Dat de Arenbergschouwburg meer is dan een theaterzaal, hoef ik u niet meer te vertellen. Eén van de mooiste en gezelligste zalen van Antwerpen, een zaal met een hart. Maar dat wil ook zeggen dat de artiesten die er op de scène staan dat ook moeten hebben.
Vol verwachting zit ik het voorprogramma (Ganashake) uit, ze hebben een fijne blues-rock stijl, maar die verveelt echter al na een paar nummers. De zanger had wat Alex Turner-allures en vond het fijner om zijn gitaar te stemmen dan het publiek toe te spreken. Het klonk als iets waar ik uren op gezocht heb, maar niet kon linken. Herkenbaar en toch nieuw. Past perfect tussen al die andere kleine Belgische bandjes.
Een langverwacht moment dan. Daar staat hij, Joost Zwegers himself. Geflankeerd door een drummer, bassist en gitarist luistert hij naar een flamenco-riffje van zijn gitarist alvorens zelf in te zetten. Mooi en sfeervol. Exact wat deze zaal nodig heeft.
Joost nam tijdens het eerste deel van het optreden zijn akoestische Gibson op de meest vreemde manier vast en doorheen de ganse set had hij een energieke (soms wat rare) uitstraling, alsof hij zijn gitaar moest volgen. Ook naar zijn compagnons on stage wees hij en maakte hij constant aanwijzingen, wat hier en daar wat vragen opriep, maar ze hadden er duidelijk zin in zoveel was duidelijk.
Een nieuw album voorstellen is altijd moeilijk, het eerste 'deel' van zijn optreden bestaat dan ook volledig uit nummers uit zijn nieuwe plaat 'Inside Outside', het is aftasten en hoewel dit stuk voor stuk parels zijn en weer een nieuw luik in zijn carrière, had het concert soms meer weg van een verlengde jam-sessie ergens in een duf en donker repetitiekot wat zijn muziek niet ten goede komt.
Veel woorden had Zweegers niet, hier en daar een kleine bindtekst. "Het voelt alsof ik in …euh…Antwerpen sta…en dat klopt nog ook." Een groot verteller schuilt er niet in hem, een groot schrijver en zanger wel, gelukkig maar. Het is pas bij zijn recente hit 'Closer To You' dat er meer reactie vanuit de zaal komt, maar uitbundig wordt deze avond niet. Hij durft zijn publiek testen en intussen hebben we meer dan de helft van zijn plaat gehoord. Hoewel ik de plaat eerder op een druilerige zondag zal opzetten om er van te genieten, want daar komt die volgens mij meer tot zijn recht dan op podium.
Net voor het einde vuurt Zweegers nog wat ouder materiaal op ons af. 'Because', een verrassende 'Mars Needs Woman' zijn de enige nummers uit zijn vorige plaat (‘Almost Bangor’ - volgens mij de beste die hij ooit maakte) die hij in zijn show verwerkt. Richting bisnummers krijgen we nog een mooie versies van 'Wrong', 'When The Lights Go Down On The Broken Hearted', 'Lost & Blown Away', 'Never Back Down' en 'Caramia'. Alleen jammer dat die niet in de rest van de playlist verwerkt zaten.
Een symbolisch moment (of zoek ik er teveel achter) was bij het einde van 'The Best is Yet to Come' toen de laatste noot weerklonk en het licht de Belgische driekleur vormde. Heeft Novastar ook last van de WK-koorts of was dit een toeval?
Wat er ook van is, bij Joost is the best altijd yet to come. Hij stelt niet teleur. Aram Van Ballaert (gitaar), Bart Delacour (bas), David Demeyere (drum - die een waanzinnige solo uit zijn lijf drumde) evenmin.
