De zesdelige Canadese misdaadreeks Cardinal is volgens sommigen het Canadese antwoord op The Killing, en niet alleen omdat de hoofdrolspeler Billy Campbell ook meespeelde in de Amerikaanse versie van de Deense succesreeks.
De reeks begint met de ontdekking van het lijk van een vermoord tienermeisje. Een meisje uit de ‘first nations’-gemeenschap, met Indiaans bloed dus. Ze was al een tijd verdwenen en de politie tast in het duister. Daarom doen ze een beroep op detective John Cardinal. Die werd eerder van de zaak gehaald, maar lijkt nu de enige te zijn die het juiste spoor kan vinden.
Cardinal is gebaseerd op de roman Forty Words for Sorrow van de succesvolle Canadese schrijver Giles Blunt.
Vanaf zaterdag 16 december om 20.40 u., telkens twee afleveringen na elkaar.
Bulldog en waakhond
John Cardinal (Billy Campbell, The Killing, Moon over Miami, Melrose Place) is een wat sombere en controversiële politieman in het merengebied van Algonquin Bay in Noord-Ontario. Hij werd door zijn baas Noelle Dyson (Kristen Thomson) uit de moordafdeling gezet. Dyson had namelijk genoeg van de eigenzinnige en koppige manier waarop hij als een niet aflatende bulldog het onderzoek voerde naar de verdwijning van een Indiaans meisje uit de zogenaamde First Nations-gemeenschap. Bovendien werd hij verdacht van corruptie.
Maar nu is het lijk van het meisje teruggevonden en de politie ziet geen andere mogelijkheid om de zaak op te lossen dan Cardinal weer in dienst te nemen. Hij is namelijk de enige die het dossier door en door kent. Hij krijgt wel een partner toegewezen: de jonge Lise Delorme (Karine Vanasse). Maar Cardinal werkt liever alleen en heeft naar eigen zeggen geen schoothondje nodig. Wat hij niet weet, is dat Lise eigenlijk een waakhond is die zijn banden moet onderzoeken met een plaatselijke drugsdealer die de politie om een of andere reden steeds te snel af is.
Cardinal probeert van Lise af te raken door haar andere opdrachten te geven, maar zij laat zich niet zomaar afschepen. Ondertussen neemt de zaak grotere proporties aan: er zijn nog meer verdwijningen die verlopen allemaal volgens hetzelfde patroon . Cardinal vermoedt dat ze met een seriemoordenaar te maken hebben…
Nordic Atlantic
Cardinal speelt zich af in een winters landschap in een klein Canadees stadje Algonquin Bay. Het is een wat geïsoleerde streek tussen grote meren waar Engelstalige en Franstalige Canadesen samen met mensen uit de oorspronkelijke ‘Indiaanse’ bevolkingsgroepen samenleven in een soort mengcultuur. Dat wordt ook weerspiegeld in de cast: Billy Campbell is Engelstalig, terwijl Karine Vanasse van huize uit Franstalig is. De sfeer is donker en dreigend. Vandaar de vergelijkingen met Scandinavische, ‘nordic’ reeksen als The Killing en Wallander, maar ook met Top of the Lake en Fortitude. De soms gruwelijke beelden roepen dan weer herinneringen op aan The Silence of the Lambs.
De reeks is gebaseerd op de roman Forty Words for Sorrow van Giles Blunt (°1952). Algonquin Bay is een fictieve naam, maar de beschrijving van het stadje komt volgens mensen die het kunnen weten, perfect overeen met North Bay, het stadje waar Giles Blunt zelf opgroeide. Blunt is een van de meest succesvolle misdaadschrijvers van Canada. Forty Words for Sorrow was de eerste roman in een zesdelige reeks rond John Cardinal. Blunt won er prestigieuze Silver Dagger van de British Crime Writers' Association mee. Voor het tweede deel, The Delicate Storm, kreeg hij de Canadese Arthur Ellis Award voor Beste Roman. En met het zesde Cardinal-boek, Until the Night, kreeg hij die onderscheiding voor de tweede keer.
Ook de televisiereeks werd goed onthaald in de Canadese en Amerikaanse pers:
- “The jousting and bonding between the senior Anglo investigator and his younger French-Canadian partner gives Cardinal emotional depth”. (USA Today)
- “It’s a consistently intriguing thriller, its appeal ensured by the bone-chilling glories of the scenery.” (Wall Street Journal)
- “Screenwriter Aubrey Nealon is masterfully stingy with the script, carefully doling out information about Cardinal and other characters in very small but tantalizing doses.” (San Francisco Chronicle)