Eén week na de release van het album ‘Small things & bigger nothings’,hebben we afspraak met Ephy in zijn thuishaven Antwerpen. Ephraim is een autodidactische multi-instrumentalist,die van jongsaf drumt op alles wat hij tegenkomt. Versbereide dampende koffie brengt het gesprek op gang, in café Korsakow, waar menig artiest zoals Bent Van Looy, al eens een interviewtje prijsgeeft. Ephraim straalt trots en fierheid uit over de lancering van zijn 2 baby’s,zijn debuutalbum én zijn 6 maand oude baby. Hij richtte een eigen recordcompany Mosethel op, genoemd naar zijn 2 kinderen Mose en Lethe.
Laten we beginnen bij het begin, je ben afkomstig uit de onderbuik van de stad Antwerpen, het Sint-Andries Kwartier. Een nostalgische terugblik waard.
Véél buitenzitten, samen met mijn broers op een plein. Een aangename volkse sfeer, mijn moeder hield daar café Het Misverstand. Ze organiseerde regelmatig optredens, wat veel leven in de brouwerij bracht. Guido Belcanto en Slons zijn er trouwens ook opgegroeid. In die wijk was de Schelde nooit veraf, verder basketbalpleintjes en het Muntpark waren the place to be.
Waar is het muzikaal allemaal begonnen? Je drumde op alles wat je tegenkwam.
Mijn ouders gaven de aanzet. Mijn moeder zong in koren en mijn vader speelde blokfluit en accordeon. Ikzelf heb lagere school gelopen in de Steinerschool, waar muziek met de paplepel ingegeven werd.
Ik wou graag piano spelen, maar vader kwam met het idee om me viool te laten spelen. Vervolgens ontdekte ik de saxofoon via Candy Dulfer en Dave Stewart(Eurytmics). Vervolgens kruiste drummen mijn pad. Vrij laat, op mijn 20 ste,had ik mijn eerste drumstel. Gitaar leerde ik spelen op de klassieke gitaar van mijn zus, die flamencodanseres is. Ze kon Rosemary van Lenny Kravitz spelen en heeft het mij aangeleerd. Verder begon ik alle nummers van de Radio’s te ontleden, eerst op piano en gehoor, en nadien zetten we dit om in gitaarakkoorden. Covers spelen doe ik nu bijna niet meer. Bij drummen had ik neiging naar het loeihard spelen.
Zelf maak ik bij voorkeur melancholische nummers, maar toch wenk ik graag naar het stevigere werk.
Als zanger van een bluesgroep, smeet ik me volledig. Daarna raakte ik verzeild in een feestgroepje(salsa,bossa,percussie) en moesten we het publiek trachten op te zwepen. Daarna kwam een ommekeer, mede door een aantal tegenslagen en een groeiend besef dat hoog zingen ook mooi kan zijn, mede door het ontdekken van de stem van Jeff Buckley.
Je evolueerde van een backing vocal naar de voorgrond. Was er een moment dat je begon te beseffen, ik moet meer met die stem gaan doen?
Bij vroegere covergroepen zong ik vrij ruig, maar het was meer een pose dan mezelf. Na een jaar zoeken had ik uiteindelijk mijn stem gevonden,door gewoon mezelf te zijn en te realiseren dat lelijkheid ook wel eens mag en niet altijd te moeten vervallen in het copiëren van iemand anders zijn stem.
Hoe raakten de nummers ‘Lips’ en ‘In your eyes’ verzeild in serie Crimiclowns?
Ik doe veel muziektheatherwerk en één van de geluidstechnici werkte ook in de studio bij Luk Wijns. Men stelde voor dat ik in de studio een demo mocht opnemen met de voorwaarde om eens iets terug te doen voor ‘de Luk’ bij een filmopname. Met een groep muzikanten namen we een EP op bij Luk Wijns, onder andere het nummer ‘In your eyes’. Het nummer had een ruig karakter en werd daarom gebruikt in de serie bij een zwoele scène.
Welk publiek staat jou live op te wachten? Je wil immers de luisteraar meenemen in een nieuwe wereld.
Met dit debuutalbum start ik vanaf een nulpunt. Live spelen en mensen overtuigen is onze stelling, hopelijk parallel gaande met wat cd & vinylverkoop om het financiële plaatje te sponsoren, want ik doe alles in eigen beheer. We zijn alvast begonnen met in cafés te spelen, niet de gemakkelijkste weg want mensen willen vooral babbelen en drinken. Mijn eerste optreden was in mijn living voor familie en vrienden, het was een eerste les in omgaan met lovers & haters. Ik was vroeger ne pleaser en stelde daarom de confrontatie altijd maar uit.
Accenten van protest in het album?
Ik hou van mensen, maar niet van de mensheid. De mensheid is voor mij een destructief gegeven. Acquainted is zo’n protestsong. Protest wordt niet meer zo duidelijk verwoord en benoemd, maar meer verpakt en dat heb ik toegepast in dit nummer. Bekritiseren van de consumptiemaatschappij,het vluchtige,het lobbyen, de macht van bedrijven,....Er zijn nog weinig dingen van echte waarde.
