Na hun optreden bij The Voice Vlaanderen in 2013, het Nederlandse Lowlands in 2015, was woensdagavond mijn derde kennismaking met Britse Indie pop band Bastille. En die was ietwat dubbel. De Britse band stijgt nog steeds in populariteit en de daarbij horende fanbase. Het Antwerpse sportpaleis was tot aan de nok gevuld. Een groot verschil met 4 jaar geleden toen er nog ruim plaats was vooraan bij het podium in Lint. Dat blijkt dan ook meteen de grootste verandering te zijn.
Voor de rest is er duidelijk niets ingrijpends gebeurd met deze band. Hun muziek heeft nog steeds dat donkere, maar gelijktijdig commerciële opzwepend geluid, dat met name te danken is aan oprichter en tekstschrijver Dan Smith. Smith vormde de band in 2010 en vond zijn inspiratie bij zijn eigen geboortedatum 14 juli, meteen ook Bastille Day (de Franse Nationale Feestdag). Dat zijn teksten wat depressief ogen, is hij zelf ook zeer bewust van. Zo stelt hij ‘Good Grief’ voor als een nummer, met een deprimerende tekst, dat supervrolijk klinkt. Even later bij de aankondiging van ‘Four Walls’ stelt hij zelf “This next song is so depressing. So if anyone wants to have a drink.” De begeleidende oorlogsbeelden op de gigantische achterschermen maken het plaatje compleet.
Na al die jaren podium ervaring blijft hij wat onwennig en onzeker overkomen. En al laat deze typerende houding weinig aan de verbeelding over, het straalt een zekere charme uit die menig (vrouwen)hart laat smelten. Zijn bedeesde en repetitieve (bind)tekstjes in het Nederlands (!). “Dankjewel” “Sorry mijn Nederlands is niet zo goed, so I will mainly speak in English.” versterken zijn boyish charm des te meer. Ook het feit dat Smith moeiteloos 2 uur springend, dansend en lopend door het publiek zijn stem en zang perfect kan vasthouden zorgen voor het nodige respect.
Dat de groep deze avond vooral hun nieuwe cd en nummers kwamen voorstellen, was al duidelijk bij de aankondiging van hun concertreeks ‘Wild Wild World tour’, genaamd naar hun nieuwste album. Vanavond konden we Wild gaan althans volgens de heren van Bastille. En dat gebeurde ook, met momenten. Zo zorgden de welbekende ‘Laura Palmer’, ‘Things We lost in the Fire’, ‘Of the Night’, ‘Icarus’ en natuurlijk ‘Pompei’, in collaboratie met supporting acts, voor het nodige energieke enthousiasme. Daarnaast bleef het ‘wild gaan’ redelijk beperkt. En werd het met momenten zelf saai. Een te lange opeenvolging van on- of minder bekende nummers waaronder ‘Fake It’, ‘Weight of Living’ en ‘Glory’ zorgden voor een domper op de avond.
Een nieuwsanker vormde de rode leidraad doorheen het concert in stem en op beeld. De gigantische videowall zorgde het voor de nodige intermezzo’s wat de groep de tijd gaf om zich te verplaatsen van hoofdpodium naar middenpodium voor het dansbare “Off the Night” en zelfs naar de 2de verdieping voor het prachtige akoestische ‘Two Evils’ dat door Dan en Will gebracht werd. Meteen 2 topmomentjes van de avond. Ook tijdens het nummer ‘The Currents’ grepen de beeldschermen de aandacht door zich als het ware om te vormen in honderden beeldschermen. De korte nieuwsonderbreking tijdens de song deed me even denken aan het nummer ijzersterke ‘Iron Sky’ van de Italiaan Paolo Nutini.
Een derde persoonlijke topper was de renditie van ‘The Draw’. Een nummer dat duidelijk beter tot zijn recht komt in een live performance waarin het publiek volledig mee ingezogen wordt.
En ondanks het gebrek aan verrassingen was het optreden toch duidelijk een succes. Althans dat lieten de blije gezichten rondom toch zien.