Op 16 maart brengt PJDS zijn nieuwe album 'SIREN' uit. Tien gloednieuwe songs die met twee voeten in de 21ste eeuw staan, met soulvolle vocals en een verrassende, eclectische sound. Na de radiohits 'Baby’s In The World', 'Fire' en 'August' in de jaren negentig besliste Pieter-Jan De Smet om platen te maken en op te treden als PJDS.
Op zijn eigen label Beuzak bracht hij 3 platen uit ('Light Sleeper' (2002), 'Suits You' (2003)/ 'Homebrew' (2011)) en in 2005 verscheen een compilatie genaamd 'Away From God And Far From The Action'.
En nu is er een nieuw album. 'SIREN' werd opgenomen met Teun Verbruggen op drums, Mirko Banovic op bas, Roland Van Campenhout en Frederik Segers op gitaren en keyboards, in de Boma Studio in Gent. Trixie Whitley, Liesa Van Der Aa en Jeff Taylor leverden gastbijdrages.
Frederik Segers was engineer en producer van dienst en Joe Talia mixte het album in zijn studio in Tokyo. 'SIREN' is verkrijgbaar op CD, op LP (blue transparent vinyl) en als digitale download/stream via PJDS’s eigen label Beuzak en via een N.E.W.S. distributie.
Live bestaat de band uit de muzikanten die het album hebben gemaakt, aangevuld met Gilles Vandecaveye-Pinoy op keyboards.
Op de vooravond van de album-release raadplegen we frontman Pieter-Jan De smet.
De albumtitel ‘Siren’ heeft een alarmerend karakter...
Siren kan je op twee manieren lezen, enerzijds als het geluid dat naderend onheil aankondigt, een waarschuwing, anderzijds als de zeemeermin die met haar onweerstaanbare, verleidelijke zang zeemannen op de klippen lokt. De afbeelding van het skelet op de hoes verwijst naar die zeemeermin...
Samen met de lancering van het album, valt het woord ‘soulvol’. Onmiddellijk denk ik dan aan Trixie Whitley en Roland Van Campenhout, in welke zin hebben ze bijgedragen?
Roland is familie. Hij woont vlakbij de studio waar we de plaat hebben opgenomen. Ik had hem op de eerste dag uitgenodigd voor een koffie en hij is niet meer weggeraakt. Zijn aanwezigheid werkt als een katalysator, zowel op muzikaal als amicaal vlak. Hij is alomtegenwoordig, zelfs op de tracks waarop hij niet letterlijk meespeelt.
En ook Trixie is dierbare familie. Op Imitation Of A Planet wilde ik van antwoord gediend worden door een koortje van muzikale zielsverwanten. Dat zijn dan Trixie, Liesa Van Der Aa en Jeff Taylor geworden.
“Imitation of a planet” is de eerste single, met een reflectie over de wereld, een song met een specifieke mening of een boodschap?
De ondertitel van het nummer is Mishima. Daarmee refereer ik aan de Japanse schrijver Yukio Mishima van wie ik enkele zinnen heb verwerkt in de tekst van het nummer. Het zijn reflecties over soms paradoxale manieren waarop we de wereld bekijken. De toon heeft iets haast ‘belerends’ . Het refrein “This is not the world, it’s the imitation of a planet” krijgt daardoor de functie om de boel te relativeren.
Het albumcover is sowieso origineel maar bizar. Welke ontwerper schuilt hierachter en wat symboliseert het?
Ik heb de cover zelf ontworpen. De foto werd genomen in een kunstwerk van de Argentijnse kunstenaar Leandro Erlich in Kanazawa, Japan. Het skelet van de zeemeermin is afkomstig uit een boek van Dr Spencer Black. Wat het precies symboliseert laat ik graag over aan de fantasie van degene die het aanschouwt.
Binnenkort wordt het album live op het publiek losgelaten. Welke songs zijn absoluut al favoriet op live te spelen?
Ik denk niet dat we het integrale album zullen spelen, maar toch zeker 80%. Aangevuld met ouder werk en misschien een cover.
Lagen er meer songs in de lade voor dit album, was het moeilijk om te selecteren wat uiteindelijk op het album komt?
We zijn de studio ingegaan met een handvol schetsen en demo’s. Het grootste deel van de songs is echter geschreven tijdens de opnames. Twee nummers hebben de plaat niet gehaald, omdat ik vind dat een plaat als geheel ook een compositie is en dan moet je soms dat soort keuzes maken. Dat is niet simpel, maar het is als snoeien, dat maakt de boom sterker. Die twee overgebleven songs zullen ooit wel hun weg vinden.
Graag zoomen we even in op de nummers. Kortom, wat wil je in 3 woorden over de volgende nummers kwijt?
Imitation Of A Planet: Lees Yukio Mishima.
Clean Clothes: Mirko Banovic met een song, niet omgekeerd.
Separate Ways: Teun Verbruggen verbaast zichzelf, en bij uitbreiding de wereld.
Donor Class: 1% heeft alles en pist op de overige 99% die zo goed als niks heeft
Brutes: Transformatie van het origineel door een geweldige jam van bijna 20 minuten. Vertrouw geen kostuums.
Seasons: Over groeipijnen en hoe ze jaren later nog steeds aanvoelen
Premonition: Originele demo waarboven de ritmesectie in één take een geweldige ritmetrack heeft ingespeeld
Ain't Me: René Magritte expliqueert de Brabançonne aan een geestelijk gestoorde saxofonist
Midnight Of The Mind: 1939
To Be A Man: vijf venten vinden vlot vrede, #hetoo
Live
- 15/04 AB Club – Brussel
- 05/05 N9 – Eeklo