Wouter Heyde

Hoe regen zonneschijn wordt

De festivaldag opende met koude hemeltranen, maar deze zouden gelukkig snel plaatsmaken voor warmere zonnestralen. Ons humeur zat ook direct in de juiste richting bij de start van ons eerste concert vandaag. De Gentse zangeres Sarah Ferri had op het podium een handvol strijkers rond zich verzameld en meteen werd duidelijk waarom de kerk tot de nok toe vol zat. Ferri beschikt immers over een geweldige stem die ze beweegt van engelengezang tot het krollen van een wilde kattin.
Aan haar vleugelpiano voelt ze zich duidelijk volledig thuis en samen met het strijkkwartet resulteerde dit in prachtige, haast filmische, songs. Moeten we ook absoluut vermelden, de sublieme backing vocals van de celliste. Het publiek genoot ademloos van de nummers die gaan over verliefdheid tot donkerdere thema’s als eenzaamheid, gemis, de wereld in verandering…
Het zorgeloze swingende van Ferri’s eerste plaat Ferritales is met de songs van Displeasure duidelijk wat verdwenen, maar muzikaal gezien is dit allerminst erg. De songs zijn doorleefd gezongen en heel matuur opgebouwd. ‘Where home was’, ‘In my bunker’ en ‘Displeasure’ zijn absolute pareltjes die ons de vergelijking durven maken met het talent van bijvoorbeeld Trixie Whitley. Wat ons betreft heeft Sarah Ferri kwaliteiten die een pak verder kunnen reiken dan het punt waarop ze zich nu bevindt, gewoonweg grote klasse! Zo dacht het talrijke opgekomen publiek er blijkbaar ook over, want een spontane en lange staande ovatie was terecht de beloning voor Ferri en haar kwartet.

Orkesta Mendoza bracht wat later in de Clubtent vrolijke up-tempo latin muziek. Denk genre Manu Chao, een podium vol muzikanten die met de Zuid-Amerikaanse sfeer in hun koffer de wereld rondreizen. Drum en bas bepalen de groove van de nummers die verder rijkelijk overgoten worden met maracas (ofte sambaballen), trompetten, klarinet, vrolijke keyboards, western aandoende elektrische gitaar… U raadt het al, vanaf de eerste noot een Zuiders feestje waarbij jong en oud zich dansend en springend kon uitleven en waarbij zelfs polonaises niet geschuwd werden! De muziek is soms onheilspellend, maar steeds aanstekelijk en zorgt ervoor dat de warme tent net dat tikkeltje broeieriger wordt, net zoals ons hart ook niet kil kon blijven bij deze warme aandoende feestklanken.

Een geheel andere stijl krijgen we voorgeschoteld bij de Amerikaanse Leyla McCalla. De van Haiti afkomstige zangeres-celliste maakte vroeger deel uit van de Carolina Chocolate Drops maar wil zich nu voluit concentreren op haar solowerk, bijgestaan door haar man op banjo en gitaar en een violiste. Ze zingt in zowel het Engels, Frans en Creools en het is duidelijk dat ze echt haar eigen ding wil brengen.
De muziek is niet altijd even toegankelijk, het vergt enige moeite om de vibe van de groep op te pikken. Een eerste maal echte beroering komt er als McCalla zelf ook de banjo ter hand neemt en een prachtig Creoolse tekst brengt, bijgestaan door de violiste op backings.
De nummers zijn eerder verhalende liederen die bijvoorbeeld handelen over het thema migratie of over “hoe men niets waard is in deze maatschappij als men geen geld heeft”.
Het publiek kan zich in de kleine Clubtent niet altijd aandachtig houden bij de ingetogen nummers, temeer daar McCalla’s zangstem ook heel apart en naar ‘gewone normen’ ietwat ontoegankelijk is. Niettemin weerklinkt na de nummers telkens een warm applaus en als de band op het einde twee folknummers speelt gaat men zelfs aan het dansen. Deze set zou waarschijnlijk nog beter tot zijn recht gekomen zijn in een iets intiemere setting van bijvoorbeeld de kerk, anderzijds moet volgens ons ook niet alle muziek steeds hapklaar opgediend worden…

