Na hun grote succes een 15 jaar geleden bleef het relatief stil rond de band Evanescence in Belgenland. Tot vorig jaar. Als afsluiter van Graspop Metal Meeting 2017 maakte ze reeds furfore. Nu zijn ze terug om Paleis 12 te veroveren. Dit begeleidt door een symfonisch orkest.
Stipt acht uur start het orkest om het - t.o.v. buiten - koude Paleis 12 op te warmen. En al denk je bij het horen van het gegeven ‘orkest’ misschien dat dit equivalent is aan saaie muziek. Niets is minder waar. De gekozen klassieke werken, zoals ‘Eine Kleine Nachtmusik’, ‘Moonlight Sonata’ en ‘Lacrimosa’ worden feilloos gebracht. De statige bombastische melodieën van het orkest brengen me direct terug naar enkele filmklassiekers, waarvan de namen me momenteel spijtig genoeg ontgaan. In een live uitvoering ervaar je dus pas de volle glorie van de klassiek georkestreerde stukken. Een mooie opwarmer dus, al heb ik het nog steeds koud in het geairconditioneerde Paleis 12.
Een klein uurtje later neemt zangeres, en oprichter van de band, Amy Lee plaats achter haar piano, waar ze start met het akoestische en ingetogen ‘Overture’. Vooraleer over te gaan naar de openingsnoten van het overtuigende en gevoelsmatige ‘Never Go Back’. Terwijl Amy Lee vol bravoure direct de leiding op het podium neemt in haar magnifieke groene baljurk - en daarmee perfect op haar plaats oogt naast het plechtige orkest – geeft haar stoere drummer Will Hunt de drumsessies van zijn leven. Hevig zwaaiend, hoofdschuddend en drummend zorgt hij voor een grappig contrast tegenover het orkest, en ook Amy Lee. Al zeker als hij dan ook nog zijn drumstokjes in de lucht begint te gooien. Zijn enthousiasme werkt aanstekelijk.
Er staat deze avond trouwens ook Belgisch talent op het podium. Voor de drie concerten in Brussel, Düsseldorf en Amsterdam is er namelijk beroep gedaan op Vlaamse pianist Pieter Akkermans uit Heverlee. Een uitstekende pianist zo blijkt. En dan is er nog de dirigente van dienst. Deze jongedame doet een fantastische job om het orkest in goede banen te leiden. Al haar dirigerende bewegingen zijn duidelijk afgelijnd en perfect getimed en maken dat het orkest gedurende de hele avond een feilloze prestatie neerzet. Deze combinatie van artiesten zorgde afgelopen zondag voor een indrukwekkende show.
Toch toont Amy Lee dat ze het ook zonder enige trala en ondersteuning kan. Haar solo performance van o.a. ‘Speak To Me’ en ‘Good Enough’ verwarmt ieders hart. En net in deze solo stukken komt duidelijk naar voren wat een zielroerende stem zij heeft. Want hoe prachtig zo een symfonisch orkest ook is, het overstemt letterlijk met momenten de zang van Amy Lee waardoor haar stem minder krachtig toont dan dat ze werkelijk is.
Daar bij de meeste muziektours, naar aanleiding van een nieuw album, geopteerd wordt voor een show met daarin een mengeling van nieuw en oud materiaal, is de ‘Synthesis’ tour hierin enigszins een uitzondering. Het album zelf is namelijk al een combinatie van nieuwe nummers alsook herwerkte versies van oudere nummers. De setlist, buiten de encores, bestaat dan ook uit het volledige album. Gelukkig is één van deze nummers ‘My Immortal’. Deze song blijft tot op heden één van mijn meest favoriete nummers. En alleen dat nummer maakt dat het de trip naar Brussel waard is. Ook voor de zangeres heeft het nummer een diepere betekenis. Zo haalt ze zelf aan dat het één van hun oudste nummers is en dat het als het ware hun muzikale tocht beschrijft die ze hebben gemaakt als groep. Ze draagt het dan ook op aan al haar fans. Een mooi gebaar.
Een kleine domper op de vreugde was dat toch ook heel wat van haar oudere hits niet waren opgenomen in hun nieuwste album en dus ook niet aan bod kwamen. Zo was er geen performance van ‘Going Under’, ‘Everybody’s Foul’, ‘Call Me When You’re Sober’.
Hopelijk een volgende keer?
