer en meer in de kijker. Amerika dat door de crisis meer en meer haatgevoelens kreeg tegenover de vreemdelingen proberen hun problemen "subtiel" op te lossen. Zo werden ook Sacco en Vanzetti het slachtoffer...
Als een van hun kameraden op een laffe wijze wordt vermoord, ontdekken ze dat er een lijst bestaat met alle namen van de leden van de anarchistische beweging. Iedereen loopt gevaar. Ze besluiten de auto van een crimineel te lenen en iedereen te waarschuwen. Op die avond worden Nicola en Bartolomeo van de straat geplukt door de politie. Ze worden beschuldigd van de roofmoord op twee bankiers. Al snel wordt het duidelijk dat ze totaal onschuldig zijn. Procureur Katzmann (Peter Van De Velde) komt aanzetten met dubieuze getuigen, van de pot gerukte bewijzen en vraagt de doodstraf. Hij wilt een voorbeeld stellen. Het is duidelijk dat procureur Katzmann zich door zijn haatgevoelens laat leiden. Rosa Sacco strijdt voor de onschuld van haar man, maar ondanks de bewijzen in hun voordeel, de bewijzen van onschuld, blijven ze aangehouden. Het wordt een zeven jaar lange strijd. Als er plots iemand opduikt die alles bekend, is het gerecht verplicht de zaak te heropenen. Procureur Katzmann is hier niet mee opgezet en overtuigt, met een lichte vorm van chantage, rechter Thayer om de verklaring als nietig te beschouwen. Jammer genoeg luistert de rechter er niet naar en veroordeelt hij Sacco en Vanzetti tot de dood. Na zeven jaar strijden wint het onrecht.
De scène waar het zoontje van Sacco afscheid neemt van zijn vader, is veruit de meest pijnlijke en ontroerende scène van heel het stuk. In de stilte en spanning die er heerste hoorde je af en toe gesnik of het snuiten van een neus. Hartverscheurend! Het publiek was geraakt en wij ook.
Het decor was donker en dat maakte het allemaal veel inniger en spannender. Er werd gespeeld met lichteffecten die alles zo af maakten. Op de bruiloft van Rosa en Nicola was er zelfs echt vuurwerk dat zich aftekende tegen de donkere sterrenhemel. Op een bepaald moment was er overal vuur te zien, wat het effect van paniek en gevlucht zoveel vergrootte. Het meer dat rondom het podium lag, was er niet voor niets. Het zoontje van Sacco werd erin gesmeten door Amerikaanse pestkoppen, op een gewone dag vaart een vader met zijn kinderen op het meer, kinderen spelen met hun papieren bootjes erop, allemaal voorbeelden van het gebruik van het meer. Maar ook voor special effects was het iets leuk. Door bepaalde invalshoeken te gebruiken met het licht, werd er af en toe een muurschildering gemaakt van een golvend watertje. Het gaf een rustgevend effect en was mooi om te zien.
Maar het decor was niet het enige dat het zo ontroerend maakte. De muziek wist precies de juiste snaren te raken. Dirk Brossé componeerde hier alweer pareltjes. Er werd een mix gemaakt van de originele nummers, Italiaanse invloeden en filmmuziek. Wat een nieuwe bruisende compositie gaf. Dit werd dan afgewerkt door de liedjesteksten van Allard Blom. Als je daar dan nog de regie van Franck van Laecke en zo'n topcast bijtelt heb je niet alleen letterlijk vuurwerk tijdens het huwelijk. Maar vuurwerk gedurende de hele show. Een prachtig geheel waar we van seconde 1 tot het einde genoten hebben.
Wie eens iets anders wilt, iets veel unieker, iets voor een traantje bij weg te pinken, moet de komende weken op het Donkmeer in Berlare zijn. Genieten in een romantische setting, een betere avond kan je niet hebben!
Tot 5 september speelt het spektakel nog, allen daarheen! Tickets kan je bestellen op: http://www.festivaria.eu/tickets/
