Aftellen naar een afscheid
De Lokerse Feesten, dat is tien dagen uitkijken naar tien heel gebalanceerde dag-affiches, ergens op een asfaltparking in het centrum van Lokeren. Straf trouwens, dat je zo’n parking kan omtoveren in een gezellig terrein. Wij bezochten voor u de electro-avond op 4 augustus. Zo’n avond waarop de fashion police enkel zwart wil zien, de eye-liner net iets zwaarder aangezet is en de haar extensions blond zijn.
Bij een concert van Vive la Fête stelt elke festivalganger zich al jaren dezelfde twee vragen: wordt het weer een feestje en gaan we eindelijk het aangezicht van Danny Mommens eens zien? De antwoorden zijn respectievelijk 'uiteraard ja' en 'uiteraard niet’. Meer dan 25 jaar zingt Els Pynoo al ten dans, met een aanstekelijke combinatie van hoofdzakelijk Franstalige electro-rock, een gierende schreeuw op tijd en stond en een soort French-cancan karatetrappen waar de meeste 56-jarige dames enkel van kunnen dromen. Het plein van de Lokerse Feesten stroomde vol en iedereen liet zich begeesteren door de klasse van de frontvrouw, de stomende new wave synths en de ruige gitaren van Danny Mommens. Die laatste slaagde er toch weer in om een uur lang zijn gezicht achter een waterval van zwarte haren te verbergen. Een mens begint zich af te vragen of die man eigenlijk wel een aangezicht heeft. Maar wie erbij was op een van de vorige concerten of wie hen nu voor het eerst gehoord heeft, weet dat de wereld een betere plek is als je al die energie op het podium voelt en die dan als publiek dubbel terug geeft aan de band.
Waar was dat feestje? Bij Vive la Fête natuurlijk.
De Sisters of Mercy hebben een geweldig trouwe fan base, dat bleek ook in Lokeren. Fascinerend, want het laatste werkelijk goede optreden van deze band dateert wellicht van net na de release van hun laatste album, in 1990… Maar het plein kleurde (nu ja) zwart en op de harde fanclub na zit iedereen natuurlijk te wachten op de begintonen van Alice en van Temple of Love. De wellicht beroemdste drum machine ter wereld, of toch een van de weinige met een eigen naam: Dokter Avalanche, en frontman Andrew Eldritch piepen en kraken ondertussen wel, maar brengen nog een vorm van postpunkgothnewwave die menig aanwezige toch nog tot danspasjes kon bewegen. Al is het ook mogelijk dat mensen bewogen op Temple of love omdat dit nog in hun spiergeheugen zat van scoutsfuiven uit de jaren negentig. Jammer dat de band geen toestemming geeft om de video walls te gebruiken. Als je op het podium dan nog eens een donkere sfeer creëert, zien enkel de eerste rijen of er daadwerkelijk iemand op het podium staat. De temple of love werd netjes afgevinkt door alle aanwezigen en zo was het wachten op de werkelijke grootheden van de avond, de headliner der headliners op een dag die opgebouwd is rond elektronische muziek.
Front242 speelde hun allerlaatste festivalconcert, want op enkele club-optredens na gaan de heren stoppen met live optredens. Dat was dan ook te merken aan het publiek, want het aantal Front t-shirts, die sommigen duidelijk al enkele decennia dragen, was niet te tellen. Goesting, vibe, het publiek was klaar en werd op zijn wenken bediend. De heren die het genre van de Electronic Body Music zowat eigenhandig hebben vorm gegeven, maakten hun plannen van bij de opener duidelijk: WYHIWYG en de veelbelovende boodschap 'coming down for you'. En of ze dat deden. Diepere betekenissen moet je in hun teksten niet zoeken, al krijg je wel eens het gevoel dat een zin als 'the machine is taking over' anno 2024 wel anders klinkt dan toen ze die in de jaren 80 voor het eerst op ons loslieten, of dat 'Jesus is here', gevolgd door een luid en duidelijk 'Be your f*** self' een oproep is om niet in hokjes te denken. Wat zij ook nooit gedaan hebben. Ze zijn doorheen de jaren beschuldigd van alle mogelijke sympathieën, van extreem links tot fascistisch rechts (en als u het toch wil weten: Richard Jonckheere heeft al op de kieslijst van Ecolo gestaan). Ze zijn gewoon de pioniers van alles wat nu beats en elektro gebruikt . Of wie nu videofragmenten en distopische beelden als onderdeel van de act opneemt. Sommige beelden lijken wel gedateerd, want fragmenten uit een bijwijlen postapocalyptisch USSR gaan niet bij iedereen een belletje doen rinkelen. Maar vermits de geboortejaren van het volgelopen plein zich hoofdzakelijk voor 1989 situeren, kent iedereen het voor en na wel. Een concert van Front is een totaalspektakel, met redelijk anonieme frontmannen, een strakke drum en beats waar je broekspijpen een dag later nog niet van hersteld zijn. Het is een totaalbelevenis voor lichaam en ziel. Dankjewel Lokerse Feesten om deze heren mee uitgeleide te doen. Ze zullen gemist worden.
