Sarah Gommers

Een mooie afsluiter voor 2014 nl. een concert van de Nits met een talk om 18u geleid door muziekreporter van De Morgen Bart Steenhaut.

De talk met mooie herinneringen aan een succesvolle carrièrre

Nits waren hun tijd ver vooruit, zoveel is zeker, althans zo blijkt nadien. Na 40 jaar zijn hun hits gebrand in het collectieve geheugen. Bovendien zijn ze steeds meegeëvolueerd met de tijdsgeest. Het drietal Robert-Jan, Henk en Rob zijn hechte vrienden en kennen elkaar muzikaal zo goed dat de tijd voorbij is gevlogen - ze weten nog goed toen ze vanop de schoolbanken zijn gestart, zoals elke groep met zelfgeorganiseerde feestjes en dergelijke must-do things.

Ondertussen kunnen ze een palmares voorleggen van 15 x AB waar ze vooral terugdenken aan dat memorabele jaar 1998 met drie uitverkochte concerten in de rocktempel. Ondanks het feit dat ze groot werden tijdens volle punkperode, zijn ze zichzelf gebleven, maakten ze pop en traden op in witte broeken en rode hemden.

De Europese Talking Heads

Ze waren het europees equivalent van The Talkings Heads, even excentriek als kunstzinnig. Het werd hen duidelijk dat dit hun job zou blijven vanaf het moment dat ze niet meer naar huis gingen na een concert en dat ze de studio beschouwden als een thuis.

Een van de hoofdlijnen die ze volgden was het integreren van kunst en het vertalen van wat je ziet naar wat je hoort. De songs zijn tegelijk rijk en complex maar eveneens eenvoudig en helder. Mijn zoon zei dat dit het concert zou zijn voor de oudjes maar er waren echt alle leeftijden, zelfs twintigers. Natuurlijk voelde ik mij goed bij mijn leeftijdsgenoten maar de muziek van Nits is tijdloos, voor jong en oud. Je kan het vergelijken met de Rolling Stones die trouwens de enigen zijn die langer bestaan dan Nits, zo bleek uit de talk.

Kunstzinnige projecties op het podium

De podiumsetting was buiten de drie plaatsen voor de groepsleden voorzien van drie grote schermen, die nadien zouden dienst doen als duidingssysteem voor het nummer dat ze speelden. Ook hier met duidelijke verwijzing naar kunst en steden.

Voor het eerste nummer kwamen de beelden van Helsinki, een stad waar de heren van houden en ze koppelen het aan "Dadada" Een mooie opener want ze doen hun reputatie als excellente live-band alle eer aan. Het klinkt allemaal dat tikkeltje steviger zodat ze de soms wat stroperige en saaie arrangementen van de CD-opnames overstijgen.

Al heel snel, dus het tweede nummer, krijgen we een indrukwekkende versie van “Nescio", wat altijd al één van favoriete nummers is geweest. Ik kan maar moeilijk vatten hoe ze met drie muzikanten zulk een totale sound kunnen neerzetten.

Na “Here Comes the Rain" krijgen we een verhaal over Berlijn in de jaren tachtig, een plaats waar ze dikwijls speelden, Nits in Oost Berlijn voor de New Wavers en Herman Brood in een andere rocktempel in Berlijn. Ze zochten elkaar op en Herman liep op een avond helemaal alleen door de straten van Berlijn die juist maagdelijk bedekt waren met een nieuw sneeuwtapijt. daarover gaat blijkbaar het volgende nummer : "Swebe bahn” uit hun CD van 2012.

We mochten kiezen wat ze zouden spelen

De reis gaat verder naar New York en daar heeft Joseph Cornell zijn beroemde kijkdozen gecreëerd en in die kijkdozen zit zeep. Dus iedereen kende het volgende nummer al : “Soap Bubble Box”. De uitvoering werd opgesmukt door het gebruik van een koffiemolentje dat vooral belannrijk werd als afsluiter van het nummer.

Een ander nummer dat Nits legendarisch maakte is dat over de trein met de wereldberoemde lines : "Once on a cold grey morning” en "I was so sad and lonely, On a lonesome avenue"

Ze hebben een tof concept bedacht waar ze de namen van twee songs projecteerden op de grote schermen : links is Cars & Cars geprojecteerd en rechts J.O.S. Days en het publiek mag kiezen. Er wordt het hardste geroepen voor het linkse scherm en dus krijgen we dat ook. Het woord “Panorama” verschijnt even later op de drie schermen en het nummer klinkt op bepaalde momenten als "Walk on The Wild Side" van Lou Reed. "Ice Princess” wordt tot leven gebracht met het herkenbare "Why is my heart so cold”.

Koninklijk of in het Frans “Royale"

Weer een moment om te kiezen en het wordt “Adieu Sweet Bahnhof”. Henk, de zanger, gaat zo op in het nummer dat hij zelfs even de tekst vergeet. Het optreden is doorspekt van verhalen van ervaringen in die 40 jaar Nits en natuurlijk mag Parijs niet ontbreken. Ze maakten toen foto’s vanuit het hotelraam en daarop zijn de letters O en Y te zien. Nadien bleken deze te passen in het woord “Royale”. Ze verbleven in hetzelfde hotel als Susan Vega, die naar hun concert zou komen met haar toenmalige vriend. “Christine's World" speelden ze die avond.

Het publiek kiest vervolgens voor “A Touch of Henry Moore” en zo eindigde de set met het woord "barmhartig" op de schermen afgewisseld met Aartsengel Michael die de draak verslaat - heel dramatisch en theatraal. Twee bisnummers van formaat maakten het feest helemaal rond : "The Swimmer” (gekend als I turn around) en "In The Dutch Mountains".

Mijn derde Nits-concert blijft hangen, even sterk als de twee ervoor. Het is het onderhouden van je culturele bagage zoals je met een regelmaat gaat kijken naar een tentoonstelling van vereeuwigde kunst.

Krijg het laatste FrontView Magazine nieuws in je Facebook nieuwsoverzicht:

Praktische informatie

Artiest / titel:: 
Nits
Datum: 
19 december 2014
Locatie: 
AB Brussel
Meer over