Op en rond het festival
Als we over Festival Dranouter spreken dan gaat dat uiteraard over de vele concerten die geprogrammeerd staan. Er is echter ook een sterk nevenprogramma en een diverse waaier aan randanimatie. Dit jaar is er zo voor het eerst het nieuWEsten festival, dat reeds enkele dagen voor het grote festival start en dat een aanbod heeft van zowel literaire als muzikale ontdekkingen. Een intiem concert in brouwerij de Kazematten in Ieper, een workshop ‘Koken tegen verveling’ in Reningelst, een schrijver die over z’n werk komt spreken in Watou, een folkconcert in de bunker onder de Kemmelberg… Een divers samengesteld programma dat mensen de streek van het Heuvelland doet verkennen en beter leert kennen, het is hier immers ook ideaal om te wandelen, fietsen of cultuur op te snuiven.
Op en rond de festivalweide zijn er ook doorlopend ‘attracties’ te bezichtigen; bandjes en knotsgekke fanfares maken de dag nog wat mooier, er is een tango initiatie en tangobal, een zelfrijdende auto blaft en deelt snoepjes uit aan de ‘brave festivalganger’…
Ook qua kinderanimatie zijn er dagelijks wisselende activiteiten gaande van circus over werelddansen tot yoga voor kinderen en een echt kindertheater. Daarnaast is er nog doorlopend de ouderwetse carrousel, een knuffelberenbad, het springballenmonster, Gerard Den Olifant waar kinderen in, op en over kunnen klauteren, enz. Kortom het festival zet in op jong tot oud, van pure muziekliefhebber tot levensgenieter, van foodie tot bierkenner…
Van folk tot hiphop
We openen onze concertdag met de Vlaamse rootsband Strograss. Deze band komt reeds voor de 3e maal het podium in Dranouter bezetten en opnieuw bleek De Voute een maatje te klein te zijn. Met hun nummers die ergens zweven tussen roots, bluegrass en pop hebben ze het publiek direct op de hand. De viool en accordeon zorgen voor meeslepende melodieën en het publiek heeft deze derde festivaldag duidelijk nog genoeg energie om zowat de helft van het concert mee te klappen. Als leadzanger en banjospeler Joachim Wannyn dan vraagt of de kindjes vooraan het voorbeeld willen geven aan de ouders om mee te zingen wordt de zanglijn van ‘Trouble in mind’ heel spontaan overgenomen, mooi groepsgevoel!
De nadruk van de muziek van Strograss ligt grotendeels op de samenzang, wat perfect werkt daar de toeschouwer voelt dat de bandleden heel goed op elkaar ingespeeld zijn en echt aan elkaar hangen. Alles voelt heel organisch aan en dit bepaalt mee de leuke sfeer. De nummers gaan zowel over luchtige thema’s als muziek spelen op de trein in ‘Train conductors’ friend’, tot zwaardere thema’s als midlife crisis in ‘The road’ of een nummer over de levenswandel van een overleden grootmoeder in ‘Old and wise’.
Met ‘Cash on the barrel head’, een cover van The Louvin Brothers, gaan de handen opnieuw vlot op elkaar en het publiek wil en krijgt nog een verdiend bisnummer. ‘Dave’s farewell’ is een ingetogen maar prachtig nummer, geschreven voor een gemeenschappelijke vriend die recent overleden is. Een heel mooie song, met veel emotie gebracht en een mooi einde van een uur genieten!
Een falafelwrap en een drankje later krijgen we een heel andere muziekstijl voorgeschoteld bij Wally. Wouter Immers, de vaste gitarist van Tourist leMC heeft op zijn 32 ontdekt dat hij klaar is om de rol van frontman op te nemen, en dat doet hij op zijn eigen manier, bescheiden maar met verve. Hij heeft een verleden in de reggae en dat komt in zijn eigen band nu ook duidelijk naar voor. Het genre balanceert tussen reggae en hiphop en gaat bij zachtere nummers zelfs richting singer-songwriting.
De voertaal bij Wally is Antwerps, en hoewel we ons diep in West-Vlaanderen bevinden worden de teksten van de reeds uitgebrachte nummers als ‘Misère’ en ‘Als de wereld’ luid meegezongen. Drum en bas zorgen voor de vette, funky groove in de nummers, die samen met de 3 elektrische gitaren, bas en toetsen bijzonder aanstekelijk werken. De bandleden hebben duidelijk podiumervaring zat en stáán er dan ook, met naast Immers veel lof voor de leadgitarist, bassist en de vervangende (!) drummer. Met ‘Human’ brengt Wally dan een cover van Rag’n Bone Man, maar dan wel één die ze in reggaestijl volledig naar hun hand gezet hebben, wat uitermate goed werkt.
Halverwege de set schakelt de band dan plots naar een andere versnelling om zowaar de psychedelische toer op te gaan met prachtig gitaarwerk en perfect geplaatste zang. Ogen werden gesloten en de hoofden in de tent werden een pak ijler. Wat ons betreft is dit absoluut de richting die Wally verder moet verkennen en die de band heel ver kan leiden.
