Sarah Gommers

Ik had er naar uitgekeken want het optreden op Glimps was een korte showcase. Ik weet door ervaring dat te hoge verwachtingen gevaarlijk zijn, dus probeerde ik wat te relativeren. Vorige keeer stelde ik me de vraag of een zoveelste shoegaze-band wel nodig is maar juist het feit dat we Vlaamse bands hebben in bepaalde genres maakt het zo interessant. Zolang ze maar een eigen identiteit hebben en goede nummers.

En dat eerste, nl. de identiteit is al goed in orde want de vrouwelijke driehoek deelt de lakens uit, Marieke, Hannah en Stefanie. "Holy Mary" is de frontvrouw en neemt de leadzang voor haar rekening maar zonder die hese, wat rauwe stem van Hannah zou het niet hetzelfde zijn. Stefanie is het fundament voor de twee anderen want zij is een geschoolde drumster die geen angst heeft van speciale wisselingen. Ze is vooral gekend omwille van haar medogenloze mokerslagen op de snare.
De twee mannelijke gitaristen stonden letterlijk en figuurlijk aan de kant maar waren daarom niet minder belangrijk. Ze weten wat het is om vrouwen te ondersteunen.

Zang met veel effecten in perfecte harmonie

In de AB, voor de eerste keer als hoofdact, dat moet wat zijn, ik denk dat de krampen wel toeslaan voor je het podium opgaat. Maar dat hebben ze goed opgelost door er meteen hard in te vliegen, no mercy...
Het werd een optreden dat schipperde tussen britpop/rock en shoegaze. Vooral de bijna perfecte samenzang tussen Hannah en Marieke, regelmatig aangevuld met de stem van Maxiem maakte dat ik geen moment uit verveling tegen de wand ging hangen. De zang was duidelijk en goed gemixt, hetgeen de vorige keer niet zo was, a lot of effects op die stemmen maar het klonk goed, en daar gaat het om.

Release van de CD "Lights Stays Close"

“Someone Else" begon in complete chaos en deze wall-sound werd krachtig doorbroken door de drumster in haar eigen typische stijl. Die mooie samenzang met drie kregen we te horen tijdens "Flakey" inclusief de gelijkenissen met "My Bloody Valentine" en "Slowdive". No problem want het blijven The Spectors. Marieke had haar hemd speciaal mooi gestreken, dat had ze via Facebook laten weten. Haar imago is wel in balans, wit hemd over broek, haar page-kapsel, die typische bassist houding, reikend naar een iets te hoog geplaatse microfoon.

De titelsong van de nieuwste CD, "Light Stays Close", werd de volgende op het menu. Nog even meegeven dat iedereen eigen fluo letters hard gekleefd op hun versterkers met ronkende namen als vips - jaco - pedro… (maar wel met een verwijzing naar het “Mintzkov”-logo zijnde schuins gekleefde duck-tape)

Catchy refrein als handelsmerk

“Like Sand" is de single met een catchy refrein, een handelsmerk dat ook in de helft van de andere songs voorkomt. Soms denk ik dan wel dat het te 90's is maar ja, ook dat spreekt hun publiek wel aan. Het is een mix die netjes past op de huidige stijl van StuBru, het mag rauw zijn maar het moet ook wel poppy klinken. Dus op dat vlak zitten ze goed.

Oma is er ook en “Wrong" wordt aan haar opgedragen, aangekondigd in het dialect : "wivina, dees is vo aa". (De link tussen oma en Wrong bleef wel onduidelijk) Via “Wish me away”, wat we zeker niet wensten, naar “Drone" om ze allemaal headbangend uit de bol te zien gaan, maar het negende nummer was het beste van de avond , een herkenbare riff in de start, mooi ritme, drijvend, bracht me in een roes, helaas herkende ik het niet en blijf ik jullie de titel schuldig.

Nog drie te gaan, althans eerst nog “One Eighty” en nadien de twee encores : "Nico" (natuurlijk) en "Ariel". Verdienstelijk, een degelijke nieuwe stap in de goede richting met een nieuwe CD en waarschijnlijk een drukke festivalzomer. The Spectors nemen hun plaats in.

Krijg het laatste FrontView Magazine nieuws in je Facebook nieuwsoverzicht:

Praktische informatie

Artiest / titel:: 
The Spectors
Datum: 
25 maart 2015
Locatie: 
AB - Brussel
Meer over