Voor een waar dansfestijn moest men bij de Belgisch-Franse band Novar in folktent De Voute zijn. Het kwartet op draailier, mandoline, doedelzak en accordeon liet met hun meer dan aanstekelijke akoestische folkdeuntjes hun dansbeestjes in de tent los. Bij sommige nummers maakten ze ook nog eens gebruik van elektronica, wat de tent zowaar nóg wat meer in beweging zette. Ook voor de niet-dansers was dit een meer dan aangenaam concert van deze steengoede band, aan te raden!
Wat ons betreft mag men folktent De Voute volgend jaar ook gerust een stukje groter bestellen. De sfeer én beweging die bands als Novar brengen is gewoonweg heerlijk, en als we telkens de bomvolle tent zien denken veel mensen blijkbaar hetzelfde…

Meisjes bij Raymond en Bazart

Wie de eerste dertig minuten van Raymond van het Groenewoud op het Kayam hoofdpodium gemist had moest daar niet treurig om zijn. De band leek niet in vorm en de pianist leek tijdens een solo zowaar in slaap te sukkelen. ‘Maria, Maria ik hou van jou’ en ‘Nu of nooit’ brachten gelukkig nog wat leven in de keet, maar de monitormix leek toch de hele set te vernielen, getuige de vele gebaren van VHG naar de techniek.
En dan plots, onverwacht en uit het niets, speelt van het Groenewoud een prachtige versie van ‘Machu Picchu (bij U wil ik zijn)’ en valt alles op zijn plooi. De band is ineens in volle vorm en weet het publiek ook op te zwepen met ‘Zij houdt van vrijen’, een rock’n roll nummer dat inslaat als een bom. Ook het ondeugende ‘Er gaat niets boven seks’ werd snel overgenomen door het publiek, VHG weet immers wat goed is voor de mens…
Met ‘Brussels by night’ brengt VHG een mooie ode aan onze hoofdstad, maar deze keer is het het publiek dat de pianosolo zowat kapot praat. Ook bij ‘Vrede zal heersen’, een intiem nummer over “nooit meer oorlog”, kan de volgelopen tent de aandacht er maar matig bijhouden. ‘Vallen en opstaan’ is dan wel weer een nummer waar tempo inzit en krijgt de tent volop in beweging. Het is de opbouw naar de climax die verwacht wordt en die er ook komt met “2 meisjes’, één van de prachtigste nummers ooit gemaakt, en uiteindelijk ‘Meisjes’. Het dak moet er gewoon af bij wat één van de grootste Vlaamse ‘meebrulhits’ ooit moet zijn en als er dan ook nog eens 40 meisjes het podium bestormen is het feestje kompleet.
Kunnen we besluiten dat het Dranouterpubliek vooral naar VHG gekomen was om hits te horen, en jammer genoeg niet zo zeer voor de meer fijnbesnaarde nummers. Ofwel waren de echte liefhebbers reeds een Sint-Bernardus gaan drinken na de zwakke opening van de show.

Als absolute hoofdact en afsluiter van de dag kwam Bazart het hoofdpodium inpalmen. De band, die met slechts één plaat reeds 5 MIA’s won, pakte de grote tent moeiteloos in. Met hun unieke combinatie van Nederlandstalige teksten met catchy rockmuziek bewijzen ze dat Nederlandstalige muziek niet per se klef hoeft te zijn. Wat deze band op twee jaar tijd voor elkaar speelde qua uitbouwen van succes is ongelooflijk. De muziek is een combinatie van pop, rock en elektronica en is vlot toegankelijk. Voeg daar vlot meezingbare teksten, een flamboyante frontman en een strak gespeelde live set aan toe en dan spreekt men van één ding: succes!
Als pure muziekliefhebber komt men bij deze band misschien iets minder aan zijn trekken. De nummers zijn niet echt vernieuwend en live is er niet zo veel verschil met de songs op plaat. Maar de overvolle tent stond luidkeels mee te zingen, en is het daar niet dat muziek ook om draait, gewoon een goede tijd beleven en even het alledaagse vergeten?
Afsluiten deed Bazart met hun hit ‘Goud’, waarbij de in de lucht gespoten gouden snippers het feestje volledig compleet maakten. Het publiek bedankte meer dan uitvoerig en bleef verder zingen alsof het concert nog steeds in volle gang was. Na het gebruikelijke groeten kwam de bij de dames geliefde zanger Mathieu Terryn dan als enige nog eens terug om het publiek andermaal te bedanken en nog wat op te zwepen, richting een wilde dansnacht in de Palacetent…

Krijg het laatste FrontView Magazine nieuws in je Facebook nieuwsoverzicht:

Praktische informatie

Artiest / titel:: 
Dranouter
Datum: 
05/08/2017
Locatie: 
Dranouter festivalterrein
Meer informatie
Meer over