Hannah Epperson, gewapend met viool, een loop pedaal en prachtige stem, speelde in het voorjaar 2016 een aantal Europese concerten en bracht menig publiek in vervoering. Hannah Epperson is meer dan een ‘stille’ neo-klassieke artieste, want al haar nummers kennen ook een dynamische pop-versie. Het debuutalbum ‘Upsweep’ komt 16 September uit, 10 songs, 5 Amelia(pop) en 5 Iris(neo-klassieke) versies.
Hannah treffen we op een vroege maandagnamiddag via skype aan, in een lokale bar in Brooklyn New York.” De klanten komen met mondjesmaat binnen en schakelen stilletjes aan over van koffie naar bier”, aldus de goedlachse Hannah. Hannah focust met een zekere filosofische intelligentie verder in op haar muzikaal avontuur.
Je vond een nieuwe thuis in New York, hoe ben je daar terechtgekomen, je bent geboren in Salt Lake City.
Inderdaad, ik verhuisde met mijn familie naar Vancouver in 2002,waar ik Universiteit liep. Mijn ganse leven kom ik al in New York City. Mijn oma leeft noordwaarts in de bossen en mama is geboren in New York. Sinds 2 jaar kwam ik veel in Brooklyn om er te werken aan projecten en werd ik ondergedompeld in een uiterst creatieve gemeenschap aldaar. Ik wou me hier vestigen omdat ik hier de creatieve mensen vond,die ik zocht.
Je werk is geïnspireerd op reizen, welke plaatsen kunnen inspireren?
Het zijn de plaatsen ‘between’, wanneer ik onderweg ben tussen 2 optredens,dan ben ik ook het meest ontspannen. De meeste primaire beginselen van een nummer ontstaan wanneer ik fiets, of op een trein of vliegtuig zit.
Schrijf je tekst en muziek zelf?
Ik componeer veel zelf op mijn viool, het zijn veelal persoonlijke uitdrukkingen van iets. Verder werkte ik veel samen met mijn producer AJ.
Is het correct, wanneer ik zeg dat jouw live muziek telkens anders kan klinken, omwille van interne en externe invloeden? Gevoelens, gemoedstoestand, de locatie, reacties van het publiek.
Ik doctoreerde humane geografie aan de universiteit , waarbij de impact van relaties op expressies van mensen aan bod kwam,alsook de invloed van ruimtes op relaties en handelen van mensen. Zo is er ook een breedspectrum mensen aanwezig op mijn concerten. Ik word dus beïnvloed door de ruimte, de mensen, het visionaire in de zaal. Het gaat om een bewustwording van dingen die rondom u gebeuren.
Laten we het nu hebben over je nieuw album Upsweep, gebaseerd op een drietal karakters: Iris, Amelia & Skyler.
Het album weeft verhalen tussen deze 3 karakters. Het gaat hier om mogelijke verhalen die bestaan allemaal op hetzelfde moment. Het gaat om meerdere realiteiten die simultaan bestaan. In de Skyler-realiteit zijn Iris en Amelia tegengestelde karakters. Zoals in het echte leven, kan je een relatie hebben met iemand en daar een idee over hebben, maar de realiteit verschilt dikwijls immens van wat jezelf ervan verwachtte. Daar gaat het album over, verschillende realiteiten in een soort echokamer.
Even inzoomen op de songs.....
Farthest Distance
Dit nummer schreef ik net na de Charlie Hebdo tragedie. Het nieuws hieromtrent gaat supersnel de wereld rond, maar ik ben ervan overtuigd dat mensen meer ruimte moeten krijgen om hierover na te denken. Het nieuws is zo vluchtig. Neem nu Twitter, één bericht kan enorme proporties aannemen,zonder echte dialoog en empathie, dat vind ik gevaarlijk! Op dat moment was ik poëzie van T.S. Eliot aan het lezen en zo begon ik de tekst van het nummer te vormen.
Circles
Het gaat hier om een bepaald cirkelvormig patroon, waarbij je als maar dieper in jezelf begint te graven, niet op een constructieve manier, een enigszins donker kantje van jezelf. Soms ontwikkelen zich patronen over ons ganse leven. Soms kan je het gevoel krijgen dat je vervalt in een slecht patroon.
Strong Thread
Het prille begin van dit nummer brengt me terug , wandelend op een brug, terwijl ik mijn eigen stem opnam met de smartphone. Een vriend vertelde me aan de telefoon dat hij een relatie met iemand had, die op zijn beurt dan weer verschillende simultane relaties had in Noord Amerika. Ik wil maar duidelijk maken dat er soms meerdere realiteiten achter iemand schuilen, achter iemand die we denken te kennen. Het verontrustte me zo, dat ik er een nummer over schreef.
