The Guru Guru is voorlopig nog één van de best bewaarde geheimen in België, zij die ze live al aan het werk zagen, zullen begrijpen waarom. In de Belgische scene geniet de band van enorm veel appreciatie, hun shows zijn daarom ook steeds druk bezocht. De CD-release in Muziekodroom zat er knal-op en de zaal zat afgeladen vol.
Na een knappe eerste EP en een 10 inch met Brutus is het nu eindelijk gelukt om die knetterende vibe in een album te vatten. Met Wouter Vlaeminck aan de knoppen (zie ook Raketkanon, Kapitan Korsakov, ...) werd de ziel van The Guru Guru ontleed in tien tracks. P C H E W bevat tien schizofrene verhalen, gaande van troebel donkergrijs naar verblindend fluo. Frontman Tom aan het woord:
“The Guru Guru is voor mij ‘feeling without thinking’, het loslaten van alle perspectief en het uiten van pure gevoelens met behulp van bewegingen, beeld, woorden, klanken… Soms vragen mensen me hoe onze muziek valt te omschrijven en dan zeg ik steeds, probeer je de soundtrack bij het werk ‘De Schreeuw’ van Edvard Munch’s in te beelden en laat dan je verbeelding werken.” Drummer Siemon Theys staat onze Frontview journalist te woord over heden en verleden.
Klassiek vraagje om op te warmen...waar vinden we het prille begin van The Guru Guru terug, alsook het ontstaan van de groepsnaam?
We hebben samen gestudeerd en hebben elkaar daar leren kennen. Jan Viggria heeft ons bij elkaar gesmeten en dat werkte meteen. We schrijven 2014. De naamgeving van de band komt eigenlijk van A Guru’s guru: blijven groeien, blijven leren, onszelf blijven her-uitvinden.
In 2015 passeerden jullie op Pukkelpop, hoe hebben jullie dat ervaren?
Super ervaring, goeie backstage, zeer leuk publiek, goed weer…. Het was eigenlijk een show zoals een ander. We zijn er voluit voor gegaan, maar dat doen we bij elk optreden.
Het recente persbericht vermeldt ‘leadvocal in een veelkleurige dwangbuis’, ‘blik op oneindig herschrijven van regeltjes van de indie-math-pscyho-noise’. Frontman Tom balanceert op het randje van theatrale psychose. De psychologische tint is nooit veraf.
Muziek is sowieso psychologisch. Het brengt mensen samen, is opbeurend, speelt in op het gemoed, brengt emotie teweeg. We wilden muziek maken die ook andere emoties oproept. De waanzin in de mens. Hoe zou de waanzin in de mens klinken als muziek, waarover zouden de teksten dan gaan…
Er was reeds een samenwerking met Brutus voor een 10 inch, waar situeren zich de raakvlakken tussen jullie muziek?
Wij voelen geen echte raakvlakken. We zijn zeer goede vrienden van elkaar en het leek ons een interessante combinatie juist omdat het ons niet compatibel leek.
Vanwaar de bizarre, toch wel originele albumtitel?
Tijdens het opnemen van de plaat hebben stond er een Playstation in de studio. We hadden er een sport van gemaakt om als ontspanning elkaar kapot te maken in het spelletje TEKKEN 5. Er was 1 personage die lasers uit zijn ogen kon schieten en die maakte het geluid P C H E W.
Ook de cover spreekt tot de verbeelding, Harry Potter- gewijs & onder mentale spanning met een hoogspanningssymbool op het voorhoofd. Of toch een heel andere uitgangspositie?
De cover is eigenlijk een kinderfoto van onze bassist Moreno Claes. We vonden het zeer gepast om deze dan als artwork te nemen voor onze platenhoes. De boodschap mag iedereen zelf invullen.
Het album bevat 10 schizofrene verhalen. Dus inhoud is troef of blijft de focus op muziek primeren?
Het is een wisselwerking tussen tekst en muziek. Tom maakt ideale verhalen op het muzikaal kader wat wij hem aanreiken. Het één versterkt het andere. GET OUT OF THE CITY GET OUT OF THE CITY, als je dat hoort ga je gewoon wat sneller en harder spelen.
Ook tijdens de live set, storytelling van jullie tussen de nummers in, interactie met het publiek?
Tom Da Bomb zit live volledig in zijn eigen wereld. Tom ziet het publiek eerder als één geheel, één persoon waartegen hij gedurende een hele set een betoog voert over waanzin. Het kan soms wat awkward worden.
Jullie laten veel over aan de verbeelding, kan je met jullie verhalen dan alle kanten uit?
We proberen mensen hun verbeelding te laten prikkelen. Dus antwoord op de vraag: JA, ze kunnen alle kanten uitgaan. Iedereen vult het in zoals hij/zij het aanvoelt.
‘Making Waves’ en ‘Swimming Pools’ zouden woordelijk in verband met elkaar gebracht kunnen worden. Zijn er songs die aan elkaar gelinkt kunnen worden, qua inhoud of praktisch.( Bijvoorbeeld de ene song gaf aanleiding tot een ander nummer, songs die in een zelfde kader onstaan zijn,.....)
Omdat de muziek er meestal al is voordat er een tekst is, krijgt het nummer vaak ook al een (werk)titel. Deze twee nummers zijn toevallig van die nummers die al een titel hadden vooraleer de tekst er was. Een werktitel kan dan een inspiratie zijn voor de beginselen van een tekst. Zo heette “Hole in the Ground” eerst “Boerke Put”.
De songs kunnen aan elkaar gelinkt worden maar verwijzen niet opzettelijk naar elkaar. Het zijn in principe 10 verschillende beelden of verhalen met telkens een sterk gevoel dat erbij hoort. We gaan wel zorgvuldig om met de volgorde waarin we de nummers brengen, zowel muzikaal als tekstueel en emotioneel.
Zijn er voorlopig nummers in een lade blijven liggen, nog net niet goed genoeg of misschien voor een later album?
Zo zijn er nummers, ja. Tijdens de opnames van dit album was er een nummer, “Defacts”, dat we al een poos live spelen. We bleven echter botsen op het feit dat dit nummer niet op de plaat wilde. We hebben ook vaak nummers niet afgewerkt omdat we het slecht of niet goed genoeg vonden. Soms moet je kunnen loslaten en opnieuw proberen. Maar dus, rommellades genoeg!
Over welke tijdspanne is het album opgenomen en waar?
De opnames zijn gebeurd in de GAM-studio in Waimes gedurende twee weken.
Singultus klinkt geheimzinnig.
Beeld je in dat je al zes maanden de hik hebt en het echt niet meer aankan. Het hikken in de riff gaf inspiratie voor de tekst.
Aan welke venues houden jullie reeds mooie herinneringen over?
Eén van de mooiste herinneringen is misschien Sziget Festival. Daar hebben we 's middags mensen letterlijk uit hun bed gespeeld. Het podium lag heel dicht bij (naast) een stuk camping op de festivalweide. Daar hebben we 's nachts nog een live-sessie opgenomen en backing vocals ingezongen voor een lokale singer-songwriter.
Andere hele goede herinneringen zijn optredens in Het Depot, Muziekodroom, AFF, Rock Herk, Gentse feesten (Kinky Star, Charlatan), Pukkelpop. Ook in kleinere muziekclubs hebben we vaak de tijd van ons leven. Net omdat we daar echt connectie maken met iedereen aanwezig.