Rockabilly, daar denk ik 8-ball tattoos en vettige kuiven bij. En banjo’s, die ook. Oh, en cowboyhoeden. Kort samengevat: mijn beeld van rockabilly is vrij cliché. Toch heb ik ongelooflijk veel zin in het concert van de Ierse Imelda May. Vol verwachting stap ik dan ook de AB binnen, uitkijkend naar een up-tempo, yihaaaa concert.
May won in eigen land in 2009 de Meteor Award voor ‘Best Irish Female’. Ze is er dan ook bezwaarlijk een nobele onbekende te noemen. In ons land scoorde ze nog geen al te grote hits, maar dat belet haar niet om de AB te vullen met net dat. Ze ziet er bovendien verdomd goed uit. Een schoolvoorbeeld van de rockabilly stijl. Witte mesh in het haar, lange kokerrok en hoge hakken, een gestreept shirtje.
Dat ze weet hoe ze een publiek moet bespelen wordt meteen duidelijk. Amper twee nummers ver krijgt ze het (voornamelijk 30 tot 40 jaar oude) publiek al uitbundig aan het joelen. Wild Woman, Big Bad Handsome Man en een zeer smooth trompetsolo van Dave Priseman later is iedereen perfect opgewarmd.
Het hele concert davert als een sneltrein voort. The Hellfire Club, It’s good to be alive, Zombiegirl. Stuk voor stuk nummers met vaart waar je benen spontaan van gaan linedansen, je hoofd het op een schudden zet en je handen aan het klappen slaan. , maar toch gaat het me soms wat te snel en moet ik iets te vaak naar adem happen..
Eindigen doet May met haar grootste hit, 'Johhny got boom boom'. Dat ze “boom boom” gaat, is duidelijk. Soms zelfs iets te vaak. Met iets te weinig tempoverschillen. Maar dat ze een stevig feest kan bouwen staat buiten kijf.