Her en der liggen sommigen dutjes te doen op de wei en anderen zien er iets minder fris uit. Het is duidelijk dag 2 van Rock Werchter. Het belooft een warme dag te worden en dat heeft iedereen goed begrepen: korte shortjes waar de billen net niet uitvallen, zoveel mogelijk bloot aan de torso en flowercrowns lijken de unanieme fashion statements onder het vrouwelijk schoon te zijn. Voor de mannen, langs de andere kant, maakt het allemaal niet zo uit. Al is het opvallend dat velen onder hen met een bloot bovenlijf rondlopen, al dan niet beklad met HUMO tattoos. Dat de Arctic Monkeys die avond optreden, verraden de honderden festivalgangers met de T-shirts die ze aan hebben. Ook de groep meisjes die ‘Alex’ op hun voorhoofd hebben geschreven, geeft het een beetje weg. Met andere woorden: de sfeer zit er helemaal in.
Toch begon de dag met een tegenvaller: Puggy gelaste op het laatste moment hun optreden af ‘due to a major family emergency’, waardoor de eerste Main Stage act van The 1975 anderhalf uur later begon dan gepland. Dat werd hen gelukkig snel vergeven door de fans toen het viertal om 15 uur op het podium verscheen. Zoals gewoonlijk was Matty (zanger) volledig in het zwart gekleed en werd hij onthaald met veel gegil. De liedjes ‘Girls’, ‘Sex’ en ‘Chocolate’ werden met veel enthousiasme meegebruld. Voor de rest was de set eerder aan de passieve kant. Misschien een leuke opwarmer voor de jongeren onder de festivalgangers die weg zijn van de Britse kerels, maar eigenlijk was het meer een gemiste start.
Iets verderop waren The Strypes het beste van zichzelf aan het geven in The Barn. Een band waarvan het oudste lid 22 is en het jongste nog geen 16. Zo jong en toch wisten de 4 Ierse jongeren perfect wat ze moesten doen om een hele tent mee te krijgen. Ze barstten van het zelfvertrouwen. Ook George Ezra valt onder de categorie van ‘jonge knaap’ ook al doet zijn diepe en mature stem anders vermoeden. Hij tourde al 2 jaar solo, maar voor zijn optreden in KluB C had hij voor de eerste keer voor versterking gezorgd in de vorm van 3 andere muzikanten, hoewel die toch een beetje overbodig leken. De nummers die hij alleen bracht waren niet beter of slechter zonder de band. Toch gaf hij af en toe de indruk dat hij zich wat onzeker voelde en niet zo goed wist hoe hij zich moest gedragen. Alles kwam uiteindelijk goed bij de eerste noten van Budapest. Alle armen gingen spontaan de lucht in en toen pas ging het dak er echt af. Vijfenveertig minuten en veel zweet later was het optreden voorbij en bedankte George het publiek meerdere keren voor hij het podium afging.
Ondertussen stond een andere Brit klaar om een overvolle Barn 40 minuten te entertainen. Sam Smith stond er. Voor een keer niet volledig strak in het zwart maar met een hipsterhemd met palmbomen op. Het was een performance waar menig monden bij openvielen. Zijn stem is er een die men niet snel zal vergeten. De allerhoogste noten kon hij steeds even krachtig aan. Niet alleen zijn zangkwaliteiten maakten het optreden zo goed, maar ook de interactie met het publiek. Zo zorgde hij ervoor dat het publiek ‘two-stepte’ tijdens ‘Restart’. Hij moest niets uitleggen, de tent volgde hem: 2 stappen naar links, 2 stappen naar rechts. Vervolgens liet hij hen de lala’s meezingen van het liedje met de toepasselijke titel ‘La La La’ en gooide hij kusjes naar fans die bordjes hadden meegebracht. Naar eigen zeggen was hij in shock over de opkomst. Hij dacht dat hij in een kleine tent zou optreden, maar uiteraard was het tegendeel waar. The Barn houdt immers 14.000 hoofden én buiten de tent stonden nog zo’n honderdtal mensen te luisteren. Sam sloot zijn set af met een meezinger: ‘Stay With Me’. Hij bedankte de toeschouwers zo’n 20 keer voordat hij verdween achter de gordijnen aan de zijkant van het podium.
