Gene Bervoets straalde het al uit met zijn enthousiasme in de persruimte op de marinebasis in Zeebrugge. Beau Séjour 2 wordt een pareltje om van te genieten, al moeten de kijkers er nog even op wachten. (voorjaar 2021) Ooit nog als piloot Peter “Ace” Segers in de serie Windkracht 10, nu rondzwevend onder de vorm van een geest in Beau Séjour 2 als Maurice, ex-commandant bij de marine.
Zeven jaar na zijn vertrek wordt het lijk van Maurice dood teruggevonden, opgehangen aan de mast van een zeilboot. In de gedaante van een geest kan hij slechts met enkele ‘zieners’ contact maken. Hij gelooft niet dat hij zelfmoord gepleegd heeft en gaat op onderzoek naar zijn eigen dood.
Voor het interview was Frontview bij de ‘zieners’ en kon contact maken met Gene Bervoets, die we enkele uren later op de set in badjes bijna onherkenbaar en verwaaid, maar zeer geconcentreerd en gedreven, tegenkwamen.
Hoe is men tot bij u gekomen voor deze rol?
“Ze zochten een oude man, die graag wilde sterven. (lacht) Ik had met regisseurs Kaat Beels en Nathalie Basteyns, Façades en Tabula Rasa gedaan en dat was een heel leuke samenwerking. Er was reeds een mogelijkheid tot samenwerking voor het eerste seizoen Beau Séjour, toen heb ik een auditie gedaan, nu niet. Ik vermoed dat ze besloten hadden dat de tijd rijp was om met mij samen te werken, gezien mijn ervaringen in film en series. Van mijn kant lukt het alvast, maar ik hoor ook zeer positieve dingen van de schrijvers en de regie. Ook Sanne Nuyens (scenariste) reageert zeer blij, ze zullen dus wel de goede keuze gemaakt hebben zeker!”
Hoe staat u tegenover mystery series?
“Het is eens iets anders dan een politieserie. (lacht) Daar zijn we natuurlijk goed in, in politieseries die eigenlijk te traag zijn, omdat we nooit het budget hebben zoals bij Amerikaanse series. Ik denk dat we nu met de budgetten hier, aan de mystery series behoorlijke kwaliteit kunnen leveren.”
Traag is zeker niet minderwaardig, kijk maar naar de Britse detectiveseries.
“Ja, en dan moet je net niet in Amerika zijn, kijk maar naar Scandinavië en Spanje met La casa de papel. Ik vind het gevaarlijk om te spreken over een soort traagheid, want het is helemaal niet traag. Je kan een hele eigen wereld creëren met die mystery series, je kan veel meer tot de diepte doordringen en dat is net zo interessant aan Beau Séjour, wat helemaal nog niet was uitgediept. Het idee was er, het kreeg prijzen en werd opgepikt door Netflix. Ik vond persoonlijk dat er nog wel wat kinderziektes in voorkwamen. Het concept dat iemand zijn eigen dood gaat onderzoeken, kon nog verbeterd worden en dat is met dit script gebeurd.
Men vroeg me om iets te schrijven over wat ik gelezen had. Het is een zaligheid als acteur dit en op deze leeftijd voor je voeten geworpen te krijgen.
De schrijvers hebben dit seizoen iets tegenovergesteld gekozen. In de eerste reeks is het Limburg, hotel, herfst, winter, somber. Nu is het zomer, broeierig. Zelfs als je binnen bent, de rolluiken zijn naar beneden en alles is donker, dan voel je nog de hitte. We hebben daarbij kunnen profiteren van de mooie zomer. Het kleurenpalet is anders, je hebt de zee, de kust, wat voor veel mensen herkenbaar is.
Waar ik veel aan heb is dat je iets heel eigen maakt. Die Belgische kust, dat is van ons. Zeebrugge, Knokke, Koksijde, de architectuur, de duinen. Dat vind je nergens anders, maar tegelijkertijd is het herkenbaar voor iedereen in de wereld. De pastelkleuren staan tegenover complementaire kleuren, en dat geeft een nostalgische feel. Het is fantastisch!
Als je alleen maar mij, in mijn plunje, ziet zitten op de boot. De boot is helemaal in hout en rood, en ik in het blauw, soms verandert het naar een beetje zanderig, wit. Achter alles zit iets achter.
En dat was het ook fijne aan Tabula Rasa, daar zijn nauwkeurig keuzes gemaakt tot in het detail naar inhoud en vorm.”
U speelt een soort geest, vergt dit een specifieke andere aanpak als acteur, anders dan dat u een levend personage speelt?
“Ik vind mezelf daarin ook een maker, in die zin dat we het personage van Maurice zo gewoon mogelijk houden, dat wil niet zeggen dat hij saai is. Ik heb dat in mijn voorbereiding proberen op te lossen door dingen te gaan opzoeken die helemaal niet voor de hand liggen. Ik heb mij verdiept in de idiots savant, hoe deze mensen in het leven staan.
Daarstraks hoorde ik iets op de radio over geluid. Iemand, die doof was, werd geïnterviewd via een tolk. En men vroeg: ‘ Mis je dat niet, het geluid?’ Ooit had die persoon een hoorapparaat gekocht, maar terug weggelegd, omdat ze veel liever die stilte wilde horen.
Ik heb één keer meegemaakt dat het volledig stil was, ergens op de Noordpool. Muisstil, angstaanjagend bijna. Dat soort bovennatuurlijke zintuiglijke gewaarwordingen, daarmee ben ik beginnen experimenteren in bepaalde scènes. Ik beeld me dan in, dat ik veel teveel hoor, of veel te veel kan zien, niet alleen voor me zien, maar ook achter me zien. Dan zou het kunnen dat iemand die overleden is en die terugkomt, dat die veel meer van zijn verstandelijke, zintuiglijke vermogens kan gebruiken dan wij. Dat zijn leuke dingen om mee te spelen, alleen dan moet je wel de finesse hebben om dat niet op zo’n manier te gaan etaleren dat mensen gaan denken: ‘ Wat is dat voor ne rare!’. Nee, integendeel, het moet heel gewoon zijn, maar tegelijkertijd moet er iets onderliggend zijn, waaraan je voelt , er is iets mis met Maurice. En dat is waar je constant op zoek naar bent.
En dat is leuk, als je met de acteurs, die de zieners spelen, daarover kan praten.”
U speelt met heel wat West-Vlaamse acteurs.
“Alleen maar West-Vlaamse acteurs!” (lacht)
Speelt het chauvinisme dan niet stiekem achter de schermen ?
“Ik heb daar totaal geen last van. Bij Antwerpenaren onder elkaar moet het wel in het Antwerps. De Antwerpse tongval hoor je wel. Hilde Uitterlinden, die mijn moeder speelt, is ook Antwerpse. Dat hoor je wel tussen de twee, niet dat we veel met elkaar spreken hoor. Is zij een ziener, is zij geen ziener? Dat weten we nog niet.
Maurice is een ex-marinier die naar West-Vlaanderen is gekomen vanuit een andere stad, Antwerpen, en al jaren is getrouwd met de vrouw en heeft hier een familie opgebouwd. Dus dat chauvinisme, dat valt wel mee!” (lacht)
