Een nieuwe CD, de releaseshow
Samen met Arsenal is Dez Mona één van de kroonjuwelen van de Belgische muziekscene. (ook twee basisleden trouwens) Geen doordeweekse popmuziek of een zoveelste rockband maar een patchwork van gedurfde invloeden die teruggaan tot Nina Simone. Drama ontbreekt niet op het appél, getuige daarvan de steeds gedetailleerde performances die ze sinds 2004 neerzetten. Productief zijn ze ook want 'Origin' is ondertussen al hun tiende CD.
Koppig en meeslepend
Attributen te over op het podium waaronder de noodzakelijke trombone, een accordeon, een contrabas, een viool, een heerlijk oude gitaarversterker en nog enkele andere kleinnoden. Allemaal zaken die de speciale sound maken van Dez Mona. Hun muziek is koppig, meeslepend, intrigerend, diepgaand, tegendraads, pakkend en zelfs ietwat mysterieus.
Gregory Frateur kwam on stage met het gekende dotje en met een iets té nauwzittend kleurrijk jasje. Een zesman sterke band opende met het eerste nummer van ‘Origin': 'Does it Make You Happy?' En dit was voor mij de aanzet geweest om af te zakken naar de Gentse Vooruit. Dus een goed begin.
Na een 'gelukkige' start kwam de explosie
Tijdens het tweede nummer, ‘Dirty Language' zoemde ik in op het accordeon-spel, een Roland met speciale effecten. De theatrale zangstijl van Gregory en zijn hoekige bewegingen pasten helemaal bij het nummer. ‘All I Ever Wanted’ als derde nummer deed me vermoeden dat ze volgorde van de nieuwe CD aan het volgen waren. Nicolas Rombauts aan de contrabas zette zijn stempel vanaf de start. Zelden krijgt een baslijn zo een duidelijke versterking als bij Dez Mona. De accordeon ging over van een normaal spel naar piepgeluiden en de zanger trok grimassen die bij het geheel paste.
'Verdacht' goed
Bij ‘Handsome Boys and Pretty Girls’ stond de trombone even centraal. Een duo met de contrabas kleurde de opening van dit nummer. ‘Transparent’ was de vreemde eend in de bijt omdat het sfeer weergeeft van een musette in een bruin café in het naoorlogse Parijs. De gitarist creëerde met een slide snerpgeluiden terwijl Gregory al pratend doorheen de song laveerde. De set brak open en we kregen enkele dansbare nummers op een rij. Zo was er ‘Suspicion’, dat ik nog kende van de live CD ‘X’ van vorig jaar. Aan het einde van dit nummer gaat Gregory aan de piano zitten en doet een duet met Nicolas ondersteund door een opera-achtige zang, de twee maatjes op hun best.
‘Live the Live’ werd het hoogtepunt van de avond omdat Gregory vroeg of iedereen een gospel wou horen en daarna met micro het publiek indook. Neen, geen crowd surfing of stage diving maar al dansend tussen de aanwezigen. “Can you feel it?” vroeg hij. De anders zo stoïncijnse Nicolas nam zelf zijn bril af en ging helemaal ‘los’. Beter kan niet en ‘once again’, Dez Mona maakte hun livereputatie waar en bevestigde dat ze een blijvende plaats verdienen aan ons muzikaal firmament.