Afgelopen jaar pakte Elisa Toffoli (36) uit met haar achtste en naar eigen zeggen ook wel haar meest persoonlijke album: ‘Met l’anima vola ging ik terug naar de roots, naar mijn moedertaal’ vertelt de Italiaanse Elisa. Maar als we de zangeres mogen geloven houdt ze haar Engelstalig repertoire nog zeker niet voor bekeken. Integendeel. Afgelopen zondag verscheen ze zelfs met de Vlaamse Ozark Henry op het podium voor een gezamenlijke versie van ‘We are incurable romantics'."Of we nu gaan samenwerken? Wie weet", lacht Elisa. "Onze stijlen gaan alleszins goed samen!"
"Wild en krachtig, maar ook emotioneel en vrij tegelijk", zo omschrijft Elisa haar muziek. En ook zichzelf, zo blijkt: "Want op het podium ben ik wat ik zing', verklapt ze. 'Keer op keer laat ik in mijn ziel kijken en het blijft een prachtig, maar vreemd gevoel! Zingen? Da’s strippen. En plein public. Sans gêne!"
Denk je dat het nu moeilijker is om door te breken als beginnende artiest?
"Wel, het vergt enorm veel passie en een flinke dosis doorzettingsvermogen als je er wilt geraken. Zeker met de economische crisis, geven heel wat artiesten de moed op… Waarom eigenlijk? Geld staat los van creativiteit. Als je die twee factoren gescheiden houdt, ben je al half vertrokken. En een gezond verstand om je doorheen de gekte te slaan, dat is natuurlijk ook een pluspunt. Je mag niet gaan zweven!"
Hoe heb jij dat opgelost?
"Ik ben een enorme bofkont wat dat betreft. Ik heb namelijk naast de grootste artiesten gestaan: Tina Turner, James Brown, Sting, Lou Reed en Eros Ramazotti. Zij waren voor mij het beste voorbeeld van hoe het moest. Het zijn de meest nederige mensen die ik ken! En daarbij, ik ben veel te onzeker om mij pretentieus te gedragen. Ik verdien mijn kost als zangeres, maar ik ben geen superheld!"
Je ziet er allesbehalve onzeker uit….
"O, maar dat ben ik wel! Dat geeft mij een zekere drive om mezelf te blijven verbeteren en mijn lat hoog te leggen. Dé gouden regel: verwacht nooit dat je publiek je eeuwig blijft omarmen. Nee, je moet je altijd blijven inzetten."
Je zit al 20 jaar in het vak, groeit jouw muziek mee?
"Mijn aanpak is ongetwijfeld hetzelfde gebleven, de muziek dus ook. Maar uiteraard verander je als mens, en ga je muziek heel anders interpreteren. Ik was amper 16 toen ik mijn eerste stap in de muziekwereld zette. Nu heb ik een vaste partner en twee jonge kinderen. Dat doet veel met een mens, of je ‘t nu wilt of niet... Het maakt je een stuk gevoeliger!"
Je zoontje, Sebastian, is amper één jaar. Valt het moederschap te combineren met je muziek?
"Dat gaat prima. Ik heb er namelijk een goede oplossing voor! Sinds kort huur ik namelijk een klein huisje, nabij onze woning, waar ik mij helemaal kan afzonderen om nieuwe muziek te maken. Daar kan ik ongestoord lezen, zingen en schrijven… Heerlijk is dat!"
Wat als je muziek plots beu raakt?
"Dan open ik een restaurant. Ik ben een creatieve ziel en vind het fantastisch om naast het studiowerk, ook te experimenteren met gerechten. Maar wees gerust... Ik ben nog lang niet uitgezongen, hoor!"
Wat mogen we in de toekomst nog van jou verwachten?
"Het was een enorme opluchting om eens een album te maken in eigen taal. Je moedertaal geeft je muziek een andere touch. Maar ik ga zeker ook verder in het Engels. Ik vind het leuk om vanalles uit te proberen en origineel te blijven. Ik voel mij graag vrij… ook in mijn muziek. Daarom leg ik mij geen beperkingen op. Zo blijft het fun!"
