Alt-J staat er, én sterker dan ooit. Dat hebben ze tijdens hun wervelende set in Vorst Nationaal duidelijk bewezen. Na hun verbluffende debuutplaat ‘An Awesome Wave’ ging het voor de Britse indierockband uit Leeds alleen maar bergop. De band, die sinds hun tweede plaat ‘This Is All Yours’ in 2014 als trio verderging, begon sindsdien steeds meer aan succes te winnen. Dit jaar kwam er een derde plaat ‘Relaxer’, die iets experimenteler klinkt en daarom niet overal even enthousiast onthaald werd. Maar ze slaagden er net zoals twee jaar geleden in om Vorst Nationaal tot de nok te vullen en het toch intiem te houden met een set waarin zowel oude als nieuwe nummers de revue passeerden.
Dynamisch lichtspel, statische opstelling
Witte flikkerende lichten en onheilspellende muziek hielden het publiek in de ban tot Alt-J het podium opstapte. De set opende meteen met stevige synthbeats van ‘Deadcrush’, gecombineerd met de snerende tonen van zanger Joe Newman. Wat sterk opviel waren de projecties op de achtergrond die de nummers meebegeleidden en die ook tot in de puntjes op elkaar waren afgestemd. Die versterkten het geheel in de donkere zaal door op elke beat steeds het juiste accent te leggen. De twee nummers die daarop volgden waren er twee van het eerste (en nog steeds hun beste) album. ‘Fitzpleasure’ en ‘Something Good’ konden beiden rekenen op veel enthousiasme van het publiek.
“Thanks for having us”, riep Newman dankbaar voor hij ‘In Cold Blood’ inzette met het ‘zero-one-one-one-zero-zero-one-one”-zinnetje, een van de betere nummers van hun nieuwste album. De a capella ‘Interlude I (The Ripe & Ruin)’ bracht een intieme sfeer met zich mee met twee spots als enige lichtbron in de duisternis. De muzikanten zelf waren zo te zien geen geboren podiumbeesten, want veel bewogen ze niet. Buiten deze verbluffende lichtshow met visual effects die soms zelfs pijn deed aan de ogen, gebeurde er niet veel op het podium. Maar het dynamische lichtspel in combinatie met hun statische verschijningen liet hen op een of andere manier een soort macht uitstralen.
Classics domineren set
In de show kwamen nummers uit elke plaat aan bod, al dook Alt-J opvallend vaak terug in zijn archief. De classics uit het debuutalbum ‘An Awesome Wave’ zijn zo te zien nog steeds het meest geliefd bij het publiek, met ‘Matilda’ als absolute uitschieter. Newman spoorde het publiek aan om de openingszin ‘This is from Mathilda’ mee te brullen, waarop ze meteen het hele nummer wildenthousiast meezongen. De bluesy song ‘Left Hand Free’, inclusief pianosolo, bracht met zijn invloeden uit the southern rock wat meer ambiance. Met ‘Taro’, het lied over de tragische dood van een koppel oorlogsfotografen, wisten ze het publiek in te tomen. Een goede eerste afsluiter voor ze het podium verlieten. Opvallend aan de set was dat er slechts vier songs uit hun nieuwste album ‘Relaxer’ gespeeld werden, waardoor het leek alsof ze op safe wilden spelen met de plaat waar niet iedereen even enthousiast over was.
Sinds het vertrek van Gwil Sainsbury doen ze het met zijn drieën, maar ze redden zich prima zo. De muzikanten hebben genoeg aan gitaar, percussie en keyboards om hun typische Alt-J sound met de kenmerkende driestemmige harmoniezang naar boven te brengen. Al is het live niet altijd even gemakkelijk om dit met volledige precisie na te doen, waardoor het op de cd soms net iets beter klinkt. Alt-J sloot zijn bisronde af met een welgemeende “Cheers guys” en de strategisch opgespaarde wereldhit ‘Breezeblocks’. Zelfs de mensen met zitplaatsen op het balkon lieten die even links liggen. Wat volgde was niet zomaar een applaus, maar een staande ovatie. Dat het trio erin slaagde om in de grote zaal van Vorst zo een intieme sfeer te creëeren blijft een prestatie die niet veel groepen hen zullen nadoen