Vrijdag is het zover, dan gaat "Skylight" in Theater Het Klokhuis in première. De eerste productie van het nieuwe Theatergezelschap Mémoire Perdue. Om jullie al een tipje van de sluier te lichten gingen we alvast eens praten met de oprichters, Aron Wade en Nick Delafontaine.
Hoe zijn jullie eigenlijk op het idee gekomen om Mémoire Perdue op te richten?
Aron: Wij hebben elkaar leren kennen als acteurs. Ik had direct het gevoel dat Nick van veel markten thuis was. Hij is heel belezen wat theater betreft en gaat naar alle voorstellingen kijken. Hij heeft zowel de kwaliteiten van een acteur als een regisseur. Wij schillen natuurlijk 22 jaar in leeftijd, dus ik zit in een andere levensfase. Voor mij is het gezelschap belangrijk om die dingen te vertellen die ik nog wil vertellen en spelen. Nick staat aan het begin van zijn carrière. Ondanks zijn jonge leeftijd bezit hij een grote maturiteit, hij is een echte theatermaker, ikzelf blijf eerder een acteur. Het zou zot zijn om onze talenten niet te bundelen. We hebben nu ons eigen forum, wat je wil delen met het publiek heb je volledig in eigen handen, het is iets van ons. En dat vind ik belangrijk.
Nick: Wat voor mij de belangrijkste reden was dat ik voelde dat Aron en ik op dezelfde golflengte zaten. Mijn droom was altijd om een eigen gezelschap te hebben, en als er iemand was waar ik het mezelf mee zag doen dan was het Aron. Omdat ik ook enorm geloof in Aron en zijn capaciteiten en als acteur. Bovendien is het voor mij ook een leuke uitdaging om stukken te gaan zoeken in New York of Londen.
"Wat dreigt te verdwijnen uit het collectieve geheugen weer speelbaar maken."
Hebben jullie een bepaald genre dat jullie willen spelen?
Aron: Wij willen theater brengen dat in het middensegment zit, waar vroeger de KNS en het Raamtheater zaten. Die stukken die ze nu bij de grote gezelschappen in Parijs, Londen en New York spelen. Het is heel belangrijk dat het uit de kracht van de acteurs en de kracht van het verhaal komt. Het moet ook toegankelijk zijn. Er zijn weinig mensen die meedenken, maar iedereen voelt mee met een stuk. En dat is voor ons belangrijk, je moet naar het theater komen om dingen te voelen.
Nick: Dat wil natuurlijk niet zeggen dat we enkel zware stukken brengen, ons repertoire bevat ook goede komedies en thrillers.
Wat willen jullie eigenlijk zeggen met de naam?
Aron: Op een bepaald moment wilden we iets doen met het begrip “collectief geheugen”. Stukken die mensen allemaal wel kennen, maar een beetje verder in ons geheugen zitten, die niet meer gespeeld worden. Als naam voor het gezelschap leek het me geen optie. Daarom dacht ik, als we het nu eens vertalen naar het Frans; “Mémoire collective”. Toen kwam Bert van Poucke, die ook van in het begin bij het gezelschap betrokken was af met “Mémoire Perdue”. Dat vonden wij zeer goed klinken, maar het geeft ook heel goed weer wat wij willen doen. Wat dreigt te verdwijnen uit het collectieve geheugen weer speelbaar maken. Zo gaat het geheugen niet verloren. Zo werd het dus Mémoire Perdue, een gezelschap met als opdracht het geheugen te vullen met vergeten theater.
Nick: Voor alle duidelijkheid, we spelen niet in het Frans maar in het Nederlands. (lacht)
"Ik ben een stukje verleden, maar Nick is zeker de toekomst."
Waar gaan jullie spelen?
Aron: We spelen in het kunstencentrum Vlaams Fruit (Theater Het klokhuis n.v.d.r.), waarmee we heel blij zijn. Het is een gezellige zaal die ook een goede capaciteit heeft. Je bouwt iets op dus moet je niet direct gaan spelen in de Stadsschouwburg. Het is Catrien Hermans, de directrice van Vlaams Fruit die ons de kans biedt om onze producties te maken. Maar we gaan ook proberen om reisvoorstellingen te spelen.
