Wouter Heyde

De Gentse band Compro Oro mocht de aftrap geven van de 16e editie van het 2-weekse Gent Jazz festival. In hun zuiderse, dromerige stijl die varieert van Zuid-Amerikaans over Afrikaans tot Oosters konden ze de Garden Stage al aardig in de juiste mood brengen. Begeleid door o.a. de uitmuntende percussie zweept het bijwijlen funky gitaarspel het publiek op. Vibrafoon- en marimbaspeler Wim Segers leidt de band in goede banen en zorgt voor een zweverige, zelfs psychedelische feel in Compro Oro's muziek, die fel gesmaakt wordt door het publiek. De nummers zijn zowel aanstekelijk als toegankelijk, kortom de ideale opener van dit gezellige festival.

Gogo Penguin is dan weer een eerder typische jazzband waar de nadruk op piano en contrabas ligt. Afwisselend per nummer vertolken deze instrumenten de hoofdrol en zorgen ze voor een relaxte sfeer. De band uit Manchester, reeds voor de 2e maal aanwezig op dit festival, verklaarde zich direct thuis te voelen toen de hemelsluizen helemaal opengingen. Gelukkig is de mainstage opgebouwd in de grote en mooie tent, zodat iedereen op een droge manier kon genieten van de mooie songs. Opgebouwd vanuit een rustige start kregen de songs gaandeweg meer dynamiek en werd het applaus steeds langer en luider. De band kwam tenslotte volledig op stoom, met af toe passages op contrabas die via een effectpedaal elektronicagewijs vervormd werden. Het was enkel wat jammer dat de stillere momenten soms overstemd werden door de pratende massa achteraan de tent. Gogo Penguin (Blue Note Records!) is een uitstekende jazzgroep die volledig tot z'n recht komt op een podium, maar dan liefst nog in een donkere club waar het zalig genieten is van hun composities.

De 69-jarige Grace Jones sloot de eerste avond van Gent Jazz op de mainstage af. Openen deed ze met Nightclubbing, wat door alle aanwezigen direct op luid gejuich onthaald werd. Muzikaal begeleid door haar geoliede band ontdeed ze zich stilaan van haar masker en kledij, tot op het punt dat ze topless én gebodypaint op het podium stond. Snel werd duidelijk dat de show vooral moest steunen op het schudden van Jones' borsten en de uitvoerige kledingwissels. Het publiek opzwepend met "I forgot my dildo" en"Suck it, you know what I mean" zette ze de door de massa fel gesmaakte show voort.

Een intieme versie van Amazing grace, gebracht door Jones die kronkelde rond een strippaal, werd zowaar een meezingmoment. Love is the drug werd door de strak spelende muzikanten gebracht in een discoversie. Leuk om te zien allemaal maar muzikaal toch net niet onze verwachtingen inlossend. Het publiek was desondanks dolenthousiast, en dus blijkt de naam Grace Jones toch niet te misstaan op een jazzfestival.

Pull up to the bumper, wél in een funky jasje, werd een compleet dans- en confettifeestje, gevolgd door het onvermijdelijke Slave to the rhytm als zoethoudertje voor het slapengaan.

Gent Jazz, dat plaatsvindt in de prachtige tuin van de Bijloke in Gent, is waarschijnlijk het enige festival waar de meerderheid van het publiek in keurig hemd en jurk verschijnt, maar laat dat geen waardemeter zijn voor de sfeer. De drank wordt er nog in echte glazen geschonken, de muziek is top en de sfeer is gezellig en uitgelaten. Een aanrader dus voor wie nog topnamen als Herbie Hancock, Trixie Whitley, Norah Jones of opkomende talenten als SCHNTZL of Hoera aan het werk wil zien!

Krijg het laatste FrontView Magazine nieuws in je Facebook nieuwsoverzicht: