Sportpaleis Antwerpen
Het Belgische publiek werd gisteren met 18 liedjes tot in hun diepste binnenste geraakt. Nick Cave bracht voor hen werk uit het nieuwe en uiterst beklijvende meesterwerk ‘Skeleton Tree’, maar daarnaast tal van andere Nick Cave & The Bad Seeds klassiekers.
'Skeleton Tree', is het 16e studio album van Nick Cave & The Bad Seeds. Het album werd vooraf gegaan door de docufilm “One More Time With Feeling”, geregisseerd door Andrew Dominik (Chopper, The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford) over het totstandkomen van het album dat in de meeste Belgische bioscopen te zien was. Nick Cave & The Bad Seeds zijn één van de meest gelauwerde artiesten die wereldwijd meer dan 5 miljoen verkochte albums op de teller hebben staan.
De laatste passages van Nick Cave & The Bad Seeds' in België dateren van 2013. Toen speelden ze op Rock Werchter en in de Lotto Arena. De achtkoppige line-up voor deze tournee bestaat uit Nick Cave, Warren Ellis, Martyn Casey, Thomas Wydler, Jim Sclavunos, Conway Savage, George Vjestica en Larry Mullins.
Het Belgische publiek werd tot in hun diepste binnenste geraakt. Een zwart en donker optreden zou ik het noemen, een rouwbeleving voor Nick Cave, maar ook voor de 20.000 aanwezigen. De naam van zijn zoon werd niet genoemd maar zijn ziel hing gisteren in het Sportpaleis. Arthur, de zoon van Nick Cave viel twee jaar geleden van een rots en stierf. Nick Cave was op dat ogenblik bezig met de productie van zijn nieuwste plaat. Tijdens het optreden mogen wij getuige zijn hoe deze artiest probeert om zijn weg door het duister te vinden.
De eerste drie nummers kwamen allemaal uit zijn laatste album “Skeleton Tree”. Vooral Magneto past perfect bij de situatie van Nick Cave, die op het podium overeind krabbels na het noodlot. Zelden heb ik dit soort optreden in het Sportpaleis gezien.
Bij ‘Higgs Boson Blues’ blijft Nick Cave zoeken naar de reden van zijn bestaan en misschien ook de zin. Met ‘Can you feel my heartbeat’ als zin die hij maar bleef herhalen. Bij de twee volgende songs mochten The Bad Seeds eens in de picture komen. Vooral Thomas Wydler is echt een plezier om aan het werk te zien. We spreken over ‘From her to Eternity’ en Tupelo. Maar dan kwamen mijn persoonlijke favorieten, nl.Red Right Hand en The Mercy Seat. De eerste in een heel speciale versie maar oh zo goed, met een overdonderende basdrum.
Alsof dit nog niet genoeg was kwamen The Bad Seeds dan nog eens opduiken als een mannenkoor, weliswaar op een tragische manier halverwege ‘The Ship Song’ en alwaar Nick Cave plaats nam achter zijn vleugelpiano. Een moment om nooit te vergeten. Nick Cave, klinkt op zijn zestigste nog emotioneler dan ooit. Hij weet waar hij een mens kan raken en dit was vooral bij “Into my Arms”. Waar het publiek dan echt ontroerd van werd is nl. bij Girl In Amber en I Need you. Ook twee platen van zijn laatste album.
Daarna gingen we nog een beetje de kerktoer op met ‘Distant Sky’ en de orgelgeluiden die je echt doen denken aan een begrafenis. Met de woorden ‘Let us go now’ en het refrein o.l.v. met de prachtige stem van de Deense zangeres Else Torp. Nick volgt dan met de woorden ‘They told us our gods would outlive us, but they lied. Alsof Nick zijn verdriet een plaats heeft gekregen en nog een klein beetje hoop heeft.
En dan was er ook nog ‘Skeleton Tree’ of de titelnummer, die deze plechtigheid dan afsluit. Na bijna 2uur was het dan tijd voor de BIS nummers met een treurende ‘Weeping Song’ om te beginnen. Het bewijs voor mij dat kunst en verdriet onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Met Nick Cave op een verhoogje midden in de zaal.
Voor ‘Stagger Lee’ mochten er een 50 tal personen het podium op, om mee te swingen. En hoe kan je een zo bevredigend optreden afsluiten? Juist door je handen in de lucht te steken en ‘Push the Sky Away’. Nick Cave was alvast het optreden van 2017 in het Antwerps Sportpaleis zonder enige twijfel.