Reporter Karine Claassen maakt het onbespreekbare bespreekbaar
Vanaf woensdag 25 april vertelt reporter Karine Claassen zes weken lang het verhaal van vijf mensen die afscheid nemen van hun leven. Ze leeft mee met de vijf geportretteerden Annick, Suzy, Gaston, Karine, Theo en andere lotgenoten in dagcentrum 'Topaz', een centrum waar mensen met een levensbedreigende ziekte in een huiselijke omgeving steun vinden bij andere gasten.
- Karine: "Ik had het voorrecht om afgelopen maanden vijf fantastische mensen te leren kennen, samen met hun omgeving, op het meest intieme moment van hun leven. Ze hebben mij stuk voor stuk geleerd om te praten over dingen waar ik zelf aanvankelijk van wegliep. Net omdat ze ongeneeslijk ziek zijn of bewust kiezen voor het einde zijn ze zo puur en recht voor de raap. Als interviewer heb ik de afgelopen maanden de meest eerlijke en intense gesprekken gevoerd, gesprekken die me zelf zoveel hebben geleerd over het leven. Zo gewoon, zo warm en zo integer."
Hoe hebben de vijf geportretteerden hun leven beleefd? Hoe willen ze afscheid nemen? De intieme documentairereeks Afscheid is een confrontatie met het levenseinde, door de ogen van zij die het hebben geleefd, van nabestaanden, artsen en verplegend personeel.
De verhalen in Afscheid
"Mama, mag ik erbij zijn wanneer jij doodgaat?" (Louis, 11 jaar)
Louis (11) en Charlotte (9) krijgen te horen dat hun mama Annick (40) nog drie weken te leven heeft. Terwijl Louis heel bewust omgaat met het afscheid van zijn moeder, zoekt Charlotte naar haar eigen manier om het slechte nieuws te verwerken. Annick zelf doet er alles aan om haar afscheid zo mooi mogelijk te maken, alles in functie van haar kinderen. Zo begint ze verjaardagskaarten te schrijven voor Louis en Charlotte: één kaart per levensjaar, tot ze volwassen zijn. Want haar grootste angst is dat haar kinderen zich niet meer zullen herinneren wie hun mama was.
Ook Suzy (56) krijgt te horen dat ze niet lang meer te leven heeft. Zes weken. Maar Suzy is vastberaden. Als er iets is dat ze echt wil, is het zelf kunnen bepalen hoe haar levenseinde eruit zal zien. Ze vult meteen haar euthanasiepapieren in, tot groot verdriet van haar echtgenoot Rudi.
"Mensen begrijpen niet waarom ik euthanasie wil, maar ik zit gevangen in mijn lichaam. Ik zal écht gelukkig zijn wanneer ik mijn sterfdatum ken." (Karine, 41 jaar)
Het verhaal van Karine (41) verschilt dag en nacht met dat van Suzy en Annick. Karine heeft geen terminale kanker, maar wil toch euthanasie. Een motorongeval van vijf jaar geleden zorgt ervoor dat ze blijvende hersenschade heeft opgelopen. Uiterlijk lijkt het alsof Karine niets mankeert, maar de fysieke en vooral de psychische pijn zijn voor haar ondraaglijk. Na een procedure van anderhalf jaar wordt haar euthanasievraag uiteindelijk goedgekeurd. Karine kijkt nu uit naar haar laatste dag.
Afscheid: vanaf 25 april elke woensdagavond om 21.30 uur op Eén.