Verbeter de wereld, begin bij uzelf! Maar als de bedrijven zich daar niets van aantrekken? De mensen zijn ook moegestreden, barricades bestaan al sinds de jaren ’60. Mensen zijn daarenboven ontzettend bang van verandering. En moest verandering doorgedreven worden, zou dit zeker de creativiteit aanzwengelen. Er is schoonheid in de mensheid en toch heb ik er bepaald idee over.
Waar ontstond het idee voor de originele cover?
Ik wou grafisch combineren met het geven van een gezicht. Het resulteerde in een projectie van een vakantiefoto van mij en mijn broers op een gezicht. Jasper Leonard, stadsfotograaf van Antwerpen,realiseerde de finale opname. In die zin past de foto bij de inhoud van het album, een afsluiten van een niet al te gemakkelijke periode, in een nostalgisch kader.
Het album wordt voorgesteld in de Arenbergschouwburg, al nagedacht over bindteksten?
Bindteksten kunnen de kloof tussen de artiest en het publiek overbruggen, ik heb de raad gekregen van een vriendin om gewoon spontaan mezelf te blijven en dan komt het wel in orde. Het hoeven daarom geen grote inhoudelijke teksten te zijn, als de artiest en het publiek zich maar goed voelen.
Liesa Van der Aa en Alex Fostier produceerden de plaat. Welke specifieke stempel laten ze achter?
Liesa heeft alles, wat ik wilde realiseren, in ere gelaten. Alex was actief in het klassiek experimentele en dat was boeiend om dit los te laten op het album. Alex voegde de subtiele soundjes toe en trok het muzikaal meer open. Het experimentele van mezelf vind je terug in Holy, het wijdse in Acquainted.
De plaat komt uit in eigen beheer,haalbaar anno 2016?
Gelukkig kwam de Vlaamse Overheid tussen, op basis van een goed onderbouwd dossier. De ondersteuning is welkom, daar major labels niet meer zo evident zijn. Het blijft een dure bedoening.
Vandaag is het record store day,feest van de onafhankelijke platenzaken. Ben je zelf een liefhebber van cd en vinyl?
Ja hoor, op rommelmarkten of in platenwinkels (Fatkat) durf ik wel eens op zoek te gaan, naar oude platen van Prince of Bowie.
Je werkte samen met Rudi Trouvé, kan je zijn kwaliteiten eens in beeld brengen?(hij speelt trouwens op dit moment in Fatkat Records,Antwerpen)
De Rudi is een ongelofelijke lieve man, hij is daarbij kunstenaar,schildert en tekent, en dat is wat hij met muziek ook doet. Artistiek en muzikaal denkt hij in kleuren. Hij is eerlijk en diplomatisch. Hij kan met iets niet akkoord zijn, maar het op zo’n manier aanbrengen dat hij door iedereen gerespecteerd wordt.
In Thoughts And Songs neemt trompet de overhand. Wanneer beslis je om een instrument al dan niet toe te voegen?
verliefd zijn op iemand, terwijl die andere er nog niet klaar voor is en twijfelt. Een spel wordt gespeeld van aantrekken en afstoten. Zullen we elkaar nog tegenkomen? Zullen we elkaar dan nog kennen? Wie weet komen we elkaar nog tegen?
De vluchtelingen Het vloeit verder uit samenwerking en overleg tussen muzikanten. Onze eigen voorkeur speelt daar ook een rol in. Liesa is dol op dwarsfluit, wat mij weer minder lag in dit project. Ik neigde dan weer meer naar het zachte geluid van Jon Birdsong. We nodigen een aantal muzikanten uit om te spelen en dan bekijken we of het past binnen de song. Het trompetgeluid zit ook meer verdoken met effect & delay in het eerste nummer Let Down Your Guard.(luister naar de 2e strofe)
When the sirens call, een dreigende ondertoon in dit nummer?
Eerste inhoudelijke insteek was verlies, in een relatie of in het materiële, meer in het kader van de vluchtelingencrisis. De tekst heb ik herbewerkt, samen met mijn vrouw, meer in de richting van liefdesverdriet. Iedereen heeft het wel eens meegemaakt... als een vod volgen ook hun droom,op de vlucht, maar toch met een verlangen om terug te keren naar hun geboortestreek.
Spiegelzielen
Een liefdeslied. Wat mij betreft, gaat het over mijn tienerdochter, het wordt op een gegeven moment anders. Ik weet niet hoe ik met haar moet omgaan. Het toenemen van de afstand die je aanvoelt bij de overgang van lagere naar middelbare school. De dochter die nu altijd onderweg is met de vriendinnen. Mijn werktitel was “I don’t know what to do with you”. Zo kan het geprojecteerd worden naar een liefde voor een vrouw. Ik voel me wel verbonden met u, maar wat moet ik hier nu mee doen. Tekstueel spiegelt dit continu, vandaar de titel.
Ephy zet zijn avontuur verder op 4 mei in de Arenbergschouwburg in Antwerpen. Ontdek live het debuutalbum!