‘Jasper Maekelberg is in sync’. Voor het eerst zijn ze nogal perfect afgestemd op elkaar, de man, de band, de plaat en het plan. Hij klinkt verlichter dan twee jaar geleden, toen hij zijn eerste album uitbracht als Faces On TV. Hij en wij mogen daar de liefde voor bedanken, want hij zou stilaan misschien wel ’s durven gaan geloven in de potentiële kracht ervan. Altijd een slag om de arm houden.
Hij schuwt zelfs de liefdesclichés niet op Keep Me Close, een kwintet van songs die hij het afgelopen jaar schreef. Gek genoeg maakt die toegankelijkheid ze net gevoeliger, misschien zelfs moediger. Want in plaats van te zitten roeren in eigen ziel, deelt hij zijn beschouwingen. Derde persoon, enkelvoud wordt meervoud, hij/zij. Keep Me Close is Maekelbergs sexual healing voor social distancing-tijden. Het voelt naturel, organisch. Hij is in a happy place, en dat levert ook een happy plaat op - of toch bijna.
Waar hij vroeger aan modelbouw deed, reflecteren deze songs een leven op ware grootte. De gelaagdheid is gebleven, de complexen zijn verdwenen. Faces On TV klonk nog nooit zo moeiteloos. Het resultaat van een lange tournee in het voorprogramma van Balthazar, zijn line-up noodgedwongen herleid tot de essentie: hijzelf, zijn synths en drumcomputer, de gitaar en een microfoon. Een autonome metronoom. Al spelend ontstonden er nieuwe nummers, live, in real-time. Hij stond niet stil bij wat hij aan het proberen was, hij bewoog. Niks kapotdenken, alles heel maken. Hij was composed, de plaat werd dat ook. Ze vloeit.
Eind 2019 was opener ‘Womba’ al een single - de versie mét intro is nog beter. ‘What Love Means (Show Me)’ schreef hij meer dan een halfjaar later. En toch is dit geen bundeling van singles maar wel een ensemble. De multi-instrumentalist hoeft niet meer zonodig alles uit de kast te halen. Dit is geen showcase van klanken, dit is muziek. Hoe hij zingt op ‘Time After Time’, echt zingt, en niet vocaliseert of zijn stem verbuigt.
De invloeden zijn er, maar dan geabsorbeerd en eigen gemaakt. David Bowie en David Byrne - Scary Monsters Speaking in Tongues - uit de platenkast van vader Maekelberg. R&B en blue-eyed soul en NY no wave en afro-pop en yacht rock en Gainsbourg Serge en Gaye Marvin in The Groove in Oostende. Zijn voorliefde voor licht-psychedelische sixties en de sound van hout kan hij niet wegsteken, en waarom zou hij ook. De slap bass en ritmeboxen van de jaren 80 vergeten er de tijd bij.
De lagen schuiven soepel in en over elkaar. Effecten dienen de song. Het voelt ook heel Belgisch, dat royaal combineren van stijlen en genres, van nature multicultureel. Zoals Hector Zazou en Anna Domino Brussel ooit harder deden bruisen dan het Brooklyn van Vampire Weekend en MGMT.
Uit het logboek van yacht rock: Keep it smooth, even when it grooves. Keep the emotions light, even when the sentiment turns sad. Always keep it catchy. Jasper Maekelberg heeft het gelezen en schrijft verder. In een band of ongebonden. Face on/off.
LIVE
- 8/10, OLT Rivierenhof, Antwerpen
- 6/11, Cactus Club, Brugge
- 10/11, Vooruit, Gent
- 11/11, AB Brussel
- 20/11, Trix, Antwerpen
Check de EP HIER.