Story, in de videoclip zie ik je een traantje wegpinken, is het zo serieus?
Elk gebeurtenis en gevoel in ons leven, bestaat uit plezier maar ook uit iets zwaarwichtiger. De mooiste momenten in het leven zijn er omwille van een groot bewustzijn van sterfelijkheid,een paradox dus. Het belicht tevens wedergeboorte, groeien, ouder worden,herinneringen. Als ik de tekst aan het schrijven was, dacht ik aan de transformatie van een rups tot een vlinder. Je kan dus fysiek een metamorfose ondergaan tijdens je leven, maar de herinneringen blijven intact. De videoclip toont een persoon in een web, het kan een slang zijn die zijn huid achterlaat of een rups die zich ontwikkelt.
Waar werd het album opgenomen en hoelang bracht je door in de studio?
Het ‘Amelia gedeelte’, experimentele pop, is opgenomen in Los Angeles met een goede vriend producer in een thuisstudio. Het ‘ Iris gedeelte’ nam ik op gedurende 3 tot 4 dagen, in een klein slaapkamerappartement in Brooklyn tijdens de maand juni.
Het albumcover beeldt mensen, klauwende armen en schaduwen af.
De artieste die de cover ontwierp, groeide samen met me op in Salt Lake City. Ik had niet meer met haar gesproken sinds onze kindertijd. Ik wou absoluut met haar samenwerken om terug aan te sluiten bij mijn eigen verleden. Ook wou ik teruggrijpen naar wijlen mijn broer, die ik enorm mis.
De schets geeft mooi weer welke verwarrende toestand er gaande is tussen de karakters Iris,Amelia & Skyler.
Donderdag aanstaande speel je in Le Poisson Rouge in New York. Je eerste optreden met eigen werk?
Ik deed reeds tal van projecten in New York. Dit wordt mijn debuutoptreden als Hannah Epperson met een goede vriend drummer. Zowel mijn grootmoeder , welke te zien is in de videoclip, als mijn moeder zullen aanwezig zijn, te gek hé! It will be a family affair!
Volgens mij ben je een groot verhalenverteller op de liveset.
Euhhh....Ik denk het wel hoor!! (lacht uitbundig!) Ik kan er niet aan doen, maar ik praat veel, al improviserend. Soms herinner ik me zelfs niet over wat ik het nu weer had, “maybe a bit dangerous”!
Drie dagen geleden op je Instagram, een meisje naakt lopend op het strand richting zee in de avondse donkerte. Een boodschap naar de wereld of enkel genieten?
Puur genieten, het is mijn pré-toer therapie, want binnenkort ben ik 3 maand onderweg.
Met welke artiesten werkte je al samen?
In New York heb ik samengewerkt met artiesten uit het dance-wereldje. Verder werkte ik samen met Shane Koyczan, een Canadese poëet. Het zijn er zoveel, maar recent focus ik me uitsluitend op mijn eigen werk.
Als je gevraagd wordt als gastmuzikante in een band die enkele jaren op toer gaat, ga je hierop in? Violiste Lisa Germano ging op toer met Simple Minds, David Bowie,Iggy Pop,...
Ik zou eerst een tijdje met zo’n groep willen optrekken om te kijken of het wel klikt, of we op dezelfde golflengte zitten. Want het meest belangrijke is, kan je het goed vinden met die mensen, zijn ze integer genoeg? Dit is veel belangrijker dan enkel een indrukwekkend concert neerzetten. En verder denk ik dat ik hun muziek wel echt goed moet vinden! (lacht )
In Europa kent de Night of the Proms decennia lang succes. Een avond waar Klassiek Pop ontmoet. Telkens staat een instrument centraal. Interesse als ze je vragen?
“The Night of the what?! Waauw! Oh my God.” Het klinkt alsof ik er direct naartoe moet gaan. Iets voor mij denk ik.
En om te eindigen. Waarom sluiten violisten hun ogen wanneer ze spelen?
Ik kan niet voor iedereen spreken, maar als ik speel, zie ik voor mij een bijzonder visueel landschap. Om je daar volledig in op te laten gaan, moet je je ogen sluiten. Het helpt om te focussen. Het is een soort reis doorheen muziek, het is alsof je door een soort van pijp moet passeren en je ogen zijn een soort sensoren voor de verschillende stadia die je moet doorlopen.
Frontview Magazine wenst je veel succes toe met Upsweep en Europese toer!