Rond half 5 verzorgde het Mexicaanse gitaarduo ‘Rodrigo y Gabriela’ een uur lang een ritmische, instrumentele set. Gelukkig was hun gitaarwerk duizend keer beter dan hun Engels. Iedereen ging uit z’n dak! Er werd gedanst, gefeest en vooral genoten. Voor anderen was het dan weer perfecte achtergrondmuziek tijdens het eten van een gebruikelijke festivalportie fastfood.
De volgende artieste stak The Main Stage in vuur en vlam, niet onterecht dat ze een nummer heeft die ‘Burn’ heet. Het is meer dan duidelijk dat Ellie Goulding thuishoort op een groot podium. Haar optreden was er één om ‘U’ tegen te zeggen. Ze zong, speelde gitaar en drum en danste samen met haar achtergrondzangers. Het was een energieke show waar iedereen gelukkig van werd. Haar band was perfect afgestemd op haar en ook de back–up zangers waren op en top voorbereid. Het hele gebeuren zat perfect in elkaar. De stoere popprinses werd bewonderd door een volle wei. “There’s so many of you” was dan ook een zin die ze vaak uitsprak. Alleen miste er wat interactie met het publiek, ook de liedjes werden bijna allemaal volledig aan elkaar geplakt. Op één uur ramde ze er 13 nummers door. Net zoals het opschrift op haar topje voorspelde (SATISFACTION), liet ze haar fans uiteindelijk met een bevredigd gevoel achter toen ze op de tonen van 'Burn' het optreden afsloot.
Een klein uurtje later liet de begeerde Paolo Nutini op The Main Stage zien wat hij in huis had. Het werd een ultra sensuele set met alle gelaatsuitdrukkingen die je je maar kan voorstellen. Toch stonden er verbazend genoeg een heel aantal mannen in het publiek. Het kon ook zijn dat ze aan het wachten waren op de Arctic Monkeys. Ongetwijfeld het hoogtepunt van de hele dag. Overal werden bordjes in de lucht gestoken met ‘Alex, you Turner me on’, ‘When you’re high, call me’ en ‘Alex, R U Mine?’. Een gewaagde ‘Alex, I want to be your vacum cleaner’ ontbrak er ook niet aan. Iedereen wou Alex, dat was onontbeerlijk. En Alex kregen ze. En hoe. Stoer gekleed, het haar helemaal naar achter gekamd, maar toch o zo klassiek. Met af en toe eens een arrogante blik die volledig past bij zijn persona. De wei stond bomvol, daar is geen ontkennen aan. Iedereen plakte als sardientjes aan elkaar. De regen kan daar ook voor iets tussen zitten, maar die werd zo goed als genegeerd. ‘No. 1 Party Anthem’ mag dan wel een zeer ironische titel zijn voor dat liedje, maar zo kon je het optreden van de Arctic Monkeys wel perfect beschrijven. Op anderhalf uur brachten ze 20 nummers waarvan er 3 bissers waren. Onder kreten zoals “One more tune!” en “We want more!” kwamen ze terug. Misschien speelden ze te veel nieuwe liedjes zoals ‘Fireside’ die niet zo goed aansloegen en misschien hadden ze 'Mardy Bum' en ‘When the Sun Goes Down’ moeten spelen. Maar als antwoord op de vraag van Alex: ‘Werchter, are you gonna remember us?’, hoort een welgemeende ‘JA!’.
Major Lazer sloot The Maine Stage af en liet jong en oud bewegen. Sommigen onder meer invloed van alcohol dan anderen, maar dat is bijzaak. Conclusie? Rock Werchter dag 2, u was geweldig.