Het tweede luik van het Gent Jazz Festival start op een uitgeregende donderdag, maar het belooft een avond vol soul te worden. We hopen hoe dan ook op een hartverwarmende sound die alle regen verdrijft en wie weet zelfs de zon tevoorschijn tovert.
ALA.NI
Het startschot wordt gegeven door ALA.NI. “The sun is out!”, opent ze met een grote glimlach. Deze aimabele dame uit Londen zingt over de liefde, want ja, “love, what else can you sing about?” Vergezeld van niets meer, maar ook niets minder, dan een gitarist en haar eigen akoestische gitaar, met de nodige kuren, krijgt ALA.NI stilletjes aan de tent op haar hand. Aangezien het een doordeweekse namiddag was, had ze verwacht voor 5 man en een paardekop te moeten spelen. Maar geleidelijk aan kwam het publiek toch toegestroomd. Haar tedere nummers met vocale uithalen waar de microfoon bij wijlen volledig overbodig werd, doen denken aan de jaren dertig en veertig, maar met een frisse, hedendaagse wind. Ze had geen set list om zich aan te houden en vroeg dan ook meermaals of ze nog tijd had om een paar extra nummers te brengen, alsof ze er zelf geen genoeg kon van krijgen. Met nog enkele covers en gevatte kwinkslagen kon ALA.NI zonder moeite de harten van het publiek inpalmen. De laatkomers hadden ongelijk!
Allen Stone
Op de Garden Stage had Allen Stone het genoegen om drie sets te brengen. Hij wordt vaak omschreven als R&B en soul artiest, zelf noemt hij zich echter liever een “hippie met soul”. Van bij het begin heeft de energieke Stone het publiek mee. Hij ziet er een beetje uit alsof hij weggelopen is uit Wayne’s World. Hij houdt zich ver weg van alle elektronica en gaat voor de pure soul, hier en daar overgoten met een sausje funk. Toen we een laatste maal gingen kijken, tijdens zijn derde en laatste set, zat de tent afgeladen vol en zagen we niets dan lachende gezichten. Ook Allen Stone en zijn band leken zich uitermate te vermaken. Een zeer gesmaakt optreden en iemand die we volgend jaar met graagte terug zien, op de Main Stage als het even kan!
The James Hunter Six
Terug op de Main Stage werden we van de jaren dertig en veertig in één klap gekatapulteerd naar de jaren zestig. James Hunter, een muzikale vriend van Van Morrison, brengt Rhythm & Blues en soul, gespeend met hier en daar wat Engelse humor. Zo moesten Boris Johnson en de Brexit het ontgelden tijdens de introductie van Chicken Switch. Speelse nummers en swingende saxsolo’s, de zon was er meer en meer van overtuigd dat het festivalterrein van Gent Jazz geen plaats was voor regen. Het publiek dat steeds talrijker kwam toestromen, kon dit ook wel smaken en werd zodoende opgewarmd voor de grote Jill Scott later op de avond.
Lianne La Havas
Groot-Brittannië troef, zo lijkt het wel. La Havas staat er als een huis. Vol zelfvertrouwen en met een dijk van een stem begeleidt ze zichzelf op gitaar. Geen wonder dat Prince bij haar op de thee kwam en zij backing vocals deed op zijn “Art Official Age”. Nummers als “Unstoppable” en “Green & Gold”, mede geschreven door Jamie Lidell, zetten de tent in lichterlaaie. Haar stem doet bij wijlen denken aan Alicia Keys, maar Lianne La Havas staat er op zichzelf en is vast en zeker op weg een schitterende ster te worden aan het muziekfirmament.
Jill Scott
Hoe frêle en fragiel ALA.NI de avond opende, zo overdonderend werd deze afgesloten door Jill Scott. Het was even wachten tot ze op het podium verscheen, maar eens gestart ging de goed geoliede machine als een pletwals tewerk. Het publiek was meteen laaiend enthousiast. Backing vocalisten en blazers met dezelfde fluorescerende schoenen, drummer, percussionist, bas en gitaar, en dan natuurlijk Jill Scott zelve. Sinds haar debuutplaat uit 2000, “Who is Jill Scott: Words & Sounds vol. 1”, is ze niet meer weg te denken uit de, bij gebrek aan een betere omschrijving, “neosoul” beweging. Als spoken word-artieste werd ze ontdekt door Questlove van The Roots en kan je haar tegenwoordig in dezelfde grootteorde als Erykah Badu plaatsen. Waar La Havas er stond als een huis, staat Jill Scott er als een kathedraal. Haar warme stem betovert de tent. Eén van haar exen moet het ontgelden in het in het Spaans gezongen “One is the magic number”. “Honey Molasses”, “Slowly Surely”, ze kwamen allemaal aan bod. Met Jill Scott haalde Gent Jazz er dan ook een afsluiter van wereldformaat bij.
De zon hebben we uiteindelijk nog te zien gekregen en de hemelsluizen zijn wel degelijk dicht gebleven. Dus waarschijnlijk waren wij niet de enigen die ons gewarmd hebben aan de soulvolle klanken maar hebben ook de weergoden met een goedkeurend oor meegeluisterd. Dit was alweer een geslaagde avond op Gent Jazz! (Emmy Helpers)