Nick: Vlaams Fruit is beter bekend als het oud theater van Yvonne Lex. Vlaams Fruit heeft als baseline “huis van verhalen”. Ik vind traditie heel belangrijk. Wij leven in een tijd waarin het gaat over nieuw, vitaal, vernieuwend en dat is oké. Dat is wat wij op zekere hoogte ook doen, maar tegelijkertijd willen wij de traditie niet verbreken. Daarom is het ook fijn dat wij gaan spelen in het huis dat ooit geweest is van Yvonne Lex, die directrice van de KNS is geweest. Dat sluit dus ook mooi aan bij ons verhaal. Het is een beetje zoeken naar de verbinding tussen het verleden en de toekomst. Er is geen toekomst zonder een verleden.
Jullie hebben elkaar leren kennen op de scène, richten nu Mémoire Perdue samen op, maar daarnaast zijn jullie ook hele goede vrienden.
Aron: Zonder vriendschap zou dit project niet mogelijk zijn. Want als je iets opstart, wat altijd de moeilijkste periode is, dan moet je echt op elkaar kunnen vertrouwen. En ik weet, ik kan 100% op Nick bouwen.
Nick: En ik op Aron.
Aron: Voila!
Nick: Ik denk door wat we nu aan het doen zijn, dat we nog dichter naar elkaar toe zijn gegroeid. Omdat we beide die passie voelen voor het theater. We zijn nog hechter geworden als vrienden. Je werkt natuurlijk ook veel closer, veel intensiever samen.
Aron: Ik vind het wel mooi om iets te betekenen aan het begin van zijn carrière. Dat is de mooie combinatie denk ik.
Nick: Als ik terug denk aan de periode dat ik een jonge gast was en ik zat in de zaal bij Amadeus waar Aron Mozart speelde, dan was mijn eerste gedacht “met die acteur zou ik later graag eens samen werken.” En zie nu zoveel jaren later, zijn we hele goede vrienden geworden en maken we samen theater. En dat is het schone aan ons vak.
Aron: Het sluit ook mooi aan bij traditie. Verleden en de toekomst. Ik ben zeker nog niet volledig verleden…
Nick: Gelukkig (lacht)
Aron: Ik ben een stukje verleden, maar Nick is zeker de toekomst. Dus in alle facetten van wat we doen komt dat eigenlijk terug en dat vormt eigenlijk allemaal één geheel.
"Hij komt binnen om de scherven te lijmen maar zijn lijm is op."
Jullie eerste productie is Skylight, vanwaar de keuze voor dit stuk?
Nick: Wel ik heb dit stuk gezien in 2014 in New York. Ik was daar meteen helemaal weg van. Het verhaal intrigeerde mij enorm. In de zin van hoe echt het wel niet was. Je kwam kijken naar een voorstelling over twee mensen die elkaar ooit graag zagen, of misschien nog steeds graag zien, dat is de vraag een beetje. Ik vond dat zo mooi omdat liefde universeel is en van alle tijden. In Skylight gaat het ook over de tijd die er is over gegaan. Wat mij toen zo raakte is dat, althans zo vermoed ik, de mensen in de zaal zich stiekem wel in één van de situaties herkende. Ik vind het altijd mooi dat je in het theater herkenbaarheid kunt terugschakelen op uw publiek en wat er op de scène gebeurt. Dat vinden mensen ook vaak interessant omdat ze zich zelf zien. Ze blijven geïnteresseerd omdat ze willen weten hoe het afloopt.
"Chaplin zei ooit “Van ver is het leven een tragedie van dichtbij een komedie.”
Kan je me wat meer vertellen over het verhaal?
Nick: Het verhaal gaat eigenlijk over Tom en Julie. Julie is eigenlijk een heel down-to-earth vrouw, lerares, die alleen op een appartementje woont. Ze heeft ooit een affaire gehad met een heel rijke en charmante restauranthouder. Ze hadden eigenlijk een driehoeksverhouding . Hij had een affaire met Julie terwijl hij samen was met zijn vrouw, maar na 6 jaar is die relatie stuk gelopen. Nu na 2 jaar wil Tom terug met Julie praten over wat er toen is gebeurd. Hij komt binnen om de scherven te lijmen maar zijn lijm is op.
