Britten openen het feest
Festival Dranouter trapte in het West-Vlaamse Heuvelland reeds de 43e editie af van wat nog steeds één van de grootste festivals van het land is. Onder de vlag Festival of new traditions verenigt men op Festival Dranouter verschillende muziekstijlen op een aangename wijze, o.a. folk, blues, pop-rock en dj’s komen aan bod. Het zorgt ervoor dat het festivalpubliek hier heel uiteenlopend is, van tieners over jonge gezinnen met pasgeborenen op de buik tot mensen van sterk boven de 65. Iedereen hier is ook heel ontspannen en respectvol, geen geduw en getrek aan de ingang of de drankstanden. Alles is nog steeds peace and love, volledig in de geest van waaruit het festival in de hippietijd opgericht is…
Cocos Lovers mocht het programma in de Clubtent openen. De Britse folk- en rootsgroep brengt harmonieus klinkende samenzang in combinatie met o.a. mandoline, akoestische en elektrische gitaren en een sterk aanwezige ritmesectie opgebouwd uit bas en drum. De dwarsfluit legt een extra laag onder de muziek, die zich overigens perfect tot dansen leent. Daarvoor was het om 17.30u echter nog iets te vroeg op de avond, maar Cocos Lovers kon wel overtuigen en de bracht de aanwezige muziekliefhebbers meteen op folktemperatuur. Bij momenten werden de nummers zelfs wat etherisch, en dus past deze groep perfect op dit festival, dat zich als één van de weinige groten toch onderscheidt qua bandkeuze.
In de Kayam ofwel de grote tent had een andere Britse band ondertussen het podium ingepalmd. CC Smugglers oogt niet alleen fraai op een podium, ze steken ook de keet in de fik met hun mengeling van muziekstijlen, gaande van blues over rock’n roll, boogie woogie tot disco (met banjo!) en zelfs bluegrass. De charismatische zanger-frontman pakt al shakend en heupwiegend het publiek moeiteloos in. Ook de andere bandleden laten het niet na om met hun instrument het volledige podium rond te hollen, wat bv. als contrabassist quasi ongezien is. “We are here to make some friends”, en dat is zeker en vast gelukt. De muziek klopt als een bus, swingt als hell, en het enthousiasme van de volledige band is enorm aanstekelijk! Deze jonge muzikanten spelen de blues als waren ze reeds lang de leeftijd van 60 voorbij, en krijgen jong en oud spontaan aan het dansen. Als hun tijd om is na één concert, veel te kort in dit geval, nemen de bandleden hun instrumenten af het podium om akoestisch én in het publiek nog een laatste bisnummer te brengen. “You don’t need no money, happiness comes for free”, en we moeten hen nog gelijk geven ook!
Onze Belgen doen meer dan overtuigen
Een eerste Belgische groep komt er met Trio Dhoore. De drie broers, u raadt het al, Dhoore brengen echte folkmuziek op de instrumenten draailier, diatonische accordeon en akoestische gitaar. De band beheerst hun instrumenten op vakkundige wijze en toont dat akoestische nummers nog steeds niet voorbijgestreefd zijn. Het publiek laat de zitbanken al gauw voor wat het is om te gaan volksdansen voor het podium. Onversneden folkdeuntjes, die uw reporter het echte Dranoutergevoel geven net als kind, 25 jaar geleden op ditzelfde festival. De broers hebben heel wat in hun mars en touren internationaal op de grote podia, en dat voor een band die slechts 5 jaar bezig is, straf! Op het einde van het concert krijgen we nog een voorproefje van het programma dat de band in samenwerking met andere Vlaamse folkmuzikanten volgend jaar in de Belgische culturele centra zal brengen. Met leden van bv. Embrun brengen ze heerlijke dansmuziek. Denk naast de trio bezetting nog aan o.a. viool, baritonsax, contrabas en doedelzak, en u weet dat het publiek gerust nog wat meer wou horen. Helaas is de podiumtijd op een festival beperkt en bleven er nog heel wat mensen met danskriebels achter…
