Neem een man. Geef hem een baard, een manbun en een geruit hemdje en je hebt hoogstwaarschijnlijk met een hipster te maken. Voeg daar echter nog een gitaar aan toe, een oh zo aangename stem en een Amerikaans paspoort en de kans bestaat dat je het over Sean Rowe hebt. De man uit New York stond deze week in de AB Club samen met zijn gitaar en 3 albums om ten berde te brengen.
Al van bij de start van het concert voelde de AB Club, die voor de helft gevuld leek, dat dit wel eens een topconcert zou kunnen worden. Sean is dan ook een zeer aimabel mens met een hemels stemtimbre. Alleen al bij het vertellen van hoe zijn liedjes tot stand waren gekomen, kon je voelen dat dit een topkerel is. Desiree, een r&b-achtige nummer uit zijn nieuwste plaat Madman, schreef hij toen hij nog jong was. Hij had voor het meisje waar hij een oogje op had een briefje geschreven, al zijn moed verzameld en dat op een bepaalde dag aan haar gegeven. Zij nam de liefdesbrief aan en verscheurde het voor zijn ogen. Waarop hij, vele jaren later, een lied maakt dat zegt: “I say, Desiree… Don’t go away… I know I must right how you’ve stolen all the light you’re a killer and a con and I cannot understand for my love you give me sand and a rope to hang me on.” Mooi toch.
Of het melancholische ‘My Little Man’ dat hij vol trots voor zijn zoontje schreef. Wanneer het kereltje het lied op de radio hoort en aan zijn vader vraagt of dat nummer voor hem is zegt Rowe ‘I sure did, little man’. Probleempje: het jongetje vraagt dat nadien ook over andere nummers van het album. Waarop Sean uiteraard antwoord: ‘I sure did’. En wanneer de kleine dezelfde vraag stelt bij Katy Perry-nummers antwoordt de man met de engelenstem vol overtuiging: ‘Euhm, yeah of course I did. Not sure why Katy Perry is singing it, but I made this for you!’ Ah, Sean, waren alle vaders maar zo’n mannen als jij.
Met zijn laatste plaat Madman toont Rowe trouwens dat hij niet alleen een begenadigd songwriter is maar ook zijn invloeden van overal weet te vinden. Ik hoor hier en daar een streepje Leonard Cohen, Nick Cave, Johnny Cash maar ook pop en r&b invloeden. En dat allemaal in 1 man met 1 gitaar gegoten.
Eigenlijk had ‘k Sean Rowe evengoed als straatmuzikant kunnen tegenkomen. En dan had ‘k al mijn munten in zijn gitaarkist gegooid. Nu kocht ik op ’t eind van de show gewoon zijn laatste plaat en liet ze de laatste dagen al een keer of 25 spelen.