"Het is een reis door de grilligheid van de liefde."
Wie gaat het spelen en waarom juist die acteurs?
Nick: Het wordt gespeeld door Nathalie Wijnants en Hans Ligtvoet. Ik heb Hans en Nathalie al een paar keer samen gezien op de planken bij Loge 10 en ik was altijd enorm gecharmeerd door de overgave van beide acteurs. Zij stonden met een passie op de scène en ik voelde dat ze mooi zouden aansluiten bij ons verhaal. Ik wou ook heel graag eens met beide acteurs samenwerken. Bij Skylight voelde ik direct dat de rollen iets voor hen waren. En tijdens de repetities blijkt dat ook. Als ik hen bezig zie, is dat echt wel wat ik wou en hoe ik het zag. Je voelt ook dat zij er heel hard mee bezig zijn, ze denken mee na welk parcours ze willen bewandelen. Want elk personage wandelt zijn eigen parcours. Het is superleuk om met ons gedrieën dat parcours uit te stippelen.
Aron: Het is ook zo dat Hans Ligtvoet in Nederland en België bij grote gezelschappen heeft gespeeld. Daarmee kom ik terug op onze naam Mémoire Perdué. Hij kent de traditie van de grote huizen. Hij brengt ook die ervaring mee, dat intellect de dramaturgische voeling en de levenservaring. En dat is een mooi contrast met Nathalie, die behoort tot een volgende generatie. Een jongere actrice die ook haar sporen heeft verdiend. Het zijn twee werelden die op de scène mooi combineren. Neem daar dat nog eens Nick bij en we staan met drie generaties op de scène. Drie verschillende generaties die hopelijk ook in het publiek zullen zitten.
Nick: Er zijn maar een paar grote thema’s in een mensenleven waar iedereen over kan meepraten, liefde is daar één van. Liefde herkent iedereen, en liefde is altijd complex. Het is een geven, het is een nemen. Het is een hartstocht, een ontgoocheling. Het is elkaar graag zien maar niet samen kunnen zijn. Het is een spanningsveld, dramatisch. Mensen weten wat het is als een liefde niet lukt, een liefde waarvan je gehoopt had ze toch overeind te kunnen houden. Ik denk dat het stuk daarover gaat: liefde. Chaplin zei ooit “Van ver is het leven een tragedie van dichtbij een komedie.” Zeker in de relatie van Tom en Julie is dat van toepassing.. Er zitten wel komische elementen in de voorstelling. Maar die komen ook in het echte leven voor, dingen die wij thuis in de keuken tegen komen. Dat we daar lachen maar niet perse “billen kletsend”, maar meer lachen van de herkenbaarheid. Dat vind ik wel fijn.
Als je in drie woorden moet zeggen waarom mensen moeten komen zien, wat zou het dan zijn?
Aron: Het is een reis door de grilligheid van de liefde.
Voor jullie is het nu een drukke week, want volgende week is het première, zijn jullie er klaar voor?
Nick: (lacht) Ja absoluut. Ik heb er enorm veel vertrouwen in. We hebben een mooie productie in handen. We hebben goede acteurs een goed creatief team en die zijn allemaal druk in de weer om er een fijne theateravond van te maken.
Aron: Het is zoals een koppel dat zijn eerste kindje verwacht. Je weet niet wat voor leven het gaat leiden, of het een grote toekomst heeft of niet. Maar je bent blij dat het er is. Het is een geboorte, en daar zijn we klaar voor.
Nick: En of de mensen het een schoon of een lelijk kind gaan vinden, heb je niet in de hand. Maar het blijft wel ons kindje. (lacht)
Kunnen de mensen nog tickets kopen voor de première (22 september) of de andere speeldata (23, 24, 29, 30 september en 1 oktober)?
Nick: De première is volledig uitverkocht. Maar er zijn nog tickets verkrijgbaar voor de andere voorstellingen.. Dat kan je doen via de website www.memoireperdue.be of via www.vlaamsfruit.be
Prijzen: Studenten 12€ / 60+ 15€ / Standaard 17€