Tutu Puoane is een, bij het grote publiek relatief onbekende, jazz zangeres die in de intieme setting van de kerk van het dorpje Dranouter songs van Joni Mitchell komt brengen. De Belgische/Zuid-Afrikaanse is niet de eerste de beste, tourt internationaal en werkt regelmatig samen met het Brussels Jazz Orchestra. In deze show, of liever ode aan de muziek, brengt ze haar geheel eigen gemaakte versies van haar grote voorbeeld Joni Mitchell. De songs zijn echt jazzy met een belangrijke rol voor de saxofoon van de internationaal geroemde Tineke Postma en de pianosolo’s. In combinatie met Tutu Puoane’s heldere, krachtige en ook vertederende stem krijgen we een prachtconcert dat meermaals voor kippenvelmomenten zorgt. Qua persoonlijkheid is ze bescheiden én innemend tegelijkertijd. Ze slaagt er ook moeiteloos in om eens mee te nemen in haar eigen wereld. De luisteraars die haar niet kenden werden gewoonweg uit hun sokken geblazen, getuige de meningen na het concert, en de anderen die haar werk wel al kenden hadden wederom genoten… Geen wonder dat ze op de steun kan rekenen van jazz grootheden als Toots Thielemans en Dianne Reeves. Tutu Puoane liet het ook niet na meermaals het publiek te bedanken en haar muzikanten de nodige en verdiende aandacht te geven. Het zittende publiek in de kerk werd uitgenodigd om mee te zingen, en dat werd een prachtig moment dat uiteindelijk gospelgewijs opgebouwd werd. Temeer daar de muziekliefhebbers bijzonder toonvast bleken te zijn, wat Tutu Puoane de kans gaf om zich volledig te geven in geïmproviseerde zanglijnen. Publiek én muzikanten versmolten volledig in het moment en nadien werd er terecht besloten met een lange staande ovatie. In één woord: prachtconcert!
Doe Maar doet het voortreffelijk
Als afsluiter en headliner van de eerste festivaldag was Doe Maar één van de grote namen op de affiche. De bandleden zijn reeds van gezegende leeftijd, zanger-bassist Henny Vrienten wil “niet gereanimeerd worden” als hij op het podium zou bezwijken, maar ze zijn wel nog altijd “zot van de Nachtzuster”. De band speelt gelukkig nog altijd heel strak en samen met de blazerssectie en de mooie, bijwijlen psychedelische, visualisaties is het publiek snel mee in de vibe van de band. “Er is altijd de muziek, ook al gaat het wat moeilijker” dixit zanger-toetsenist Ernst Jansz, maar op deze avond is niets moeilijk. De grote tent staat bomvol en de sfeer is opperbest! Bij hits als De bom, 1 nacht alleen en Pa gaat het dak er onmiddellijk af. De populariteit van de band is na al die jaren duidelijk nog steeds niet bekoeld. De ‘Nederpop’ van Doe Maar is dan ook nog altijd een min of meer unieke combinatie van goede Nederlandstalige teksten met aanstekelijke off-beat ritmes die sterk naar reggae neigen. In enkele nummers gaat het dan volledig de ska toer op als de blazers (sax, trompet en trombone) vrijheid krijgen en vooraan het podium komen soleren, tot groot jolijt van het publiek.
Doe Maar heeft voor Nederwiet zelfs ex-bassist Joost 'kabouter’ Belinfante meegebracht om het nummer van tekst te voorzien. Ondertussen worden tussen de toeschouwers de jointjes spontaan aangestoken en gaan de wieken van de geprojecteerde molen naar het einde van het nummer toe 'high gaan draaien'. Als Ernst Jansz dan tot twee maal toe zijn tekst niet meer weet, hilariteit alom op én naast het podium, zouden we wel kunnen denken dat ook hij al een jointje opheeft…
Doe Maar is vocaal nog steeds in orde, de nummers swingen als weleer en dus kunnen we gerust besluiten dat de oude heren nog lang niet versleten zijn en de ideale afsluiter waren van deze eerste festivaldag!
