Mijn inziens mogen we nog altijd zeer trots zijn op onze eigen Arno.
Het was een sober optreden, geen voorprogramma, geen pauze, geen tierlantijntjes op het podium, geen uitgesproken lichtshow. Enkele malen, haalde hij een stoel erbij en zijn mondharmonica. Arno tout court. De muziek zelf was alles behalve sober te noemen. De Nederlandstalige, Franstalige nummers, dansnummers, ballades, nieuwe nummers, oude getrouwen, volgden mekaar in sneltempo op. Hier en daar een typische Arno anekdote ertussen en we waren weer vertrokken.
Sinds januari 2016 is Arno zijn nieuwe CD “Human Ingocnito” te verkijgen,. De set werd geopend met het nummer “Ask me to Dance” uit de nieuwe cd, waarna zijn gevatte openingszin “Merci dat iedereen betaald heeft” op spontaan gelach onthaald werd, dit gevolgd door het door iedereen gekende “que passa” en de toon was gezet. Wat opviel was dat vooral de oude, bekende nummers bij het publiek in de smaak vielen. Persoonlijk was ik aangenaam verrast door de nieuwe nummers zoals “Ask me to Dance”, “I’m just an old Motherfucker”, “Dance Like a Goose”, “Une Chanson Absurde” . Arno blijft zichzelf trouw op “Human Incognito”, vooral door zijn eigenzinnige teksten vol zelfhumor en door de met momenten typische funky sound. Op deze cd staan ook een aantal prachtige rustige nummers die mij toch wel kippenvelmomenten bezorgden, zoals bijvoorbeeld “Je Veux Vivre” met een zeer treffende tekst, een nummer met een noodkreet voor een perfecte wereld zonder veel poespas, vol geluk en zonder ellende. Maar op zijn Arno’s dan toch weer een draai aan gegeven dat je bij sommige lyrics in een lach schiet, ongeacht de ernstige voorafgaande tekst.
De zaal was goed gevuld met voornamelijk een ouder publiek dat precies weinig oren had naar de nummers uit de nieuwe cd. Meest reactie kwam op de oude getrouwen zoals “Elle Adore”, “Nager”, “Ohlalala”, wat lustig meegezongen werd door het publiek met Arno als dirigent, “Bye bye” en “liberté”, wat in een grappige ska versie gebracht werd. Er werd zelfs een verrassende cover van “Lola” van The Kinks gespeeld.
Arno had er duidelijk zin in, wat ook vooral bleek uit de energie waarmee hij zijn eerste bisnummer “Les Fllles du Bord de Mer” bracht. Na kort aandringen van het publiek volgde “Putain Putain” als tweede bisnummer. Daarna was het helaas gedaan. Maar klagen over een geslaagd optreden van 24 nummers en een Arno die zeer in zijn element was zou helemaal onterecht zijn.
Kort samengevat, Arno is en blijft een rasechte artiest die weet hoe hij zijn publiek kan enternainen.
