Ze krijgt veel media aandacht en dat zal wel te maken hebben met haar loopbaan als actrice en met haar huwelijk met Peter Van den Begin. En dan denk je dat ze voorspraak krijgen, maar daar is in dit geval niets van aan. Reymer is het levenswerk van Tine Reymer, althans als we haar woorden in interviews mogen geloven. "Ik ben eerder zangeres dan actrice", zegt ze zelf. Maar waarom hebben we dan zolang moeten wachten ?
Ik blijf met een aantal vragen zitten, maar ooit zal er wel eens een interview van komen waar bovenstaande en vele andere vragen kunnen gesteld worden. Nu ging mijn aandacht naar het concert, waar ze de nieuwe CD kwam voorstellen in de AB-Club. Vele bekende gezichten in de eerder kleine club maar des te gezelliger.
Vlot, sympathiek, ingetogen, en zo veel meer
Na een warm welkom ging Tine achter de piano zitten, intimistisch, ingetogen. De afstand die ik ervaar met BV's op televisie, die was onmiddellijk weg. Tine kent haar vak en de communicatie met haar publiek is vlot en sympathiek. Ze had twee dames mee als backing vocals en wat later vielen bas, gitaar en drums in. Maar alles was eerder minimalistisch, geen overload, gewoon harmonie, netjes gewikt en gewogen in Tine's weegschaal.
"Thrill my Soul" staat in mijn top drie van Reymer-songs en het werd een prachtige live-versie. Ondanks een iets te veel effect op de zang bleef het nummer krachtig. Alvorens “Under my House" aan te vatten heette ze iedereen nog eens uitgebreid welkom en stak ze haar fierheid over de plaat niet onder stoelen en/of banken, ondanks het eerder donkere en de soms licht depressieve toon in de teksten. De band ging in unplugged modus met acoustische gitaar en contrabas en het nummer ging over een vrouw die in haar kelder kruipt, god weet waarom ?
Twee driehoeken die elkaar vakkundig kruisten
"Je hebt alles en toch voel je je kak en shit” (zei ze letterlijk), één van die straffe zinnen van Tine. Ze vroeg het aan het publiek of er mensen waren die dit gevoel kenden. Slechts 1 reactie met als conclusie "dat we waarschijnlijk allemaal super gelukkig zijn". Een walsritme in de stijl van de "Broken Circle Breakdown" mocht er echt wel zijn. Bij Reymer voelt het allemaal “echt" aan.
Toen pas vielen me die vlechten op bij haar, die Oekraïense hoortooi, why ? Misschien voor mister Dolittle ? (Een naam die ze wat later opdroeg aan haar man, die ergens aan de toog verwikkeld was in een stevig debat met de dienstdoende barman). Wat me ook opviel was dat de drie mannen (met de instrumenten) de drie vrouwen (met de zang) figuurlijk op hun handen droegen. Twee driehoeken die elkaar kruisten in tal van progressies en vakkundige hoogstandjes. Misschien was het ook wel letterlijk want het nummer eindigde in een langgerekte genotskreun van Tine. (gesproken van intimistisch…)
Reymer raakt je, weglopen heeft geen zin, je ondergaat en beleeft
Bitter sweet werd ingeleid met een mopje van de man, Peter, nl. dat een CD hier 35 euro zou kosten en in de Fnac 15. Het vingergeknip van voorgaand nummer ging over handgeklap en Tine gaf een dansshow weg in de stijl van haar maatje Nathalie Delcroix inclusief de opspringende lintjes aan haar bloes. Er is hier zeker sprake van positieve kruisbestuiving. De hevigheid maakte even later plaats voor "Peace of mind", een tweede nummer van mijn top drie. Ze vroeg wat extra reverb, vertelde over geld en de bank die de “ik" is in het nummer en ging vervolgens in volle overgave.
Ik kon er niet genoeg van krijgen, er kwamen nog zo veel mooie momenten maar de absolute top is “In Dreams”. Een nummer dat mij persoonlijk heel sterk raakte omdat het gaat over mensen die er niet meer zijn en toch terugkomen in je dromen. Om af te sluiten, want anders blijf ik maar schrijven, nog een speciale vermelding voor de bassist Pieter Van Buyten (gekend van Flip Kowlier), die niet alleen de rol mocht overnemen van Ruben van Triggerfinger maar ook zorgde voor een speciale klankkleur en op bepaalde momenten één werd met zijn instrument. Tine weet zich te omringen, zo veel is duidelijk.