De AB organiseerde een hoogdag voor de Belgische rockwereld door drie concerten van de harde lijn op één avond te programmeren. Alvorens Kapitein Winokio langskomt in de AB voor een reeks van 6 concerten, kregen wij Kapitan Korsakov gepresenteerd als een heerlijk voorgerecht. Een brutale soep werd samengesteld door Brutus en het hoofdgerecht was een gastronomische steak van het jonge geweld uit West-Vlaanderen Steak Number Eight. Zo zou mijn kerstavond diner er ongeveer uitzien.
De 'colors' van de underground scene
Het aanwezige publiek droeg naast de t-shirts van de geprogrammeerde groepen die van andere gelijkaardige bands als Slayer, Amenra en anders fraais. Als je wil horen bij deze underground scene, dan moet je ook de ‘colors' dragen. Stoner met een boodschap kom je niet zo veel tegen. De nieuwste van de Steaks is een soort concept CD die gaat over Kosmokomo, een imaginaire wereld met een aantal eigenschappen die verweven zitten in de lyrics. De meest voorkomende tekst is een luide gil: ‘whroooah”.
Smudge en warps
Na de soep en het voorgerecht was het de beurt aan Steak Number Eight. De sfeer van de aangekondigde kosmos werd versterkt door dikke rookslierten van smudge, een sterk ruikende salie-wierook. De projecties op de achtergrond zouden de hele avond wisselen in functie van de nummers en voor de aftrap stuurden ze ons eerst in een sterrenwolk.
Drie jaar na hun debuutsucces als gevolg van de Humo’s Rock Rally staat de band er als een echte headliner. Er was letterlijk aan alles gedacht. Het logo bewoog zenuwachtig heen en weer op de achtergrond op de tonen van ‘Space Punch’. En de trein was vertrokken voor een uur van headbangen en oorsuizingen. Mensen met nekklachten of wipplash konden beter thuisblijven en hopelijk had iedereen zijn oordopjes bij want de geluidsmeter ging zwaar over de toegelaten grens.
Een rollercoaster
Een hoog ‘wierp’ geluid opende het nummer 'Your Soul Deserves To Die Twice’. Flitsende hallogeenspots en psychedelische geprojecteerde cirkels brachten me al snel in een hogere dimensie. ‘Cryogenius’ was de start van het 'crowd diven’, iets wat natuurlijk hoort bij de gewoonten van het muziekgenre. Met groen mos op de achtergrond kregen we twee wat rustiger nummers, een noodzakelijke adempauze. ‘Track into The Sky’ is een nummer met U2-allures, een warp die je meetrekt naar spetterend vuurwerk.
Na 50 minuten opbouwende energie brak de hel helemaal los met ‘ Dickhead'. Bijna iedereen stak de rechterarm in de lucht (wijsvinger en pink omhoog) en het bier, soms mét beker, vlogen als ongeleide projectielen door de zaal. "Nog eentje”, zei de zanger die ondertussen door het krijsen de helft van zijn stemvolume verloren had. En dat werd ‘The Sea Is Dying’.
Toen ik twintig was, was dit voor mij wekelijkse kost, nu is een trimestrieel menu van dit kaliber ruim voldoende.