Ernst in zijn pure betekenis is serieus. “Wanneer we de mensen duidelijk maakten dat we moderne popsongs wilden maken van Elizabethaanse poëzie, vroegen ze ons of het een grap was.” Aldus Ernst. “Elke keer we hun opmerkingen counterden met ‘Nee, we menen het echt’ en omdat het Belgische woord voor serieus ‘ernst’ is, moesten we niet ver gaan zoeken naar de naam voor de band.
Het debuutalbum van Ernst bevat naast muzikale bewerkingen van de dichters William Blake, Christina Rossetti en William Shakespeare, ook eigenzinnige covers van Mozart én Roy Orbison.
Ernst is een geheel. Geen som der delen. “Bij dit project ligt de focus op muziek”, aldus ERNST. “Elke vorm van afleiding wordt tot een minumum herleid. Daarom geen namen of gezichten. Enkel muziek”. Teruggrijpend naar de klassieke muziek van weleer, is eigenlijk teruggrijpen naar de oervorm van muziek. Muziek maken moest gezien en beluisterd worden, opnames waren in die tijd niet mogelijk.
Er zijn in het verleden al ontelbare mooie teksten geschreven. Zinnen en woorden die zelfs na honderden jaren nog steeds als een scheermes door je ziel snijden.
ERNST: “William Blake, Christina Rossetti, William Shakespeare….Als je hun namen hoort, denk je niet meteen aan moderne muziek. En dat is verkeerd. Als je hun schrijfsels beter bestudeert, merk je dat ze bijna voorbestemd waren om ooit als popnummer uitgebracht te worden”. Dit is ook de reden waarom Sonnet 71 (Shakespeare), Unmindful of the Roses (Rossetti) en A Divine Image (Blake) door ERNST op muziek worden gezet.
Jazz, blues, popmuziek of klassiek. Ernst is een muzikale omnivoor. ERNST: “Ontroering was de enige maatstaf bij het selecteren van het materiaal voor deze plaat”. En zo komt het dat zowel ‘Parto parto ma tu ben mio’ van Wolfgang Amadeus Mozart als ‘She’s a Mystery to Me’ van Roy Orbison op het album staan. “Mozart en Orbison lijken op het eerste zicht mijlenver uit elkaar te liggen. Maar dat is niet zo…Ze hadden allebei het uitzonderlijke talent om liefdesverdriet in beklijvende muziek te vatten. En dat verdient een eerbetoon”.
Het album verrast vanaf het eerste nummer ‘When God was asleep’, waarbij God & de duivel opduiken, maar ook hedendaagse invloeden van Warhouse te horen zouden kunnen zijn, maar we laten ons verder niet afleiden, zoals initiëel bedoeld.
In Sonnet 71 stelt Shakespeare zijn eigen dood voor en het effect op de geliefde die hij achterlaat. De dood als een vlucht en zo doet de muziek het ook aanvoelen, dramatisch maar bevrijdend.
Het gedicht Unmindfull of the Roses van Christina Rossetti (1830-1894) borduurt verder op de dood en rouwen maar ook op liefde en herinneringen. De donkerte van december wordt gecompenseerd door luchtiger gezang en hoopvol gefluit.
ERNST is een geheel, inderdaad, want het dreigende gedetermineerde en de duivel rukken weer op in ‘Dogs Growl’ met prachtige rakende stemintonaties.
‘Uphill’, ook van de hand van Christina Rossetti, symboliseert de weg van geboorte tot dood. Geen overdosis aan lyrics in dit nummer, maar een veelheid aan prikkels, eindigend in onze uiteindelijke bestemming, the final resting place, Heaven?
The Winter of Discontent is geïnspireerd door Richard III en Sonnet 57 van William Shakespeare, en wordt met gitaarwerk in alle puurheid rockend neergezet.
Divine (van William Blake 1757-1827) belicht de wreedheid dat vanuit het diepste in de mens kan opborrelen, het menselijk hart is niet altijd zacht en lief maar een consumerend iets, zoals de beesten. Het album heeft muziek en inhoud, veel om over na te denken. Een parallelwereld wordt gecreëerd tussen verleden en heden, de dierlijke en menselijke wereld. Het meesterlijke artwork, met de natuur in een hoofdrol, helpt je alvast bij het opzetten van de verbeelding.
De digitale versie van het album bevat een beklijvende interpretatie van ‘She’s a Mystery to me’ van Roy Orbison, niet te missen.
‘The Art of Being Serious’ van Ernst verschijnt op 21 januari 2019 op alle digitale muziek-platformen. Fysieke exemplaren van het album zijn te bestellen via www.ernst.band