In oktober komt Wally’s eerste plaat uit en het is reikhalzend uitkijken hoe die zal klinken. Maar na vandaag durven we toch voorzichtig stellen dat deze zal aanslaan bij een groter publiek. Wally draagt een pak ervaring mee, de teksten zitten snor en zijn goed getimed en Wouter Immers blijkt ook nog eens een heel sympathieke kerel te zijn, volgen die band!
Het is nog lekker toeven in het zonnetje net buiten de grote tent als Daniel Norgren zijn eerste nummer ‘Everything You Know Melts Away Like Snow’ inzet op accordeon. De Zweed is één van de grote namen die dit jaar de affiche toppen en heeft vooral internationale bekendheid verworven sinds zijn album ‘Alabursy’ uitkwam in 2015. Al snel loopt de hele tent vol als hij vervolgens ook achter ook de vleugelpiano gaat plaatsnemen. De songs van Norgren zijn minimalistisch opgebouwd met enkel contrabas, drum en sporadisch een streepje orgel als ruggensteun. Met zijn doorleefde stem grijpt hij direct naar de keel van de luisteraar. Betoveren doet hij volledig als hij ook zijn elektrische gitaar ter hand neemt bij ‘Moonshine got me’. Zijn gitaarspel is niet direct virtuoos of excentriek, maar op zijn geheel eigen speelwijze gaat het al snel de psychedelische kant uit. Lange repetitieve doch sublieme gitaarstukken doen ons wegdromen, over een plek waar alles zacht, warm en heerlijk is. Mensen in het publiek staan met de ogen dicht te genieten en op de muziek te zweven, heerlijk om te zien en om zelf in deze collectieve feel te kunnen genieten van muziek…
Terug aan de piano voor ‘People are good’ neemt Daniel Norgren er ook zijn mondharmonica bij en ligt de sterkte van het nummer opnieuw in het niét spelen van overbodige noten. De wat rauwe stem, lichte percussie en de minimale noten op piano en mondharmonica vormen één perfect geheel en zorgen ervoor dat het publiek aan de lippen van de muzikanten hangt. Deze muziek is gewoonweg een taal van uitgepuurde eenvoud en onvervalste gevoelens, gebracht op een sobere en tegelijkertijd innemende manier. Norgren doet ons denken aan Neil Young, eveneens een multi-instrumentalist, met dezelfde bevlogenheid op het podium en met zijn geheel eigen uiting van gevoelens via de muziek, steeds zijn eigen weg zoekend in de wereld…
Op het einde van de set, die echt voorbij gevlogen leek, speelde de band ‘Whatever turns you on’, zowat hun meest bekende nummer. Het publiek, dat reeds rijkelijk zijn appreciatie geuit had tijdens de show, klapte en floot bijzonder vurig om nog enkele bisnummers. Al snel werd echter duidelijk dat de band niet meer mocht spelen en een lange en overduidelijke “Awoe” aan de organisatie gericht volgde. Dit zette een grote domper op het einde van dit prachtige optreden. Bijzonder jammer voor een artiest die meer dan terecht als headliner op de affiche stond.
De Canadese band Bears of legend mocht het festival afsluiten in De Voute. Zij brengen met 7 muzikanten toegankelijke folkpop met zowel Engelse en Franse teksten. Ook hier veel samenzang, veel nummers werden gekleurd door 5 stemmen, hetgeen bijzonder rijk klinkt. Voeg daar nog de uitgebreide orchestratie (o.a. piano, cello, banjo, percussie) en een drummer die met veel dynamiek speelt aan toe, en u begrijpt dat de nummers een mooi vol geluid hadden en het publiek moeiteloos konden meenemen op muzikale trip. In een stijl die bij momenten aan Fleet Foxes doet denken was deze band de ideale afsluiter in de folktent van het festival, die dit jaar overigens populairder leek dan ooit (en ook vaak te klein bleek).
Toen de band hun bisnummer volledig akoestisch in het midden van de tent ten berde kwam brengen was het publiek in de wolken en uiteraard bereid om nog éénmaal met de muzikanten uit volle borst samen te zingen.
De laatste dans
De Dolfijntjes, een dolle bende muzikanten samengebracht door zanger-acteurs Wim Opbrouck en Wim Willaert, hadden de eer om het echte laatste optreden van Festival Dranouter 2017 op het Kayam hoofdpodium te spelen. Met hun uitgebreide bezetting brengen ze zwoele feestmuziek, stampende pop en rock’n roll, met nog niet in het minst de accordeons van de twee heren in de frontlinie. Dat de Dolfijntjes ambiance kunnen maken was duidelijk, evenals het feit dat Wim Opbrouck zijn stem zowat kapot geschreeuwd heeft van enthousiasme. En met 40 opblaasdolfijnen die in het laatste deel van het concert losgelaten werden op het publiek was het feest compleet. De mensenmassa kon voor de laatste maal uit de bol gaan…
We zagen dat het goed was en dat het een kwalitatieve festivaleditie geweest is, tot op Festival Dranouter 2018!
