Stan Van Samang laat Tienen massaal meezingen
30 jaar geleden was de eerste edite van Suikkerrock met onder andere De Kreuners en Soul Sister. Het festival startte met 1 avond en is door alle jaren heen uitgegroeid tot een driedaagsfestival met tal van nationale en internationale sterren. Niet alleen kan het nu de mama's en de papa's bekoren, maar ook voor de kinderen en de jongeren is er vanalles te vinden. In de namiddag mochten o.a. Mega Mindy, Prinsessia en De Bandits de kleinsten onder ons entertainen.
De avondshift van de 30ste editie van Suikerrock begon met Emma Bale. Ze vertelde ons dat het haar allerlaatste concert was als zestienjarige omdat ze binnen 2 dagen verjaart. Het was een eenvoudige setting, Emma aan haar met witte bloemen versierde micro, twee gitaristen/pianisten en twee kronkelende lichtpilaren. Het deed een beetje terugdenken aan Heather Nova een paar jaar geleden hier in Tienen. Naast de gekende nummers als "All I want" en "Run" bracht ze ook haar laatste nieuwe hit Fortune Cookie". Jammer genoeg kon Milow er niet bij zijn en moest ze het nummer alleen brengen, wat ze uitstekend deed.
Emma was in de lotto arena nog het voorprogramma van Stan van Samang, vandaag trad hij na haar op. Stan stal zoals altijd de show en had weer duracell batterijen op overschot. Energiek sprong hij het podium rond, of eraf... Hij liep op de dranghekken langs het publiek, waardoor het publiek helemaal gek werd. Bij Junebug, Poison, Simple Life, Scars en zovele andere zong iedereen luidkeels mee. Stan had dan ook verzocht, ondanks dat er maar 10.000 man op de markt kan, om 30.000 man te horen en daar wou het publiek graag op in gaan. Na een prachtige show, volgde er een lichte teleurstelling in het publiek, overal hoorde je mensen vragen en "een ster" dan? Iedereen begon uit volle borst te roepen "we want more, we want more!" En uiteraard verscheen Stan het podium terug op. De noten van "Goeiendag" klonken meteen door de boxen, maar ondanks de kleine teleurstelling zong iedereen toch goed mee. Dat werd gelukkig beloond met "een ster" als slotnummer. Het publiek bleef dolenthousiast achter met een glimlach op het gezicht.
Ook aan internationale artiesten werd er gedacht. The Corrs kwamen de show even stelen, al was dat niet de eerste keer op suikerrock. De Ierse band bestaat hoofzakelijk uit de drie zusjes Corr en hun broer. Muzikaliteit is niet ver te zoeken, ze spelen elk een ander instrument. Viool, fluit en drums voor de dames en voor de broer was het dan weer een combi van gitaar en piano. Ze brengen een mengeling van het Ierse genre met de poprock. De viool is dan weer iets typisch in de Ierse muziek, ze maakt de liedjes wel helemaal af. Voor wie nog altijd niet goed weet over wie het gaat; één van hun bekendste nummers is "Breathless". Het was een show om van te genieten!
Wie je op het podium van zijn eigen show ziet genieten is Marco Borsato. Wie vond dat de menigte hard gilde bij Stan had de fans van Marco nog niet gehoord. Dat klassiekers zoals "De meeste dromen zijn bedrog", "wit licht", enz... werken, merken we altijd aan het feit dat iedereen de tekst van buiten kent. Maar ook de nieuwere nummers van Marco werden vlot afgerammeld door het publiek. De dikste pluim gaat echter wel naar de saxofonist van Marco. Telkens hij de lead nam, wist hij alle gevoelige snaren te raken, zijn klank was zo prachtig dat het door merg en been ging. Ook Marco had het publiek op zijn hand en wisselde up tempo nummers af met ontroerende melodietjes. Het feestnummer waar iedereen op bleef wachten was toch wel "Rood" waar hij dan ook mee afsloot. Het publiek bleef maar roepen en tieren, dus besloot hij nog "Afscheid nemen bestaat niet" en "Binnen" te brengen als bisnummers. Zelfs toen het concert definitief gedaan was, bleef de menigte joelen.
De ambiance zat er duidelijk in. Vooral tussen the Corrs en Marco Borsato zong het publiek vrolijk de 'CD' mee. Een CD vol meezingers en schlagers kan natuurlijk niet missen als publieksopwarmer. Hopelijk is het volgend jaar weer zo'n topsfeer!
