Brass, brash and a touch of dash
Opnieuw een les geleerd: een nagenoeg onbekende affiche kan parels herbergen.
Parels zoals de sirenenzang van Christian Scott aTunde Adjuah. De naam oogde even vreemd als de bezetting: een verlegen dame met dwarsfluit, swaggy Coolio op de drums, enigmatische kerel op de bas en een lead die met dikke jas de kopertoon op zijn sirene zet. En is dat een djembe?
Maar de jas gaat uit en de jazz komt op. Een verleidingsspel waaraan menige sirene een puntje kan zuigen, rolt uit. Brass wordt brash en het publiek wordt getrakteerd op een episch staaltje muziekgeschiedenis. Als geboren verteller hertaalt Christian zijn African Native American achtergrond naar een nieuwe boodschap van liefde en openheid. De technische expertise en het uitzonderlijke talent van zijn groep zorgen ervoor dat het amalgaam van stijlen culmineert in een uitzonderlijke ervaring. Old jazz meets trip hop meets classical meets ja, wat zat er niet in? Het is muziek uit de buik die meteen het hart inpalmt, meesterlijk samengesteld door een man die weet welke stijl welk gevoel wanneer teweegbrengt. Knowledge, timing and feeling – een winnende combinatie.
Hart, ziel en de allerlaatste adem worden aan de instrumenten gegeven, een catharsis zonder weerga is de beloning. De cross-over tussen genres blijft capteren tot Christian kleur bekent met drie boodschappen, die veel over de man, zijn muziek en zijn visie zeggen:
- - if you see something happen and you have the power to change it – you saw it for a reason.
- - you don’t build tribes or communities with hate, you build them on a sense of loving and love.
- - small groups don’t cohese – share sacred moments of braveness, no matter how big or small.
Woorden, muziek en een live knuffel/signeersessie achteraf. Deze herder weet hoe hij voor zijn schapen moet zorgen. In 1917 werd de eerste jazzplaat opgenomen. In 2017 zetten de Chief en zijn tribe de toon voor de volgende eeuw. Word to your mother.
Na de knuffelsessie terug naar de main stage voor “The French Quarter” - een gelegenheidsgroep die bij gelegenheid zeer verrassend uit de hoek kwam. Onder andere dankzij een zeer pittige en expressieve dame op de drums. “Draw me like one of your French girls” is het algemene gevoel bij dit optreden. Sterk, bevlogen, mooi zonder meer. Maar ze komen niet tot hun recht als opvolger van de Chief.
Christian McBride's New Jawn weet dan weer wel de aandacht bij de les technisch goede jazz te roepen. Het kwartet deelt met het publiek de mooie, tactiele intimiteit die ze onderling en met hun instrumenten delen. Technische perfectie die misschien wel het uiterste van de instrumenten vraagt, maar het geëngageerde publiek zwaar waardeert. Het ideale optreden voor de doorwinterde jazzliefhebber.
En dan is het zover. Levende legende Herbie Hancock. Die meteen van start gaat met buitenwereldse muziek, keelklanken, tongen. Hij zei al dat ze wat “secret sauce” gingen toevoegen en wat nieuwigheden zouden proberen. Een geslaagd experiment, het publiek werd wild. Hoe meer aansporing, hoe groter de beloning. De cadans zwelt al even hard als de maan aan en er gebeurt iets magisch. Vingers en aanslagen lijken te vermenigvuldigen, oersamples worden heruitgevonden, mannen en instrumenten lijken te versmelten. Een hypnotische soundporn die culmineert in de ultieme funkclimax. Hoedje af voor legendes die zichzelf zo durven blootstellen.
Een sterke opener en een epische afsluiter – respect voor wie tussenin kwam. Dit was 7 juli op #GentJazz.
- Maya Staels -
