Goele Bormans

Zondagmiddag waren er in de rode zaal van het Fakkelteater al een hoop voorbereidingen voor de Oscaruitreiking aan de gang. De genomineerden waren dit jaar Leah Thys en Jo De Meyere. Twee vaste waarden in de Vlaamse acteerwereld. Maar ach, ons landje is te klein voor een echte Oscar, dus moesten ze het doen met een rol als twee Amerikaanse acteurs. Emily White en Henry Porter zijn al 45 jaar getrouwd en wonen in één van de buitenwijken van Los Angeles. In tegenstelling tot Leah en Jo, geraken ze op hun oude dag niet meer aan de slag. Ze brengen hun dagen dan maar al kibbelend door, zodat ze niet zouden sterven van verveling. Voor deze acteurs is theater dan ook echt heel hun leven. Al hun conversaties zijn gebaseerd op teksten uit gekende theaterstukken. Eigenlijk zijn ze niet echt gebaseerd, maar gewoon letterlijk geciteerd. Ze sluiten gewoon zo mooi aan in hun echte leven dat het lijkt alsof het ervoor geschreven is.

Voor Emily en Henry is het een belangrijke dag. Ieder jaar leven ze naar de Oscaruitreiking toe en elke keer weer hopen ze op een nominatie voor de "lifetime achievement award". Zoals bij alle sterren, is voor hen ook hun verschijning het belangrijkste van de dag. "Wat doe ik aan? Zal er niemand mij overtreffen? Ik moet de ster van de avond zijn!" Het schiet bij hen allen wel eens door de kop, dus ook bij Henry en Emily, vooral Emily dan... Beide lijden ze ook aan de kwaaltjes van het ouder worden, de ene hoort en de andere ziet niet goed meer. Maar dat is toch wel moeilijk toe te geven... Ze kibbelen er rustig op los tot Jeff (Guillaume Devos) binnenkomt. Jeff werkt voor een catering bedrijf en brengt hen elke dag het middageten. Hij geniet zo van hun verhalen dat hij hen speciaal naar het einde van zijn ronde verschoven heeft om er langer geniet van te kunnen hebben. Door zijn jeugdig enthousiasme steekt hij hen aan om er steeds maar weer over te gaan. Tot hij er genoeg van heeft. Jeff wilt eindelijk wel eens weten wat van die tegenstrijdige verhalen allemaal wel waar is, wat is toneel en wat is echt? Helaas, zelfs dan blijven ze een beetje met hem sollen. Een oude vos verliest wel zijn haren, maar niet zijn streken, dus ook Emily en Henry niet... Toch houdt Jeff zijn benen stijf, hij moet en zal de waarheid over Bill, hun zoon te weten komen. Is hij nu advocaat in Miami? Of Dokter in New York? Of is Bill helemaal niet wat zijn ouders van hem maken? Dat zijn uiteraard niet de enige vragen, waarom is Jeff eigenlijk zo geïnteresseerd in Bill? Zit er iets achter? Of is het puur interesse? Je kan het maar op één manier te weten komen...

Het was een stuk vol met verrassende wendingen. Als je eindelijk dacht door te hebben hoe de vork in de steel zat, bleek het weer een opvoering van de twee personages. Je werd voortdurend op een ander verkeerd been gezet. De personages leefden in zo'n droomwereld, dat alles kon en alles mocht. Maar dit alles maakte het stuk juist interessant en boeiend, je verveelde je geen enkel moment. Als je een beetje thuis bent in theater, kon je de klassiekers er zo uithalen, wat toch ook wel leuk denkwerk met zich meebracht. Ze citeerde stukken uit bijvoorbeeld "Hamlet" en "Who's afraid of Virginia Woolf". Het stuk zat vol droge en sarcastische humor wat het publiek toch tussen de serieuze scènes door even aan het lachen bracht. Het stuk is ook heel herkenbaar. Wie wilt er al eens niet wegvluchten van het leven naar een andere betere droomwereld. Henry en Emily zochten hun vlucht in het theater, het oude betrouwde waar ze zich nog op hun gemak voelden. Wij hebben alvast genoten van de voorstelling en kunnen het ten sterkste aanbevelen.

Moesten wij in België Oscars hebben, en moest ik ze dan nog eens mogen uitdelen, deed ik het zo: Ik deel de Oscar voor "Lifetime achievement award" netjes in twee en ik geef een deel aan Leah Thys en het andere aan Jo De Meyere. Beide laten ze zien dat ze het acteren nog niet verleerd zijn, en hebben ze weer een prachtige prestatie neergezet. Tegelijkertijd krijgen ze ook de Oscars voor "beste acteur en beste actrice". Het was leuk om deze twee grote namen eens samen te zien spelen. De Oscar voor "beste mannelijke bijrol" gaat uiteraard naar Guillaume Devos. Hij moest voor Leah en Jo zeker niet onderdoen en zette een uitmuntende prestatie neer. De Oscar voor "het beste verhaal" overhandig ik aan Alexander Alexy en Folker Bohnet. Deze Duitsers schreven het originele stuk "Ein Oscar für Emily". De Oscar voor "beste regisseur" gaat naar Jan Verbist, die niet alleen de regie deed voor het stuk, maar ook de vertaling. Het is namelijk de eerste keer dat het stuk in België gespeeld wordt en het werd dus ook voor de eerste keer vertaald. We zijn hem alvast dankbaar dat hij het verhaal tot bij ons bracht!

Deze aflevering van de Oscars zit erop, maar wil je zelf wel eens een Oscar uitdelen? Ga dan zelf even beoordelen of deze Oscars terecht werden uitgedeeld. Wij vonden het alvast de moeite om eens te gaan kijken. Je kan "een Oscar voor Emily" nog gaan bewonderen tot en met 1 november in de rode zaal van het Fakkelteater. Maar niet getreurd voor diegene die er daar niet geraken, na het Fakkelteater trekken ze nog op tournee doorheen Vlaanderen. De afspeellijst kan je vinden op: http://huubcolla.be/fakkelteater.htm

Krijg het laatste FrontView Magazine nieuws in je Facebook nieuwsoverzicht: